Bóg stworzył cię, aby podzielić się z tobą swym szczęściem. Tylko Bóg może wypełnić twoje serce. Nie łudź się, że mogą to uczynić stworzenia. Są one podobne do pokarmu jawiącego się w marzeniach sennych, całkiem podobnego do rzeczywistego pokarmu, ale nie dodającego sił śpiącemu. Obietnice świata są fałszywe i pełne złudzeń. Ludzie angażują się w najprzeróżniejsze zajęcia, ale szukają jednej jedynie rzeczy: szczęścia. Wielu jednak się gubi w tych poszukiwaniach szczęścia, gdyż szukają go tam, gdzie nie można go znaleźć.

 

Bóg jest jedynym szczęściem życia. Kto szuka szczęścia poza Bogiem, w rzeczywistości go nie pragnie. Ludzie są nieszczęśliwi, ponieważ się starają wycisnąć łyk szczęścia z chwili, która przemija. Ze swej strony przedkładaj poszukiwanie szczęścia niebieskiego nad odkrycie skarbów świata. Znajdziesz swoje szczęście, gdy zaczniesz zapominać o sobie, pozostawiając troskę o siebie w ręku dobrego Boga.
Krążąc po całym świecie w poszukiwaniu szczęścia, spostrzeżesz, że stoi ono u progu twego domu.

 

Szczęście nie polega na posiadaniu tego, czego pragniesz, ale na chceniu tego, co masz.
Szczęście jest niewyczerpalnym bogactwem. Im więcej je rozdajesz, tym masz go więcej. Jest jedyną rzeczą, o której możesz być pewny, że ją posiadasz już od chwili, gdy go dostąpisz. Jeśli znajdziesz swoją radość w szczęściu innych, odkryjesz sekret szczęścia.
Będziesz szczęśliwy, jeśli bał się będziesz Boga i znajdziesz radość w zachowywaniu Jego przykazań (por. Ps 112,1). Tylko w Bogu złożona jest gwarancja twego szczęścia.

 

Jeśli oglądasz szczęście ludzi złych, nie trać swej mocnej wiary, gdyż szczęście ich opiera się na rzeczach przemijających, które prowadzą do nicości.
We wszystkich sprawach aprobuj cel. „Przed śmiercią nikogo nie nazywaj szczęśliwym, gdyż poznaje się człowieka dopiero u jego kresu” (Syr 11,28).
Miarą oceny rzeczy niech nie będzie cierpienie czy bezpośrednia i przemijająca radość, ale radość przyszła i wieczna. (por. Łk 6,20-22). Nie ciesz się z rzeczy, które przemijają, ale z tych, które trwają wiecznie. Ciesz się, że twoje imię zostało zapisane w niebie (por. Łk 10,20).

 

Bóg, w swej nieskończonej mądrości raz daje ci odczuć w twym duchu radość, kiedy indziej smutek, abyś nie unosił się pychą z powodu Jego darów i nie załamywał się pod ciężarem próby.
Nie przedkładaj twojej rozległej wiedzy nad szczęście ludzi prostych, gdyż i tak pozostaniesz uczonym nieszczęśliwym.

 

Jeśli wierzysz w Jezusa, nic nie potrafi zranić twej radości ani oddzielić cię od miłości Boga (por. Rz 8,39). Jako uczeń Jezusa będziesz na pozór smutny, w rzeczywistości jednak zawsze radosny (por. 2Kor 6,10). Idąc ziemską drogą poznasz radość niebieską, tę, która wypełnia wybranych, z którymi Bóg pozostanie na zawsze, ocierając wszelką łzę (por. Ap 7,12; 21,4).

 

Prawdziwa radość nie tkwi w otaczających cię rzeczach, ale ma siedzibę w głębi twej duszy; możesz znaleźć ją tak w więzieniu, jak i we wspaniałym pałacu (por. Dz 5,41).
Radość, jaką daje świat, jest przemijającym cieniem. Roślinka twej radości może zrodzić się i zakwitnąć także z łez twojej skruchy. Niech będzie ona złożona w Panu, który cię kocha do tego stopnia, że zamieszkuje w tobie, czyni się towarzyszem twego wygnania, zaufanym i przyjacielem we wszystkich momentach życia.
Nikt nie może ci odebrać wewnętrznej radości, jaką daje ci Jezus (por. J 16,22). By przeżywać rzeczywiście radość, nie proś o zabranie ci krzyża, ale byś mógł wstąpić na niego wraz z Jezusem.

 

Szczęśliwy jesteś, gdy ludzie cię prześladują z powodu imienia Jezusa; raduj się w tym dniu, gdyż nagroda twoja będzie wielka w niebie (por. Łk 6,23).
Radość w Panu jest tego rodzaju, że zewnętrzne prześladowania nie mogą jej odebrać. Św. Paweł pisał do chrześcijan w Koryncie: „Pełen jestem pociechy, opływam w radość mimo wielkich naszych ucisków” (2Kor 7,4). „[Jesteśmy] jakby smutni, lecz zawsze radośni” (2Kor 6,10).

 

To miłość, jako służba bliźniemu, przynosi trwałą radość, a w surowości doświadczenia doprowadza do doskonałej radości, do radości krzyża (por. Dz 16,22-25); także do radości w cierpieniach, jakie znosisz dla braci (por. Kol 1,24). Myśl, że przeniesiony zostaniesz do królestwa umiłowanego Syna, powinna cię napełniać radością (por. Kol 1,11-14). Radość duchowa jest owocem Ducha (por. Ga 5,22). Jeśli pragniesz dzielić radość Chrystusa zmartwychwstałego, musisz miłować, jak On miłował. Wyrzuć z twego serca smutek, który jest najgorszym ze wszystkich duchów. Smutek świata sprowadza śmierć (por. 2Kor 7,10). Przyoblecz się natomiast w radość. Człowiek radosny ma zawsze dobre myśli.

 

Największy złem, jakie ci może się zdarzyć po popełnieniu grzechu, jest smutek. Rani cię on boleśnie, zżera serce jak mól odzienie, wysusza źródło pobożności; czyni cię małodusznym i niezdolnym do walki duchowej.
Przeżywaj tylko jeden smutek, mianowicie ten, że nie jesteś święty.
Tam gdzie jest bałagan, panuje niepokój, tam gdzie porządek – pokój. Niepokój jest matką smutku, a smutek jest paraliżem duszy.
Nic bardziej jak niepokój nie pomnaża zła i oddala od dobra. Kiedy masz w sercu niepokój, nie zachowuj go dla siebie, powierz go Temu, który może ci przyjść z pomocą.