Prawda o przebaczeniu jest jedną z głównych prawd chrześcijaństwa. Właśnie o przebaczeniu mówił Jezus w ów wieczór pierwszego dnia po swym zmartwychwstaniu, kiedy objawił się Apostołom zgromadzonym za zamkniętymi drzwiami, tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22–23). Słowa te odnosi się zazwyczaj do sakramentu pojednania sprawowanego w Kościele rzymskokatolickim. Mają one jednak także inne znaczenie.
 

Ojciec jest samym przebaczeniem. My także — jeśli chcemy być dziećmi Boga — musimy przebaczać. W naszej pamięci i w podświadomości mogą pozostawać osoby, którym nie wybaczyliśmy oraz wydarzenia, których nie możemy sobie darować. Te pozostałości są źródłem głębokiego bólu psychicznego, który odczuwamy, nawet jeśli jest on przez nas tłumiony. Od nas zależy, czy uleczymy nasze wspomnienia, czy pozwolimy, aby nadal sprawiały nam ból.
 

Nasze prawdziwe «Ja» — Bóg mieszkający w nas — pragnie przebaczać, ale przykrywają je warstwy «Ja» fałszywego, podtrzymujące w nas niechęć do przebaczenia. W rzeczy samej nie przebaczyć innym to nie przebaczyć także sobie. Na najgłębszym poziomie naszego istnienia każdy z nas jest tym samym, co inni ludzie. Możemy radować się miłością wypełniającą świat jedynie wówczas, gdy nasze serce pozostaje całkowicie otwarte na każdego człowieka.
 

Wstyd, poczucie winy i rozpacz; dręczące nas żądze: pożądliwość ciała, obżarstwo, chciwość i pycha; mroczne poruszenia serca: zazdrość, nienawiść, obojętność na pilne potrzeby innych — wszystko to razem składa się na negatywne emocje, znajdujące się w kielichu, który Jezus w czasie modlitwy w Getsemani pragnął odsunąć od siebie. Razy, jakie spadały na Niego w czasie biczowania, i korona z cierni były zewnętrzną manifestacją cierpień psychicznych i duchowych, rozdzierających Go od wewnątrz. To nie rzymskie czy żydowskie władze, ale nasze niesprawiedliwe postawy, niechęć do przebaczenia i w pełni świadome grzechy są prawdziwą przyczyną męki i śmierci Jezusa. Jezus pragnie uleczyć nas z tego skupiania się na samym sobie i utożsamia się z bolesnymi odczuciami, które wypływają w sposób niepowstrzymany z naszych niespokojnych sumień, zwłaszcza gdy nie potrafimy lub nie chcemy przebaczyć. Należy przy tym pamiętać, że przebaczenie obejmuje krzywdy, których doznaliśmy zarówno od ludzi, jak i od instytucji.
 

Jeśli z kolei to my zawiniliśmy i nie otrzymaliśmy przebaczenia, czegoś w naszym życiu będzie brakowało. Gdy uczyniliśmy wszystko, co należało uczynić, aby pojednać się z drugim człowiekiem, ale on nie zareagował na nasz gest lub nie przyjął naszych przeprosin, możemy odzyskać spokój, gdyż zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy; niemniej jednak czegoś będzie brakowało. Jeśli nie otrzymaliśmy przebaczenia od człowieka, który był nam bliski, nasz ból z tego powodu może być wielki. Przebaczenie jest pełne tylko wtedy, gdy przebaczą sobie nawzajem obie strony. Na tym właśnie polega pojednanie. Jest to zwycięstwo Chrystusowej męki, śmierci i zmartwychwstania. Pojednanie to główny temat Ewangelii.
 

Musimy przede wszystkim przebaczyć Bogu wszystko to, co nie podoba się nam w nas samych i w naszym życiu. Doświadczenie Bożego przebaczenia leczy nasze rany i uzdalnia nas do tego, by przebaczyć samemu sobie, nawet jeśli inni nie chcą nam przebaczyć. Dzięki temu doświadczeniu gwałtownie rośnie nasza ufność pokładana w Bogu i w naszym prawdziwym «Ja».
 

Skąd możemy wiedzieć, że Bóg nam przebaczył? Jeśli przebaczymy innym, możemy być pewni, że i Bóg nam przebaczył; i sami sobie też możemy przebaczyć.
 

W śmierci Chrystusa TO, CO JEST, staje się tym, czym nie jest. Bóg oczywiście nie może umrzeć, ale może On umrzeć w nas. Syn stał się jednym z nas, by objawić wszystkim, kim jest Ojciec. W pewnym sensie w śmierci Jezusa umiera Bóg. Odwieczne Słowo Boga milknie. Wszystko, czym jest Ojciec — sam Bóg — zostaje okaleczone, ukrzyżowane i starte na proch w Jezusie, w Jego ludzkiej postaci. Jednak miłość większa niż jakakolwiek miłość — pozostaje; Nieskończona Miłość składająca siebie w ofierze z Nieskończonej Miłości.
 

Co pozostaje, gdy Syn poświęca Nieskończoną Miłość dla Ojca, stając się grzechem? To właśnie Ostateczna Rzeczywistość, którą my, chrześcijanie, nazywamy «Bogiem»: miłość większa niż miłość większa niż miłość.