Powołanie

Pan zawołał: "Samuelu, Samuelu!". Samuel odpowiedział:
"Mów, bo sługa Twój słucha"
(1 Sm 3,10)

"Powołanie" to termin pochodzący od łacińskiego czasownika vocare – wołać, który został przyjęty na określenie misji o charakterze przede wszystkim religijnym. W Biblii jest bardzo wiele opisów powołań, które ukazują różnorodność postaw adresatów Bożego wezwania. Wspólne dla wszystkich jest pierwszeństwo Boga wzywającego człowieka. Według Jeremiasza i Pawła, jesteśmy powołani już w łonie matki. Nawet ten, kto jest nieuważny lub daleki od Boga, może zostać poruszony Jego przejściem i Jego głosem, o czym – na podstawie własnego doświadczenia przypomina Paweł, cytując proroka Izajasza: Dałem się znaleźć tym, którzy Mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy o Mnie nie pytali (Rz 10,20).

Powiedzmy teraz o różnych formach powołania. Mamy więc powołanie Abrahama, zbudowane z rozkazu i jego natychmiastowego wykonania: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej [...]. Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał (Rdz 12,1.4). Tak będzie również z uczniami Jezusa na brzegu Jeziora Galilejskiego. Inna jest historia powołania Mojżesza i Jeremiasza, którzy zgłaszali wiele zastrzeżeń co do swoich kwalifikacji, wskazując na swą niezdolność do przemawiania, zaś Samuel pomylił głos Boga z głosem swego mistrza, kapłana Helego, i dopiero po jakimś czasie zrozumiał, czyje jest to tajemnicze nocne wołanie (por. 1 Sm 3).

Natomiast Izajaszowi wydaje się, że w uroczystej oprawie liturgii w świątyni zostaje przyjęty do niebiańskiego dworu i odpowiada na oficjalne wezwania Pana w sposób wolny i zdecydowany: I usłyszałem głos Pana mówiącego: "Kogo mam posłać, kto by Nam poszedł?" Odpowiedziałem: "Oto ja, poślij mnie!" (Iz 6,8). Treść tego powołania, podobnie jak w przypadku Ezechiela, będzie twarda i trudna. Dwunastu zostaje powołanych przez Jezusa w ściśle określonym celu: Potem wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy (Mk 3,13-14; por. 6,7-13). Także inni uczniowie otrzymują własne powołanie misyjne (por. Łk 10,1-12).

I chociaż w powołaniu pierwszeństwo należy do Boga (Przywołał do siebie tych, których sam chciał), to jest również prawdą, że Bóg pozostawia człowiekowi wolność w odpowiedzi. Wielu jest powołanych, lecz mało wybranych, powie Jezus (Mt 22,14). Istnieje możliwość odmowy, czego doświadczył bogaty młodzieniec, który ze smutkiem wrócił do zarządzania swymi licznymi bogactwami, gdyż nie mógł się ich wyrzec. Zaparcie się siebie jest bowiem najcięższym warunkiem powołania: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, [...] i niech Mnie naśladuje (Mt 16,24).