Przebaczenie

Ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko;
wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję
i ucałował go
(Łk 15,20)

Wybitny filozof, Blaise Pascal, w swych Myślach tworzy dialog Boga z duszą na temat grzechów często ignorowanych przez człowieka - gdyby się ujawniły, spowodowałyby wielki dyskomfort grzesznika. Bóg jednak oświadcza: Nie popadaj w rozpacz, ponieważ twoje grzechy zostaną ci ukazane w tej samej chwili, w której będą ci wybaczone. Wina, nawrócenie, przebaczenie są rzeczywistościami powiązanymi ze sobą i już w Starym Testamencie często spotykamy radosną celebrację Bożego przebaczenia: Szczęśliwy ten, któremu została odpuszczona nieprawość, którego grzech został puszczony w niepamięć (Ps 32,1). Słynny De profundis wysławia ten wielki dar, oczekiwany z napięciem tak, jak strażnicy oczekują świtu. Ty udzielasz przebaczenia [...]. U Pana bowiem jest łaska i w obfitości u Niego odkupienie (Ps 130,4.7).

Chociaż sprawiedliwość Boża jest surowa i rozciąga się "do trzeciego i czwartego pokolenia", to Jego miłosierna miłość jest nieskończona i rozlewa się "w tysiączne pokolenia" (por. Wj 20,5-6; 34,7). Dlatego prawo biblijne opisuje ofiarnicze ryty przebłagalne, które mają być sprawowane w świątyni; ich najwyższym wyrazem jest uroczystość Jom Kippur, po hebrajsku "pokuta, przebaczenie", autentyczna zbiorowa absolucja Izraela (Kpł 16). Prorocy podkreślą jednak konieczność nawrócenia serca w myśl znanego wezwania z Miserere: Ty się bowiem nie radujesz ofiarą. [...] Moją ofiarą, Boże, duch skruszony; nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym (Ps 51,18-19).

Nowy Testament przesiąknięty jest tematem przebaczenia, które wyrasta z miłości Boga i z nawrócenia człowieka. Niezapomniana przypowieść o pełnym grzechu synu marnotrawnym i ojcu pełnym przebaczenia, przytoczona przez Łukasza (Łk 15,11-32), jest niemal scenariuszem historii grzechu, nawrócenia i przebaczenia. Spotkanie dwóch miłości, Boga i nawróconego, wyrażone jest przez Jezusa we wstrząsających słowach o jawnogrzesznicy: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała (Łk 7,47). Odpuszczanie grzechów przez Jezusa często wzbudza reakcje słuchaczy: Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga? (Mk 2,7).
Tym samym ustanowi On w Kościele posługę jednania (2 Kor 5,18). Uczyni to, zapowiadając Piotrowi: co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie (Mt 16,19; zob. Mt 18,18), ale także Apostołom: którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone (J 20,23). Fundamentem tego daru, który osiągnie apogeum w sakramencie pojednania, jest śmierć Jezusa, co On sam ogłosi nad kielichem wina podczas Ostatniej Wieczerzy: to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów (Mt 26,28). Najstarsze Credo, przekazane przez Pawła, mówi, że "Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy" (1 Kor 15,3). Ostatnim gestem Jezusa na krzyżu będzie przebaczenie skruszonemu łotrowi i samym krzyżującym (Łk 23,33-43).

Chrześcijanin zatem, naśladując swego Pana i Mistrza, musi przebaczać nie aż siedem, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy (Mt 18,22), pamiętając o prośbie, którą każdego dnia zanosi w Ojcze nasz: Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. Przebaczajmy, ponieważ i nam przebaczono.