Filar Świętości

- życie w łasce uświęcającej – po raz pierwszy otrzymaliśmy ją w sakramencie chrztu świętego (możemy określać siebie świętymi grzeszącymi). Istotna jest dbałość o to, by wciąż żyć w tej przyjaźni z Bogiem.

- serdeczność w relacjach z Bogiem na podobieństwo relacji między ludźmi. Jeśli kogoś lubimy, darzymy przyjaźnią czy kochamy, to pragniemy z nim się spotykać i miło spędzamy ze sobą czas. Jednocześnie lepiej się rozumiemy. Podobnie relacje z Bogiem domagają się odpowiedniej atmosfery szczerości, otwarcia na Boga, a unikania w spotkaniach postawy bezduszności, formalizmu. Również na podobieństwo relacji międzyludzkich – przez przebywanie z Bogiem, lepiej Go rozumiemy i zaczynamy się do Boga intensywniej upodabniać. Na spotkania z Bogiem trzeba więc poświęcić odpowiednią ilość czasu.

- współpraca z Bogiem, liczenie się z Nim, uwzględnianie Jego woli i przykazań, dbanie o Jego dobre imię, solidaryzowanie się i współpraca z ludźmi służącymi sprawie Bożej oraz nie wspieranie wrogów Boga i kpiących z Niego.

Odwrotnością świętości jest grzeszność. Może mieć ona następujące postacie:

- życia bez łaski uświęcającej jako efektu grzechów ciężkich,
- trzymania Boga na dystans oraz "chłodne" z Nim relacje,
- swego rodzaju religijnej schizofrenii występującej wtedy, gdy człowiek próbuje dzielić swoje życie na dwa obszary – w jednym występuje jako wierzący w Boga, w drugim postępuje jakby Bóg w ogóle nie istniał (w zależności od tego, z kim przystaje, z kim utrzymuje kontakty albo w jakim kontekście kulturowym, społecznym czy politycznym aktualnie się znajduje – zajmuje postawę pierwszą albo drugą).

Pozytywy i negatywy Prawego Życia

Filar Prawego Życia łączy niejako poszczególne filary, sam będąc jednym z nich. Prawe życie, to postawa właściwa chrześcijanom i stanowi jednocześnie bardzo istotny filar życia duchowego:

- Pozytywnie: Prawe życie ułatwia modlitwę. Kto żyje święcie i postępuje dobrze, temu łatwiej stawać przed Bogiem. Jednocześnie – dobra codzienna modlitwa oraz przyjaźń z Bogiem ułatwia bycie dobrym dla innych.

- Negatywnie: Grzeszne życie utrudnia spotkania z Bogiem. Postępowanie kłócące się z wolą Boga, pozbawione miłości do człowieka, stanowi istotną przeszkodę w dobrych relacjach z Bogiem, a w niektórych wypadkach potrafi przekreślić głębsze życie modlitewne. Stając bowiem na modlitwie przed obliczem Pana, odkrywamy jacy rzeczywiście jesteśmy i ujawnić się może to, czego w sobie nie znosimy. Brak modlitwy czy modlitwa rzadka, zła, tylko zewnętrzna – ułatwia popełnianie grzechów i utrudnia wyzbywanie się własnych słabości.

Filar Odwagi

Odwaga ujawnia się poprzez:

- stanowczość w podejmowaniu decyzji i angażowaniu się w postępy w życiu duchowym, płynąca z przesłanek wiary opartej na rozumie oświeconym łaską,
- wytrwałość i cierpliwość w podjętych decyzjach.

Odwaga tak samo jak rzeczywistości doczesnej, dotyczy również życia duchowego. Jest niezbędna, by cokolwiek osiągnąć lub zdobyć. Ile odwagi trzeba, aby wbrew opiniom innych, czynić to, czego oczekuje od nas Bóg? Ile odwagi trzeba, aby codziennie poświęcić czas na modlitwę? Ile odwagi trzeba, aby w każdą niedzielę pójść na Mszę Świętą? Ile odwagi trzeba, aby wyjść z grona kolegów czy koleżanek, podejść do konfesjonału i przyznać się do grzechów albo przystąpić do Komunii Świętej? Ile odwagi trzeba, aby pójść do kościoła poza niedzielą albo zrezygnować z udziału w grzechu, chociaż inni wokół to robią? To dopiero bohaterstwo. Tutaj częściej odwagą wykazują się dziewczyny i kobiety, trudniej to wychodzi chłopakom i mężczyznom, choć są wyjątki. Rolę odwagi zarówno w życiu doczesnym, jak i duchowym, trudno przecenić.
Odwrotnością odwagi jest tchórzostwo – znowu dotyczy rzeczywistości doczesnej i duchowej.