Maj nazywany jest najpiękniejszym miesiącem roku. Każdego dnia w wielu miejscach wierni gromadzą się w kościołach, przy przydrożnych kapliczkach i w domach, aby śpiewem chwalić Maryję. Z nadejściem miesiąca maja, który pobożność wiernych już od dawna poświęciła Maryi Bogurodzicy, a duch Nasz przepełnia się radością, dostrzegamy wzruszające widowisko wiary i miłości...

Przypowieści o zagubionej owcy, drachmie i synu marnotraw­nym są główną belką, na której opiera się cała narracja św. Łu­kasza o Synu Człowieczym, który przyszedł odnaleźć to, co zo­stało zagubione. Wszystkie trzy przypowieści są ze sobą głęboko powiązane, układając się w tryptyk, który na swoich tablicach odsłania pięk­no i istotę Bożego miłosierdzia.

O co chodzi z tą „wolnością dzieci Bożych”? Czym różni się ona od wolności w potocznym rozumieniu? W Liście do Galatów Apostoł Narodów napisał niemniej bezpośrednio: „Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności”. O wolności można mówić w bardzo różnych kontekstach – prawnym, politycznym, społecznym, historycznym, psychologicznym. Jest jednak taki rodzaj wolności, o którym trzeba rozmawiać z punktu widzenia wiary.

Każdy zwykły dzień pojmujemy jako czas, który biegnie od świtu do wieczora. Ale w liturgii dni uroczyste liczymy od wieczora do wieczora. Dlatego wieczór Wielkiego Czwartku swoja treścią przynależy już do Wielkiego Piątku. Tak myślano i liczono od dawna.

Która to już Niedziela Palmowa w naszym życiu? Bierzemy udział w procesji z palmami, wierząc, że jest ona upamiętnieniem wjazdu Pana Jezusa do Jerozolimy. Idziemy śladami Chrystusa, dzieci wznoszą nasze, swojskie palemki… Głośno śpiewamy Hosanna, hosanna Synowi Bożemu, hosanna na wysokości!. Każda Niedziela Palmowa powinna być dla wiernych wyjątkowa i niepowtarzalna.

Teksty liturgiczne roku C niosą ze sobą przede wszystkim wezwanie do nawrócenia i przemiany. Podczas III niedzieli słuchamy wezwania do tego, byśmy nie pobłądzili, albowiem wszyscy jesteśmy grzeszni. Jedyną naszą nadzieją jest Pan Bóg, którego ojcowskie miłosierdzie nie zna granic (Ewangelia o synu marnotrawnym, IV niedziela), „On bowiem jest łaskawy i miłosierny” (aklamacja przed Ewangelią, V niedziela).

Biblia podkreśla, iż jedzenie jest darem Bożym, a więc nie można uważać postu za walkę z jakąś grzeszną albo przynajmniej niższego rzędu przyjemnością. Z drugiej strony od samego początku Naród Wybrany jest wychowywany do tego, by odkryć, że nie samym chlebem żyje człowiek (Pwt 8, 3).

Świętujemy dziś czwartą niedzielę Wielkiego Postu, w tradycji chrześcijańskiej nazywaną Laetare, czyli Niedzielą Radości. Dlatego właśnie dziś Pan Jezus przychodzi do nas jako lekarz, który chce uzdrowić nasze duchowe oczy, abyśmy mogli już niebawem czerpać radość z oglądania chwały Zmartwychwstałego. Niewidomy, którego spotykamy w dzisiejszej Ewangelii na ulicach Jerozolimy pogrążony był w stanie swoistej duchowej nocy – tak można bowiem nazwać zjawisko wewnętrznej ślepoty. Wewnętrzne ciemności towarzyszą nieraz i nam.

Uczestnictwo w pielgrzymce to ubogacający życie każdego katolika element jego świadectwa wiary. Chodząc na pielgrzymki, w gruncie rzeczy udajemy się na spotkanie z Bogiem, na które nie zawsze możemy sobie pozwolić w wirze codzienności. Modlitwa w szczególnych miejscach kultu, odwiedzanych przez licznych wyznawców wiary, to także okazja do zacieśnienia poczucia religijnej wspólnotowości. Wielu udaje się na takowe pielgrzymki, by odnowić, wzmocnić albo zrozumieć swoją wiarę. Gdzie w Polsce należy kierować się w pierwszej kolejności w celach modlitewnych? [artykuł sponsorowany]

W odpowiedzi Maryi na słowa Anioła wyróżnić można trzy etapy. Pierwszą reakcją na pozdrowienie anioła jest zatrwożenie i zamyślenie. Jej reakcja jest inna niż Zachariasza. O nim czytamy: „Strach padł na niego” (1,12). W przypadku Maryi pierwsze słowa są podobne (zmieszała się), potem jednak nie było już strachu lecz wewnętrzne rozważanie pozdrowienia anioła. Zastanawia się (prowadzi dialog sama ze sobą), co miałoby znaczyć to pozdrowienie posłańca Bożego. Już tutaj pojawia się więc charakterystyczny rys obrazu Matki Jezusa, który w podobnych sytuacjach w Ewangelii spotykamy jeszcze dwa razy: wewnętrzne mocowanie się ze słowem.