Nikt z nas nie może rozwijać się bez miłości. Życie poza miłością jest największym dramatem człowieka. Im mniej miłości doświadczamy, tym bardziej oddalamy się od szczęścia i tym szybciej tracimy radość życia. Dojrzała przyjaźń jest podstawową formą miłości. Taka przyjaźń to coś znacznie więcej niż dobre koleżeństwo. Właśnie dlatego tęsknimy za przyjaciółmi. Przyjaźń to wielki skarb i źródło entuzjazmu. Niniejsza książeczka nie mówi o tym, jak zremisować, lecz jak wygrać przyjaźń. Dotyczy zatem tej przyjaźni, która jest czymś większym niż wzajemna sympatia czy serdeczna znajomość. Chodzi o tę przyjaźń, dzięki której przyjaciele stają się na zawsze odpowiedzialni za tych, których „oswoili”. Warto wyruszyć na poszukiwanie takiej właśnie przyjaźni. Tekst, który oddajemy do rąk Czytelnika, to zaproszenie w podróż, którą trzeba odbyć, by zrozumieć i zbudować taką przyjaźń, o jakiej marzy każdy z nas.

 

 

 

 

Niektórzy nie wierzą w przyjaźń lub czują się zranieni postawą przyjaciół. W takiej sytuacji nie mamy jednak do czynienia z przyjaźnią, lecz z jakąś jej karykaturą. Niestety wszystko to, co jest cenne i trudne do osiągnięcia, bywa zastępowane swoją imitacją. Imitacja stawia małe wymagania, ale przynosi wielkie rozczarowania. Jednym z groźnych nieporozumień jest przekonanie, że przyjaciel to ktoś, kto wie o mnie wszystko. Tymczasem wszystkiego o mnie nie wiem nawet ja sam. Dojrzały przyjaciel potrafi mnie kochać niezależnie od tego, czego dowie się na temat mojej sytuacji i mojego postępowania. Błędne przekonanie, że przyjaciel musi wiedzieć o mnie wszystko, prowadzi do ulegania psychicznemu szantażowi, że muszę mu zwierzać się ze wszystkiego. Nawet wtedy, gdy nie jest on jeszcze gotowy na przyjęcie takiego daru lub gdy ja sam zwierzając się naruszam moją sferę intymności i prywatności.

 

 

 

 

Niektórzy mylą przyjaźń z sympatią czy zauroczeniem emocjonalnym. Doświadczeniu przyjaźni towarzyszy intensywna radość, jednak przyjaźń  jak każda forma dojrzałej miłości  to coś znacznie więcej niż uczucia. W przyjaźni radość, jakiej doświadcza człowiek, skoncentrowana jest na jego przyjacielu, a nie  jak w przypadku zakochania  głównie na samym sobie. Przyjaciele rozmawiają ze sobą językiem miłości niezależnie od uczuć, których doświadczają w danym momencie. Dzięki temu potrafią być wobec siebie krytyczni i nie zamykają się we własnym kręgu. Nie skupiają się na dyskutowaniu o tym, co ich łączy, lecz patrzą w tym samym kierunku. Właśnie dlatego nie przeszkadza im obecność innych osób. Przeciwnie, im bardziej dojrzała i mocna jest ich wzajemna przyjaźń, tym bardziej otwarci pozostają na innych ludzi.

 

 

 

 

Do przyjaźni nie są zdolni ludzie, których wewnętrzny świat jest powierzchowny i egoistyczny. Ta niezwykła forma miłości wymaga równie niezwykłej wrażliwości i szlachetności. Przyjaciele mają podobne horyzonty intelektualne, moralne, duchowe i religijne. Można kochać osobę, której świat jest jeszcze mały czy poraniony. Nie można jednak z tą osobą  dopóki pozostaje w takiej sytuacji  zbudować trwałej przyjaźni. W przyjaźni potrzebna jest symetria dojrzałości. Przyjaciół łączy podobna szlachetność, wierność, ofiarność, zaufanie. Z tego względu dorośli powinni być przyjaciółmi dla dzieci, ale nie mogą od nich oczekiwać podobnej postawy. Próba przeżywania partnerskiej przyjaźni z osobą dorosłą nie byłaby dla dziecka formą dowartościowania, ale stałaby się coraz większym ciężarem.

 

 

 

 

Być człowiekiem to być spotkaniem. Największym złem, jakie może dotknąć człowieka, jest osamotnienie. Drugą formą cierpienia jest błędny sposób spotykania się z innymi ludźmi. Przyjaźń skutecznie chroni przed obydwoma zagrożeniami. Być przyjacielem to bowiem spotykać się w szlachetny i dojrzały sposób. Większość ludzi kontaktuje się z innymi po to, by wymieniać poglądy. Przyjaciele kontaktują się ze sobą po to, by wspierać się i sobą cieszyć. W kontakcie z przyjacielem nie grozi nam popadanie w schematy czy powierzchowne rozmowy. Nie ma tu miejsca na nudę czy rutynę. Każde spotkanie jest inne. Każde zaskakuje i przynosi niespodziewaną radość. Przyjaciele nie przyzwyczajają się do siebie. Nie układają żadnych scenariuszy kolejnych spotkań. Ciągle na nowo zdumiewają się sobą oraz wzajemną przyjaźnią.

 

 

 

 

Być człowiekiem to być kimś zaniepokojonym w obliczu zewnętrznych zagrożeń i w obliczu własnej słabości. Tymczasem przyjaźń to miejsce, w którym człowiek czuje się bezpieczny. W kontakcie z przyjacielem nie muszę udawać kogoś innego i przekonywać go, że zasługuję na jego przyjaźń. Nie potrzebuję też dowodzić, że jestem jego wiernym przyjacielem. Wszystko to bowiem jest oczywiste dla obu stron. Przyjaźń daje poczucie bezpieczeństwa podobne do tego, jakiego doświadcza dziecko w ramionach rodziców. Przyjaciel kocha mnie miłością nieodwołalną i wierną pomimo tego, że lepiej niż inni ludzie zdaje sobie sprawę z moich ograniczeń i trudności. Właśnie dlatego z przyjacielem dzielimy nie tylko nasze radości i sukcesy, ale także nasze troski, chwile bezradności i skrywane przed innymi ludźmi słabości.
Przyjaciel to ktoś, z kim czuję się całkowicie bezpieczny.

 

 

 

 

Przyjaciel to ktoś, kto potrafi kochać w sposób tak wierny i ofiarny, że troskę o drugą osobę stawia wyżej niż własne życie. „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). Być przyjacielem to znaczy czynić dla drugiej osoby znacznie więcej niż to, co jest niezbędne, obowiązkowe czy co wynika ze zwykłej wrażliwości. Być przyjacielem to czynić to, na co nie zdobyłby się żaden inny człowiek. Przyjaźń nie jest dostępna dla egoistów, dla ludzi wygodnych, leniwych czy troszczących się głównie o własne interesy. Wymaga bowiem poświęcenia i ofiarności. Wymaga fantazji miłości. Wymaga inicjatywy, wysiłku i wyrzeczenia. Prawdziwa przyjaźń jest zawsze jakąś formą oddawania życia „na raty”. Jest formą stawania się zdumiewająco bezinteresownym darem dla innych.