Chwała

Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów.
Cała ziemia pełna jest Jego chwały
(Iz 6,3)

I rzekł Mojżesz: "Spraw, abym ujrzał Twoją chwałę". Pan odpowiedział: [...] "Nie będziesz mógł oglądać mojego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu" (Wj 33,18.20). Ten dialog Pana z Mojżeszem ma kapitalne znaczenie dla zrozumienia biblijnego pojęcia "chwała". Jest ona utożsamiona z Bożym obliczem, czyli z osobą Boga i Jego objawianiem się. Ma zatem odniesienie do samej Bożej tajemnicy, która może się odsłaniać, ale jednocześnie pozostaje zakryta, ponieważ jest nieskończona, wieczna, transcendentna i tym samym "niewyczerpywalna" dla ludzkiego spojrzenia i umysłu.

Hebrajskim terminem oznaczającym chwałę jest kabôd, który dosłownie wskazuje na coś "ważkiego, ważnego". Bóg bowiem przygniata nas swą wielkością i oślepia swym światłem. Niemniej nie zamyka się w swym wspaniałym i niedostępnym świecie, lecz ukazuje się na górze Synaj, spowity w obłok i ogień: Ukazała się im w obłoku chwała Pana. [...] A widok chwały Pana był w oczach Izraelitów jak ogień pożerający na szczycie góry (Wj 16,10; 24,17). Chwała Boża zamieszkuje także w świątyni i stamtąd promieniuje na cały świat, jak głosi opowiadanie o powołaniu proroka Izajasza, kiedy to chwała spadła na świątynię syjońską, wprawiając ją w drgania, lecz ogarnęła również całą ziemię (por. Iz 6,3-4).

Wysławianie chwały Bożej jest zatem wyznawaniem wiary w Jego tajemnicę, ale i uznaniem Jego skutecznej i zbawczej obecności: Przyznajcie Panu, synowie Boży, przyznajcie Panu chwałę i potęgę! [...] W Jego pałacu wszystko woła: "Chwała!" (Ps 29,1.9). Chwała Boża, która świeci w niebie ("Chwała na wysokości Bogu" śpiewane przez aniołów w Boże Narodzenie), objawia się najjaśniej w Jezusie Chrystusie. Podkreśla to szczególnie Ewangelista Jan, którego dzieło dzieli się często na dwie części: "księgę znaków" kreślącą publiczną działalność Chrystusa i "księgę chwały" opisującą Mękę i Paschę. Nie bez powodu sam Jezus u progu Męki oświadcza: Nadeszła godzina, aby został otoczony chwałą Syn Człowieczy. [...] Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył (J 12,23; 17,1).

Chwała Ojca, czyli bóstwo, obecna jest więc również w Chrystusie: Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał (J 17,5). Jest to wielki chrześcijański przełom – chwała Boża objawia się w człowieku, Jezusie z Nazaretu. I dlatego chrześcijanin może mieć nowy i bezpośredni ogląd chwalebnej rzeczywistości Boga: I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca (J 1,14). Wprawdzie jest to chwała nie w pełni odsłonięta, ponieważ nasze ograniczenia nie pozwalają nam dojrzeć tego ogromu światła, jednak kiedy dokona się ostateczne spotkanie w doskonałej komunii z Bogiem, wówczas także my zostaniemy zanurzeni w chwale Bożej: Chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My (J 17,22).

Uwaga na marginesie: w grece Nowego Testamentu "chwała" to doxa, słowo, które powraca 166 razy (a czasownik doxazo - 61 razy) i które odwołuje się do ukazywania się; jest to splendor potęgi i wielkości, która teraz "ukazuje się" nam w Chrystusie Jezusie.