Miłość prawdziwie oblubieńcza nie umiera

Podstawowe pytania, które tu podejmę, brzmią następująco: Czy miłość małżeńska ma szansę na to, żeby nie zblaknąć albo i zgasnąć po śmierci pierwszego z małżonków? Czy małżonkowie mogą mieć nadzieję, że w życiu wiecznym nie tylko się spotkają, ale że również w niebie nadal będą związani ze sobą miłością oblubieńczą? Co więcej - że dopiero w niebie ich miłość oblubieńcza rozkwitnie w całej swojej, teraz niedającej się nawet wyobrazić, pełni?

Autor powyższego listu jeszcze przed ślubem wyznał swojej Ukochanej, że choćby miał ją już wkrótce utracić, ona pozostanie na zawsze jedyną kobietą jego życia.

Wierność miłości, której jeszcze nawet nie zdążyło się ślubować - można podziwiać, ale nie wolno nikogo do niej zachęcać. Zdarza się, że niektórym ludziom serce podpowiada, że ukochana osoba, którą się utraciło nawet jeszcze przed ślubem, powinna pozostać na zawsze najważniejszą osobą w ich życiu. Zazwyczaj trwanie w tej decyzji przeniknięte jest nadzieją na spotkanie ze swoją Ukochaną czy Ukochanym w życiu wiecznym.

Owszem, Kościół błogosławi powtórnym małżeństwom, zawieranym po śmierci pierwszego współmałżonka. Chcę - pisał apostoł Paweł - żeby młodsze wdowy wychodziły za mąż, rodziły dzieci, były gospodyniami domu, żeby stronie przeciwnej nie dawały sposobności do rzucania potwarzy (1 Tm 5,14). Zarazem stosunkowo nierzadko zdarza się, że młody małżonek, po owdowieniu, po raz drugi rodziny już nie zakłada. W takiej decyzji trwała na przykład młoda i piękna Judyta: Wielu pragnęło ją pojąć za żonę, ale żaden mężczyzna nie poznał jej przez wszystkie dni jej życia, począwszy od dnia, w którym zmarł jej mąż Manasses i połączył się z ludem swoim (Jdt 16,22).

Zapewne każdy zna owdowiałych małżonków, którzy chociaż mają moralne prawo zawrzeć drugie małżeństwo, przez lata trwają w wierności swojej Jedynej lub swemu Jedynemu, którego śmierć im odebrała. Zdarzają się wdowcy i wdowy, których chciałoby się pamiętać szczególnie. Matka świętego Jana Złotoustego miała w chwili owdowienia zaledwie dwadzieścia lat i czuła się tak głęboko związana ze swoim zmarłym mężem, że postanowiła nie wiązać się już z nikim.

Profesor Karol Antoniewicz utracił kolejno każde z pięciorga dzieci, a na koniec - miał wtedy zaledwie 32 lata - umarła mu żona. Niejeden załamałby się w obliczu takiej tragedii, uległ rozgoryczeniu, a może obraziłby się na Pana Boga, a nawet zaczął Mu bluźnić. On jednak w tych swoich strasznych nieszczęściach ufał Bogu i ze wszystkich sił starał się zachować miłość do Pana Jezusa. Wiedział, że Bóg jest miłością i że tę miłość roztacza nad nami nieustannie, również wtedy kiedy spadają na nas jakieś nieszczęścia.

Po owdowieniu Antoniewicz wstąpił do zakonu jezuitów, przyjął święcenia kapłańskie i stał się jednym z największych kaznodziejów, jakich Polska miała w XIX wieku. Jest on autorem pieśni wielkopostnej W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie. Nawet trudno sobie wyobrazić, żeby człowiek, który tak wiele wiedział o Bożej miłości, nie oczekiwał w życiu wiecznym szczególnej wspólnoty z tą Jedyną, z którą na tej ziemi przeżywał radość narodzin i żałobę po śmierci pięciorga dzieci.

Ale nie jest przecież tak, że tęsknota za wiecznością i wyłącznością ogarnia małżonków dopiero w obliczu rozdzielającej ich śmierci. Wbrew panoszącej się dzisiaj pladze zdrad małżeńskich i rozwodów, poczucie, że jesteśmy jedno - i chcemy, żeby tak było zawsze, a nie tylko aż do śmierci pierwszego z nas - jest doświadczeniem naprawdę wielu małżonków. I nie jest to tylko nastrój, który ich ogarnia w dniach szczęśliwych.