Przylgnięcie do prochu oznacza pragnienie bezpieczeństwa, przylgnięcie do świata, który wyzbyty jest ryzyka i przegranych, świata pełnego spokoju i małej stabilizacji. Bóg nie chce, byśmy przylgnęli do takiej rzeczywistości, lecz do Niego. Takie Boże zaproszenie nie jest łatwe. Zakłada brak bezpieczeństwa, opuszczenie, trwogę. Wędrówka do Boga jest dramatem. W Jego świecie moc doskonali się zawsze w słabości. To jedna z wielkich prawd o Bogu Jezusa Chrystusa. Czynienie jednak woli Bożej rozpoznawalnej każdego dnia przyprowadza nas do Niego. Jesteśmy bezpieczni, gdyż należymy do Niego i żadna siła, jak mówi św. Paweł, nie może nas od Niego odłączyć. We wszystkim, co złe i upokarzające, odnosimy zwycięstwo. Brak bezpieczeństwa uczy nas ufności. To doświadczenie pozwoli nam mówić: nie ma żadnego dobra poza Tobą.
 

Można powiedzieć, że człowiek nie szuka grzechu, ale szczęścia. Szuka go za wszelką cenę, także za cenę oddalenia się od Boga. Zawsze „gdzie indziej”, zawsze „pomiędzy” –    taka jest sytuacja człowieka po grzechu pierworodnym. Oddalamy się w tym szukaniu szczęścia od Boga, od siebie i wreszcie od ludzi. Oddalamy się, gdyż chcemy uchronić nasz plan wobec siebie, boimy się, że ktoś go zakwestionuje. Uciekamy nawet przed sobą.

Oddalenie się to również szukanie skrótów w naszym wędrowaniu, to porzucenie wspólnoty, która według nas hamuje nasz marsz ku Bogu, ku szczęściu. Mamy nawet na to bardzo poważne dowody.

Bóg wykorzysta jednak to nasze doświadczenie zagubienia prawdy o nas i pokaże nam rozwiązanie, podejmie próbę uleczenia nas. Można powiedzieć, że wykorzystując naszą energię i nasze niezadowolenie z dotychczasowej sytuacji, pośle nas do Nowego Ludu i Nowej Ziemi. Zarządzi konfrontację z wydarzeniami, z faktami i sytuacjami, które odkryją prawdę o mojej słabości, ale ukażą nade wszystko moje pierwotne powołanie, wydobędą z mojego wnętrza te dary, które do tej pory uważałem raczej za umiejętności zbędne w poważnym i odpowiedzialnym życiu. Nie tylko pośle mnie do Nowego Ludu i Nowej Ziemi, ale zaprosi do nawiązania z tymi rzeczywistościami ścisłego kontaktu, do zawarcia przymierza.

Będzie to sytuacja ze wszech miar nowa, zmuszająca mnie do nawiązania dialogu z nieznajomymi, porzucenia starych przyzwyczajeń i zachowań, barier ochronnych i wręcz całej mojej historii. Zostanę wtrącony w sytuację, która po raz pierwszy w moim życiu nie będzie zależeć ode mnie. Liczyć się będą nie wyobrażenia o mnie i marzenia dotyczące przyszłości, ale właśnie ja sam, w tym, a nie innym momencie, skazany na bezbronność i zmuszony do prośby o pomoc. W życiu duchowym nazywamy to stanięciem w prawdzie.
 

Szukając celu poza Bogiem, wyciągamy ręce do obcych bóstw. Największym z nich jest moje ego. Celem jestem ja sam. Nie zgadzam się na to, co zostało mi zadane, ale szukam tzw. pełnej realizacji. Uciekając od siebie prawdziwego, od siebie wsłuchanego w wolę Bożą objawianą przez codzienne delikatne znaki, realizuję w „pełni” najdziwniejsze marzenia i plany. Jestem niecierpliwy, gdy efekt nie nadchodzi w określonym czasie. Popadam w pesymizm, przeliczając spożytkowaną energię i mierne wyniki. Moje oczy widzą tylko zewnętrzną powłokę świata, a sam nie podejrzewam, że zdarzenia mają jeszcze drugie dno i ukryty sens, które wymagają ode mnie ogromnej uwagi i prawdziwie modlitewnego ducha, żeby je spostrzec.

Bóg potrafi spożytkować i tę duchową niemoc. Sprawi, że to bolesne doświadczenie będzie dla mnie punktem wyjścia, wyjścia z siebie do brata, który mnie wezwie. To sam Bóg zaprosi mnie do odpowiedzialności za drugiego. Nie będę już mógł, jak Kain, Mu odpowiedzieć: „Czyż jestem stróżem brata mego?”. Droga do naszego Boga zawsze wiedzie przez drugiego. Bóg w kontakcie z człowiekiem szczodrze korzysta z pośrednictwa. Nie wybieramy pośredników. On sam nam ich posyła.
 

Jak zdążyliśmy już zauważyć – działania Boga pragną przemienić moje życie i nawet z upadków uczynić szkołę powstawania. Odwoływanie się grzesznika do Bożej sprawiedliwości ma na celu podkreślenie, że zwycięża Bóg, a nie grzech. Sprawiedliwość Bożą można zastąpić słowem „zwycięstwo”. Bóg pochyla się nade mną, dokonując re-kreacji, powtórnego stworzenia. W Psalmie 51 Psalmista woła: „Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste”.

Oryginał hebrajski przynosi nam słowo bara zarezerwowane tylko dla aktu stwarzania przez Boga. Słowo to odsyła tekst psalmu do pierwszych słów Księgi Rodzaju: „Na początku Bóg stworzył...”. Jest więc to dla nas początek życia, zapoczątkowanie procesu odrodzenia. Początek pracy mocy Bożej w nas. Grzech nas powalił, skruszył nasze kości, zmiażdżył serce. Teraz Bóg pochyla się nad nami i kruszy nasz egoizm. Należy podjąć Bożą naukę. Bóg nade wszystko chce nas obronić przed nami samymi. Tworzy z wielką troską atmosferę potrzebną do przyjęcia „małej drogi”, na której nie liczy się postęp, ale On sam.

Boża nauka jest nauką chodzenia, która odbywa się przez nieuniknione upadki i natychmiastowe powstawanie, i kontynuowanie Bożego kierunku. Należy więc przenieść wzrok na Boga, który wyrywa nas z samotności, zmusza do przyjęcia lekarstwa i ucisza płacz. Przyjdą również momenty bardzo wyraźnych Jego dotknięć, lecz wiele z naszych słabości Bóg nam pozostawi, aby nasz duch mógł dalej ćwiczyć się w czujności.