Człowiek, który odrzuca wymiar kontemplacyjny (jakiejkolwiek religii), odrzuca religię jako taką, niezależnie od tego, na ile pozostaje wiernym jej zewnętrznym formom i rytuałom. Dzieje się tak dlatego, że wymiar kontemplacyjny stanowi serce i duszę każdej religii; pozwala bowiem dążyć ku wyższym stanom świadomości.
 

Nauczanie zawarte w wielkich tekstach mądrościowych, takich jak Wedy, Upaniszady, buddyjskie sutry, Stary i Nowy Testament czy Koran — że wymienimy tylko te najbardziej znane — wyraźnie poświadcza tę prawdę.
 

Obecnie żyją na ziemi około dwa miliardy chrześcijan. Gdyby znaczna ich liczba wzięła sobie do serca kontemplacyjny wymiar Ewangelii, kształtujące się społeczeństwo globalne uczyniłoby ogromny krok na drodze do osiągnięcia trwałego pokoju. Jeśli chrześcijanom zabraknie wymiaru kontemplacyjnego, nie będą mogli głosić Ewangelii jak należy.
 

Co jest istotą przesłania, które chrześcijańska tradycja kontemplacyjna pragnie przekazać światu? Jest to Jezusowe doświadczenie Ojca (Rzeczywistości Ostatecznej) jako Abba. Sakramenty, ryty, doktryny, posługi, dzieła miłosierdzia, służba bliźnim i różne rodzaje modlitwy — wszystko to ma prowadzić do tego właśnie doświadczenia, jednak najbardziej uprzywilejowanym sposobem osiągnięcia go jest to, co Jezus nazywa «modlitwą w ukryciu» (por. Mt 6, 6). Tradycja chrześcijańska określiła tę praktykę mianem «kontemplacji».
 

«Głęboka modlitwa» — to współczesny termin określający tę praktykę, zgodnie z interpretacją Ojców i Matek pustyni. W IV wieku św. Jan Kasjan przeniósł ich nauczanie na Zachód. W VI wieku zostało ono zapisane w Regule św. Benedykta i stało się częścią dziedzictwa zakonów monastycznych, które odwołują się do Reguły. Dzisiaj nauczanie to czeka na ponowne odkrycie. Z całą słusznością można powiedzieć, że spadkobiercami tego nauczania są nie tylko mnisi, ale wszyscy chrześcijanie na mocy tego samego chrztu.

Cztery Ewangelie zawierają program Jezusa, rewolucjonizujący nasze rozumienie Ostatecznej Rzeczywistości, a tym samym nas samych i innych ludzi, a także całej stworzonej rzeczywistości. Tą Rzeczywistością Ostateczną jest Bóg, który w każdej chwili objawia, kim jest — w nas, przez nas oraz poprzez inne stworzenia. Przez nauczanie Jezusa dokonuje się nasza inicjacja w tę obejmującą cały kosmos przygodę. Jest to dla każdego z nas najtrudniejsze ze wszystkich możliwych wyzwań — wyzwanie do tego, by stać się w pełni człowiekiem. Gdyż stać się w pełni człowiekiem to znaczy stać się w pełni przebóstwionym.