« Luty 2024    Kwiecień 2024 »

 

 

W ubiegłym tygodniu widzieliśmy Jezusa, który się złościł i tę złość okazywał. Złość Jego była słuszna, bo broniła miejsca świętego: świątyni, która została przemieniona w halę targową. Sama złość jako uczucie nigdy nie jest grzechem. Okazanie złości natomiast może być raz dobre, raz złe. Bo czasem wystarczy zwykłe ciche upomnienie, czasem nawet wystarczy smutne spojrzenie. Ale bywają chwile, kiedy trzeba upomnieć z mocą, jeśli inny sposób nie dociera. Dobre jest okazanie złości - aby pomóc. Złe - okazanie złości - aby się mścić.

Nikt z nas nie lubi być upominany, a tym bardziej upominany w sposób stanowczy. Czujemy się wtedy odrzuceni. Dzisiejsza Ewangelia mówi jednak, że Jezus, który tak gwałtownie zareagował wtedy, w świątyni, nie potępia człowieka lecz czyn. Upomina, aby można było się poprawić, nawrócić.

Często i w naszym życiu niejako „słyszymy” Boże upomnienie. Często upomnienie bardzo bolesne. Choroba, śmierć bliskich, utrata pracy. Żadna z katastrof czy osobistych dramatów nie musi być koniecznie upomnieniem, ani karą za grzechy. Ale często tak właśnie to odbieramy. Bóg nas karze, Bóg nas już nie chce, Bóg nas już nie kocha.

Dzisiaj jednak słyszymy w Ewangelii wyraźnie: „Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3,17-18). Nie po to Jezus umierał na krzyżu, żeby nas odrzucić. Jezus umierał na krzyżu po to, abyśmy mogli do Niego powrócić.

Doświadczenie własnej złości, własnego grzechu jest dla nas trudne. Dla każdego z nas. Różnie na to reagujemy. Czasem pragniemy natychmiast się oczyścić i bardzo szybko szukamy konfesjonału. Tak jest przede wszystkim na początku nawrócenia, na początku drogi do Boga. Ale zanim powierzymy Bogu swoje życie naprawdę, tak do końca, tak radykalnie zmienimy życie - najczęściej w grzechu i przez grzechy od Boga uciekamy. Tak jak w raju, po grzechu, pierwsi rodzice skryli się przed Bogiem, tak i my, mając świadomość grzesznego życia - próbujemy się przed Nim ukryć. To jest naturalny odruch. Brudu nie wystawiamy na światło dzienne. Jeśli wokół nas jest brud - ukrywamy go przed ludźmi. Nie zapraszamy gości. Ciemność zakrywa brud. Ciemność jest symbolem grzechu. Ale i sam grzech często jest czyniony w ciemności.

Światło ujawnia to, co złe. W świetle wszystko widać wyraźniej. A prawdziwym, najjaśniejszym światłem jest sam Bóg. To dlatego tak trudno stanąć przed Bogiem, gdy jesteśmy w grzechu. To spotkanie boli. Przy Bogu rozumiemy doskonale, jak wstrętny jest grzech. Niestety, przy Bogu musimy także przyznać, że ten grzech często po prostu lubimy. I tego chyba wstydzimy się jeszcze bardziej niż grzechu. Wolimy więc uciekać, niż się wstydzić.

Tymczasem tylko Światło powie nam prawdę o nas i tylko w Świetle możemy się narodzic na nowo.

„Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków" (J 3,20).     
      

*

Garść myśli:

*

Sąd Boży nie wydaje wyroków. Pokazuje, kto jest po stronie światła, a kto po stronie ciemności. (ks. Jan Twardowski)

*

Ludzie popełniający zło wykazują nienawiść wobec światła i pragną oddalić się od niego, aby w jego blasku nie została ujawniona ich nieprawość. W ten sposób żyją w iluzji i pragną uniknąć sądu potępiającego czynione przez nich zło. (Ks. Mirosław Stanisław Wróbel)

*

Świat i człowiek bez światła Ewangelii i miłości Boga idzie w kierunku autodestrukcji. (Stanisław Biel SJ)

*

Największą pokusą po grzechu jest ucieczka w ciemność. Tam jednak nie znajduję żadnego rozwiązania, tam pomnaża się jedynie moja nagość, ubóstwo duchowe, lęk i słabość. (O. Jerzy Sermak SJ)

 

Bogumiła Szewczyk
https://rozwazaniabogumily.wordpress.com   

 

***

Człowiek pyta:

Czyż człowiekowi stuletniemu może się urodzić syn? Albo czy dziewięćdziesięcioletnia Sara może zostać matką?
Rdz 17,17

Bóg pyta:
Dlaczego to Sara śmieje się i myśli: Czy naprawdę będę mogła rodzić, gdy już się zestarzałam?
Czy jest coś, co byłoby niemożliwe dla Pana?
Rdz 18,13