W dzisiejszej Ewangelii czytamy o tym, że Jezus nie umył rąk przed posiłkiem. Czyżby zapomniał? A może był roztargniony albo czymś zdenerwowany? Dla Żydów, a szczególnie dla faryzeuszy, nieumycie rąk przed posiłkiem było poważnym wykroczeniem. Nic dziwnego, że gospodarz, faryzeusz, który zaprosił Jezusa na ucztę był tym zdziwiony.
Można się zastanowić tutaj, czy Jezus mógł się zapomnieć lub być roztargnionym? Ewangelia ukazuje świętość i bezgrzeszność Jezusa, a nieumycie rąk przed jedzeniem nie jest przecież grzechem. Jednak może to świadczyć o jakimś zaniedbaniu higieny ciała, a to już by świadczyło o jakiejś niedoskonałości. Jezus był doskonałym człowiekiem. Cokolwiek powiedział, czy uczynił, każde Jego słowo i gest musiał świadczyć o Jego doskonałości.
Wszystko co robił, to czynił celowo. Nic w Jego działaniu nie było przypadkowe i nieumyślne. Gdy nie umył rąk przed posiłkiem, to w ten sposób chciał zwrócić uwagę, że czystość ciała nie jest tak istotna jak czystość duszy ludzkiej. Faryzeusze bowiem, co do higieny ciała byli bez zarzutu. Myli się często. Dbali także o czystość naczyń codziennego użytku. Niestety, co do czystośći serca, czystości swojego wnętrza, na to nie zwracali zbytniej uwagi. Tutaj Jezus okazał się bezkompromisowy i nie licząc się z tym, że był zaproszonym gościem powiedział: „Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze jest pełne zdzierstwa i niegodziwości” (Łk 11, 39).
Po ludzku sądząc, Jezus wobec gospodarza zachował się nietaktownie. Na ogół zaproszeni w gościnę ludzie dla gospodarzy starają się być mili, unikają krytyki i są pobłażliwi, nawet wtedy, gdy u gospodarzy widzą jakieś poważne niedociągnięcia. Jezus, jak widać, nie dbał o to, czy coś wypada czy nie wypada powiedzieć. Widząc obłudę, grzech lub zakłamanie od razu reagował. Wobec zła nie był pobłażliwy, tolerancyjny czy wyrozumiały. Raz nawet nie zawahał się użyć bicza, gdy wypędzał przekupniów ze świątyni. Był prawdziwym człowiekiem, stąd uczucia radości, smutku czy nawet gniewu nie były mu obce. Ktoś z boku obserwując, mógł wtedy sobie pomyśleć, że Go poniosło, że nie wytrzymał i stracił cierpliwość. Jednak takie stany emocjonalne jak niecierpliwość czy zdenerwowanie są pewnymi niedoskonałościami, wynikającymi z braku pełnej kontroli nad sobą. Jezus mógł ukazać Swój gniew, ale nie mógł się denerwować, irytować czy niecierpliwić.
Ukazanie gniewu i użycie siły w obronie zbeszczeszczonej świątyni było odpowiednią i sprawiedliwą reakcją z Jego strony. Ograniczenie się tylko do samych słów i nagany, w tym przypadku byłoby niewystarczające. Używając przemocy Jezus jednak zachował pełną kontrolę nad swoimi czynami i emocjami. Obecnie wiele się mówi i pisze o politycznej poprawności. Nawet, gdy się widzi poważne błędy czy grzechy, w imię tolerancji każą nam to ignorować i pomijać milczeniem. Jezus przeciwnie, nakazuje nam dążyć do konfrontacji. Trzeba powiedzieć, że właśnie w tym względzie naśladować Go jest najtrudniej. Brak nam odwagi. Lękamy się także utracić czyjąś przyjaźń lub nie umiemy kogoś pouczyć taktownie, bo sami możemy przy tym wybuchnąć agresją. I może jest łatwiej zwrócić uwagę osobie obcej, ale czy mamy odwagę upominać ludzi, na których nam zależy, albo od których my zależymy?
diakon Franciszek
diakonfranciszek@gmail.com
***
Tereso, Boga zwiastunko,
Rodzinny dom opuściłaś,
By nieść poganom Chrystusa
Lub krew swą przelać dla Niego.
Lecz śmierć dla ciebie jest słodsza,
Cierpienie bardziej pociąga;
Umierasz grotem zraniona
Miłości Boga twojego.
To dziś, jak czysta gołąbka,
Twa dusza w niebo wzleciała,
By tam zamieszkać na zawsze
W przybytku Bożej świętości.
Już słyszysz głos Oblubieńca:
O siostro, przybądź z Karmelu
Na ucztę godów Baranka,
By wieniec chwały otrzymać.
Tereso, uproś nam łaskę
Przylgnięcia sercem do Pana,
A Ty, Ofiaro miłości,
Przed żarem piekła nas obroń.
