Karierowiczostwo

Jean Paul Sartre w swej krótkiej autobiografii pt. Słowa opowiada, jak utracił wiarę.

Do niewiary nie przywiodły mnie sprzeczności dogmatów, lecz życie. Bo przecież wierzyłem - co dnia klękając w koszuli na łóżku, odmawiałem, złożywszy ręce, swój pacierz, alem o Bogu myślał coraz rzadziej. Kilka lat utrzymywałem jeszcze z Wszechmocnym stosunki oficjalne; prywatnie zaprzestałem składania Mu wizyt… A On coraz rzadziej na mnie spoglądał. W końcu odwrócił oczy. Pragnąłem Boga, dano mi Go. Przyjąłem ów dar, nie pojmując, żem Go szukał. Nie zapuściwszy korzeni w moim sercu, wegetował czas jakiś – potem umarł[26].

I rzeczywiście, kariera może zniszczyć kontakt z Bogiem. A co można zrobić dla kariery? Kapłan, wbrew pozorom, ma wiele możliwości w tym względzie. Oto najczęstsze z nich.

Ku karierze kapłańskiej

- rezygnacja z własnej godności (np. podlizywanie się);
- brak własnego zdania;
- postawa dwulicowości;
- niszczenie innych (np. oszczerstwem, obmową);
- ucieczka przed prawdą;
- działanie "pod publiczkę";
- podporządkowanie swojej pracy przyszłym zaszczytom;
- obojętność wobec osób mało znaczących;
- kupowanie innych prezentami, wystawnymi posiłkami;
- rezygnacja z pewnych zasad związanych z uczciwością.

Jak więc widać z powyższych refleksji, pokusa wielkości jest czymś wyjątkowo niebezpiecznym, zagrażającym współczesnemu kapłanowi. Co więcej, stanowi źródło innych pokus, które bardzo skutecznie walczą o księdza. W tym kontekście każdy kapłan powinien uświadomić sobie na nowo słowa Jana Pawła II:

Kapłani na mocy swej posługi są powołani, by (…) celebrować Ewangelię nadziei, głosić ją i jej służyć. (…) Winni oni upodobnić całe swoje życie i swoje działanie do Jezusa. (…) Przez sprawowanie swej posługi mają oni przedłużać obecność Chrystusa, jedynego i najwyższego Pasterza; a przez naśladowanie Jego stylu życia ukazywać Go w sposób przejrzysty powierzonej im owczarni. Żyjąc w świecie, ale nie będąc ze świata (por. J 17, 15-16), w obecnej sytuacji kulturowej i duchowej kontynentu europejskiego są wezwani, by być znakiem sprzeciwu i nadziei dla społeczeństwa chorego na horyzontalizm i potrzebującego otwarcia na Transcendencję[27].

Aby te słowa zrealizować, należy walczyć z pokusą wielkości, która deformuje kapłańskie oblicze. Można zaproponować pięć środków odczulających, które będą skuteczne w walce z chorobą zarozumiałości i pychy księdza.

[26] J.P. Sartre, Słowa, tłum. J. Rogoziński, Warszawa 1997.
[27] Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Ecclesia in Europa (28 czerwca 2003), "L'Osservatore Romano" 2003, nr 7-8, n. 34.