Nie możesz wyobrazić sobie nic lepszego nad Boga. On jest zawsze ponad tym, co twój umysł może pomyśleć lub powiedzieć o Nim. Bóg nieskończenie przewyższa człowieka. W Nim nie dokonuje się żadna zmiana, gdyż posiada w sobie wszelką możliwą doskonałość. Jest samym życiem, światłem, mądrością, wieczną szczęśliwością i szczęśliwą wiecznością. Bóg posiada otchłań światła dla człowieka spragnionego prawdy. Oko duszy pozostaje olśnione przez blask, pokonane przez bezmiar, zmieszane wielkością.

 

Bóg jest nieskończoną wielkością, najwyższym dobrem, wieczną mądrością bez początku i bez końca. W swej jednolitej doskonałości łączy w sobie wszystkie doskonałości w stopniu najwyższym, w taki sposób, że nikt inny tego nie może pojąć, jak tylko On sam. Bóg jest wieczny, bez żadnej zmienności ani następstwa czasu; jest wieczną obecnością, wiecznym dziś, bez wczoraj i jutra; posiada w pełni, w sposób doskonały i równoczesny nie kończące się nigdy życie.

 

Bóg istniał od zawsze przed stworzeniem świata, doskonale sam, żadna inna rzecz nie uczestniczyła w Jego wieczności.
„Zanim góry narodziły się w bólach, nim ziemia i świat powstały, od wieków po wiek Ty jesteś Bogiem” (Ps 90,2).
Od wieków widzi On wszystko w wiecznej obecności, nic nie umyka Jego przenikającemu światłu. Policzył nawet włosy na twojej głowie (por. Mt 10,30).

 

Bóg posiada dobroć nie dlatego, że ją otrzymał, ale dlatego, że jest samą dobrocią ze swej natury (por. Mk 10,17-18). Przeminą niebo i ziemia, miną wieki, lecz dobroć Boża trwa na wieki (Ps 106,1).
Bóg powołał do życia wszystkie rzeczy jednym swym milczącym, nieśmiertelnym i wiecznym słowem; Gdyby On nie istniał, byłaby pustka. Gdyby o nas zapomniał, oznaczałoby to zgubę, gdy uznaje nas, oznacza to dla nas trwanie.

 

Piękno stworzenia jest lustrem, które odbija obraz Boga. Bóg wycisnął na świecie znak jego pochodzenia od wspaniałego Twórcy. Milczenie natury jest najbardziej wymownym głosem wielkości Boga.
Całe stworzenie mówi ci o Bogu: porządek gwiazd, bezkres niebios, piękno kwiatów, błysk źrenicy oka. Wszystko jest piękne, gdy jest dziełem Boga. Bóg jest jednak, jako autor wszelkiego dzieła, nieskończenie piękniejszy.

 

Ponad twym poznaniem odkryjesz nieskończony ocean blasku, piękna, dobroci i miłości, których twój umysł nigdy nie zdoła pojąć.
„Panie, mój Boże, jesteś bardzo wielki! Odziany we wspaniałość i majestat”! (Ps 104,1).
Nie zatrzymuj się jednak tylko na studium i podziwie stworzonego piękna, ale jak przemyślna pszczoła umiej z każdego kwiatka czerpać miód miłości Bożej. W każdym stworzeniu dostrzegaj delikatny promień nieskończonej doskonałości Boga.

 

Im bardziej będziesz poznawał Boga, tym goręcej będziesz pragnął Go poznawać i im bardziej będziesz Go poznawał, tym bardziej będziesz odkrywał, że jest nieskończenie godny miłości i zapalał się będziesz miłością do Niego. Miłość Boga jest streszczeniem całej teologii.
Gdyby nawet nie istniało inne życie, powinno być dla ciebie wystarczającym zaszczytem kochać Go w tym życiu.

 

Kochaj Boga jak tylko możesz, gdyż jest On istotą najbardziej godną miłości, jaka istnieje z racji swej nieskończonej doskonałości. Cóż jest bardziej łatwego, bardziej miłego i słodkiego, nad miłowanie dobroci, piękna i miłości?
Jakże wielka jest dobroć Boga ku tobie, który nie tylko pozwala, ale nakazuje ci kochać siebie! Bóg nie potrzebuje twojej miłości, postanowił jednak, że miłując Go, osiągniesz cel, dla którego zostałeś stworzony.

 

Kochaj Boga, gdyż jest najwyższą dobrocią. Poświęć się całkowicie i bez zastrzeżeń Temu, który jest źródłem wszelkiego dobra. Wartość miłości, jaką okazujesz Bogu, zależy od motywu, dla którego Go miłujesz. Najbardziej wzniosłym motywem jest ten, że kochasz Go ze względu na Jego nieskończoną dobroć.

 

Gdybyś zrozumiał, jak godnym miłości jest Bóg sam w sobie, przewyższałoby to twe własne siły; pękłoby ci serce, gdyż sam w sobie jest On tak wspaniały, ujmujący, dobry i godny miłości.

 

Jakże jesteś godna miłości głębio doskonałości Bożych. Kochaj i wychwalaj jak tylko możesz twego Boga, gdyż gdybyś nie wiem ile mógł uczynić, nigdy nie będziesz mógł kochać Go i wychwalać dostatecznie.

 

Jakże zaślepione jest serce człowieka! Ugania się za cieniem, za nicością, a zaniedbuje Tego, który jest wszystkim, wszechmocą, najwyższą mądrością, nieskończoną dobrocią, niestworzonym pięknem, najwyższym dobrem, oceanem wszelkiej doskonałości.