O Jezu, szczęście wybranych,
Dziewicze chóry Cię wielbią;
Śpiewając pieśni weselne
Na wieki sławią Twą miłość. Amen.
***
Z dzieł św. Teresy od Jezusa, dziewicy
(Opusc. De libro vitae, cap. 22, 6-7. 14)
Pamiętajmy zawsze o miłości Chrystusa
Dla kogo Chrystus jest przyjacielem i wielkodusznym przewodnikiem, ten wszystko potrafi znieść. Jezus sam przychodzi z pomocą, dodaje sił, nie opuszcza nikogo, jest prawdziwym i szczerym przyjacielem. Widzę wyraźnie, iż jest wolą Boga, abyśmy jeśli chcemy podobać się Bogu i otrzymywać odeń wielkie łaski, otrzymywali je za pośrednictwem Najświętszego Człowieczeństwa Chrystusa, w którym nieskończony Bóg, jak sam powiada, znajduje upodobanie.
Bardzo często sama tego doświadczałam: Pan mi to powiedział. Widziałam niejako naocznie, że jeśli chcemy, aby niezmierzony Bóg ukazał nam swe tajemnice, powinniśmy wchodzić przez tę właśnie bramę. Nie należy szukać innej drogi, nawet jeśli kto osiągnął szczyty kontemplacji. Tą drogą idzie się pewnie i bezpiecznie. Od Pana i przez Pana otrzymujemy wszelkie dobra. On naszym Nauczycielem. Poza Nim nie znajdziemy pełniejszego i doskonalszego wzoru do naśladowania.
Czegóż więcej moglibyśmy pragnąć, niż mieć u boku tak wiernego przyjaciela, który nie opuści nas w trudnościach i utrapieniach, jak to zwykli czynić ziemscy przyjaciele. Szczęśliwy ten, kto miłuje prawdziwie i szczerze oraz kto jest z Nim zawsze. Popatrzmy na sławnego apostoła Pawła, który na ustach zawsze zdawał się mieć imię Jezusa, bo miał je również wyryte i odciśnięte na sercu. Kiedy to zrozumiałam, pilnie się zastanawiałam, i stwierdziłam, że niektórzy święci, wyróżniający się życiem kontemplacyjnym, jak Franciszek, Antoni Padewski, Bernard, Katarzyna Sieneńska, podążali tą właśnie drogą. Należy przeto iść tą drogą w pełnej wolności, zdając się całkowicie na Boga. Jeśli zechce zaliczyć nas do grona swych najściślejszych przyjaciół, chętnie przyjmijmy tę łaskę.
Ilekroć myślimy o Chrystusie, pamiętajmy zawsze o Jego miłości, dzięki której udzielił nam tak wielu łask i dobrodziejstw, oraz o miłości, jaką nam okazał Ojciec, gdy ofiarował nam tak niezwykłą rękojmię swej miłości ku nam. Miłość bowiem domaga się miłości. Toteż starajmy się mieć zawsze przed oczyma tę prawdę i w ten sposób zachęcajmy się do miłości. Jeśli bowiem Pan da nam tę łaskę i wzbudzi w sercu naszym taką miłość, wszystko stanie się łatwe i w krótkim czasie, bez trudu, dokonamy bardzo wiele.
***
Litania do świętej Teresy od Jezusa (z Avila) – odmów
***
Biblia pyta:
Któż zdoła wstąpić do nieba? - oczywiście po to, by Chrystusa stamtąd sprowadzić na ziemię, albo: Któż zstąpi do Otchłani?
Rz 10:6
***
KSIĘGA IV, GORĄCA ZACHĘTA DO KOMUNII ŚWIĘTEJ
ROZDZIAŁ VI. PYTANIE, JAK NALEŻY PRZYGOTOWYWAĆ SIĘ DO KOMUNII ŚWIĘTEJ
Glos ucznia:
1. Panie, kiedy porównuję Twoją potęgę i moją nicość, drżę z lęku i stoję pełen sprzeczności (Ezd 9,6). Bo jeśli nie przystąpię, stracę życie, a jeśli zbliżę się niegodnie, Ciebie obrażę. Cóż więc mam czynić, Boże, moja pomocy (Iz 50,7) i rado w każdej potrzebie?
2. Ukaż mi sam słuszną drogę, podaj mi sposób, jak w krótkim czasie przygotować się do Komunii świętej. Bo chciałbym wiedzieć, jak z oddaniem i czcią przygotować serce na zbawienne przyjęcie Twego Sakramentu, a także odprawienie tej wielkiej i Bożej ofiary.
Tomasz a Kempis, 'O naśladowaniu Chrystusa'
***
Naucz się posługiwać igłą i nitką, żelazkiem i ekspresem do kawy.
H. Jackson Brown, Jr. 'Mały poradnik życia'
