12 września świętujemy wspomnienie Najświętszego Imienia Maryi, czyli „imieniny” Matki Bożej, które przypominają nam o przywilejach nadanych Jej przez Boga i wszystkich łaskach, jakie otrzymaliśmy za Jej pośrednictwem i wstawiennictwem, wzywając właśnie Jej Imienia. Czcimy je w Kościele w sposób szczególny, ponieważ należy do Niepokalanej, Królowej Aniołów, nieba i ziemi i naszej najczulszej Mamy.

 

Nie wierzą świętej Annie wszyscy ważni święci

że znała Matkę Bożą w sukience do kolan

z dowcipnym warkoczykiem i wesołą grzywką

w sandałach z rzemykami co były niepewne

czy może się poplątać to co nieśmiertelne

biegającą jak wróbel polski po podwórku

zerkającą do studni orzechowym okiem

jak spada całe niebo bez bliższych wyjaśnień

umiejącą odróżnić jak pszczołę najprościej

zwykłe dobro na co dzień od doskonałości

bo zawsze są prawdziwe rzeczy mniej ogólne

poznającą zapachy i uparte smaki

jak słodki kwaśny słony i najczęściej gorzki

zwłaszcza gdy pies wprost z budy nie archanioł dziwny

demonstrował ogonem liryzm prymitywny

O córko świętej Anny z najwyższych obrazów

tak ludzka że nie byłaś dorosłą od razu

 

(ks. Jan Twardowski, Tak ludzka)

 

Dlaczego właśnie Miriam?

 

Zgodnie z wymogami prawa mojżeszowego, w piętnaście dni po urodzeniu dziecka  płci żeńskiej odbywał się obrzęd nadania mu imienia (Kpł 12,5). Według podania Joachim i Anna wybrali dla swojej córki – za wyraźnym wskazaniem Bożym – imię Miriam. Jego brzmienie i znaczenie zmieniało się w różnych czasach. Utrwalonym zaś odpowiednikiem w językach europejskich jest imię Maria, które z kolei stało się źródłem dla imion pochodnych: Mariola, Marietta, Marika, Marita, Maryla. 

 

Po raz pierwszy spotykamy to imię w Księdze Wyjścia. Nosiła je siostra Mojżesza (Wj 6,20; Lb 26,59 itp.). W czasach Jezusa było wśród kobiet  bardzo popularne. Ewangelie i pisma apostolskie przekazują, że w otoczeniu Chrystusa oprócz Jego Matki były jeszcze trzy inne  Marie: żona Kleofasa, (Mt 27,55-56; Mk 15,40; J 19,25), Maria Magdalena (Łk 8,2-3; 23,49-50) i matka św. Marka Ewangelisty (Dz 12,12; 12,25).  Imię to wymawiano różnie: Miriam, Mariam, Mirjam, Maria, Mariamme, Mariame itp. W tekście o Narodzeniu Najświętszej Panny Maryi, wspominałam,  że imię  posiada również wiele symbolicznych  znaczeń. Najczęściej wymienia się "Mój Pan jest wielki" . W języku hebrajskim Mirijam oznacza: być pięknym, wspaniałym. W języku syryjskim znaczy: Pani (także: orędowniczka, piękna, napawająca radością). Inne źródła podają też znaczenie tego imienia jako: gorycz, smutek, ukochana, jeszcze inne jako: pragnąca dziecka, pełna goryczy lub buntownicza..

 

Imieniny naszej Mamy

 

Maryję nazywamy naszą Matką; jest Ona też – zgodnie z wolą Chrystusa, wyrażoną na krzyżu – Matką całego Kościoła. Po Wniebowzięciu została ukoronowana na Królową nieba i ziemi. Polacy czczą Ją także jako Królową Polski. Maryja jest naszą Wspomożycielką i Pośredniczką, jedyną ucieczką grzeszników. W ciągu wieków historii Kościoła powstały setki różnorodnych tytułów Maryi  (wymienianych np. w Litanii Loretańskiej czy starszej od niej, pięknej Litanii Dominikańskiej, a także w Akatyście – starożytnym hymnie greckim). Za pomocą tych określeń wzywamy opieki i orędownictwa Matki Bożej.

 

Bardzo wielu świętych wyróżniało się szczególnym nabożeństwem do Imienia Maryi, wielokrotnie wypowiadając je z największą radością i słodyczą serca, np. Piotr Chryzolog (+ 450), św. Bernard (+ 1153), św. Antonin z Florencji (+ 1459), św. Hiacynta Marescotti (+ 1640), św. Franciszek z Pauli (+ 1507), św. Alfons Liguori (+ 1787).

 

Miriam i odsiecz wiedeńska

 

Dzisiejsze wspomnienie jest jednym z  obchodów maryjnych, które są paralelne do obchodów ku czci Chrystusa. 25 grudnia świętujemy narodzenie Chrystusa,  a 3 stycznia czcimy Jego Najświętsze Imię. Podobnie obchodzimy wspomnienia tych samych tajemnic z życia Maryi (odpowiednio 8 i 12 września). Obchód ku czci Imienia Maryi powstał w początkach XVI w. w Cuenca w Hiszpanii i był celebrowany 15 września, w oktawę święta Narodzenia Maryi. Z czasem został rozszerzony na teren całej Hiszpanii. Po zwycięstwie króla Jana III Sobieskiego nad Turkami w bitwie pod Wiedniem w 1683 r. Innocenty XI rozszerzył ten obchód na cały Kościół i wyznaczył go na niedzielę po święcie Narodzenia Maryi. Późniejsze reformy kalendarza i przepisów liturgicznych przeniosły go na dzień 12 września, kiedy to Martyrologium Rzymskie wspomina wiktorię wiedeńską. Obchód ten dekretem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z 2001 r. wprowadzono do Kalendarza Rzymskiego (ogólnego) w randze wspomnienia dowolnego.

 

Panno Święta rysowana w zeszycie

dziecięcymi rączkami

piękna jak jedna kreska

módl się za nami.

 

(ks. Jan Twardowski, Prośba)