Rozpoczął się proces beatyfikacyjny wielkiego czciciela Niepokalanej, wiernego ucznia św. Maksymiliana, br. Innocentego Marii Wójcika (1918-1994). W święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, 8 września w Niepokalanowie uroczyście został zaprzysiężony trybunał, powołany do przeprowadzenia tego procesu.

W jego skład weszli: o. Ryszard Maria Żuber OFMConv (wiecepostulator), o. dr Andrzej Kukła CSsR (delegat metropolity warszawskiego), ks. dr Piotr Wierzbicki (promotor sprawiedliwości), s. Jolanta Milanowska CSFA (notariusz) oraz s. Paula Agnieszka Bronisz SFMI (notariusz pomocniczy).

W uroczystości wzięli udział m.in.: ordynariusz archidiecezji warszawskiej ks. kard. Kazimierz Nycz; przewodniczący Federacji Europy Środkowo-Wschodniej Zakonu Franciszkanów, ordynariusz krakowskiej prowincji franciszkanów o. Marian Gołąb; ordynariusz gdańskiej prowincji franciszkanów o. Wojciech Kulig; ordynariusz warszawskiej prowincji franciszkanów o. Grzegorz Bartosik oraz krewni, współbracia kandydata na ołtarze i liczni Rycerze Niepokalanej z Polski.

„Przed tą dzisiejszą uroczystością paru starszych ludzi z okolic Niepokalanowa zapytałem, co im mówi imię i nazwisko Innocenty Wójcik. Co podkreślają? Pobożność, modlitwa, ale przede wszystkim niezwykła dobroć i prostota, taka zwyczajność. I to są te ślady świętości odkrywane w jego życiu na tyle mocno, że zwrócono się do mnie z prośbą, żeby rozpocząć proces beatyfikacyjny” – mówił ksiądz kardynał w okolicznościowym słowie.

Po mszy św. wierni obejrzeli film o br. Innocentym, a później w procesji udali się na cmentarz klasztorny do jego grobu.

Br. Innocenty Maria Wójcik urodził się 30 listopada 1918 r. w Słaboszowie na Kielecczyźnie. Ukończył siedmioklasową szkołę powszechną, pracował razem z rodzicami na gospodarstwie. Mając 17 lat wstąpił do zakonu franciszkańskiego 24 maja 1935 r. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 r. na polecenie św. Maksymiliana, opuścił klasztor i podobnie jak inni zakonnicy udał się do domu rodzinnego. W lipcu 1940 r. wrócił do Niepokalanowa. 26 lutego 1941 r. razem z innymi współbraćmi ofiarował życie w zamian za uwolnienie o. Maksymiliana i czterech franciszkanów, aresztowanych przez gestapo 17 lutego 1941 r.

Śluby wieczyste złożył 8 grudnia 1940 r. Od grudnia 1948 do grudnia 1950 r. przebywał w więzieniu w Warszawie, skazany za to, że przyczynił się do opublikowania książki o objawieniach fatimskich. W Niepokalanowie pracował w dziale ekspedycji „Małego Dziennika”, w pracowni wykonywania figurek, w magazynie ogólnym, na furcie i w redakcji książek.

W 1939 r. br. Innocenty chciał wyjechać do pracy na misje. „Od dawna mam pragnienie poświęcenia się Niepokalanej całkowicie na pracę, cierpienie i śmierć na każdym miejscu. Pragnę by Ją i Jej Boskiego Syna wszelka dusza znała, kochała i dla nich żyła. Dla niej oddaję życie, zdrowie i wszystko co oddać mogę, pragnę wszystko wycierpieć z miłości i by ugasić wszystkie pragnienia Niepokalanej i Pana Jezusa”, uzasadniał swoją prośbę, na co jednak nie uzyskał zgody.

Jak się później okazało, jego największą misją było prowadzenie przez 40 lat - od 1954 r. do śmierci - archiwum klasztornego. To dzięki jego pracowitości i zapobiegliwości zachowały się akta, dokumenty, książki i inne publikacje poświęcone osobie św. Maksymiliana. Cieszył się dużym zaufaniem i autorytetem wśród braci, którzy wybierali go na delegata na kapituły zakonne. Darzono go powszechnym szacunkiem, a jego dobroć i otwartość na ludzi zjednywały mu wielu przyjaciół.

Br. Innocenty zajmował się propagowaniem Rycerstwa Niepokalanej, był jego duchowym przewodnikiem i naocznym świadkiem życia św. Maksymiliana. Bardzo często brał udział w spotkaniach wspólnot Rycerstwa w całym kraju. Zmarł 18 listopada 1994 r.

Jan Maria Szewek
www.franciszkanie.pl