Autor: A (---.dynamic.gprs.plus.pl)
Data: 2020-05-25 22:19
J, dziękuję za to co do mnie napisałaś. Początkowo trochę inaczej to widziałam. Nawet w pierwszej chwili, po tym pierwszym wpisie, zrobiło mi się trochę przykro. Bo ja naprawdę nigdy tak tego nie odbierałam - że ksiądz odchodząc "zabiera" ze sobą Boga. Że ja Go w jakiś sposób tracę. Nie. Ten, który odchodzi nie tylko nie zabiera Go, ale każdy kolejny jakby daje Go więcej. Nie że więcej od poprzedniego, tylko w inny sposób. Trochę jakby dokłada jakąś Jego inną część. Wcześniej dla mnie nieznaną. Albo niewidoczną. Dokłada, odsłania ją. Podprowadza do Niego z innej strony. Inną drogą. Wnosi sobą coś nowego. Można powiedzieć, że ukazuje Boga jakby z innej strony. W sposób, który w danym czasie jest akurat taki, jakiego potrzebuję. Tak to widzę z perspektywy czasu. Dlatego było mi trochę przykro czytając co napisałaś. Ale teraz już nie. Można powiedzieć, że zobaczyłam to z innej strony. Tak w sumie niespodziewanie. Wracając dzisiaj z pracy. W pewnej chwili uśmiechnęłam się do siebie na widok myśli, która się we mnie pojawiła. Właśnie w związku z Twoim wpisem. Trochę jakby te słowa zaświeciły w inny sposób. Albo raczej w innym miejscu. Z innej strony. Bo napisałaś, że Bóg być może mnie chroni. I pomyślałam, że jeśli rzeczywiście tak jest, jeśli On mnie chroni - w sumie już nawet nieważne z jakiego powodu, po prostu, że mnie chroni - to jakie to jest miłe. Wcześniej ta ochrona wydawała mi się dziwna i takie pytanie gdzieś tam we mnie się pojawiało - Dlaczego akurat mnie chroni? Czemu innych nie, a mnie tak? A dzisiaj pomyślałam, że to jest bardzo miłe. Być przez Niego chronioną. Trochę jakby w Jego ramionach. Albo "pod Jego skrzydłami" - "w cieniu Jego skrzydeł." W ogóle dla mnie to jest miłe w taki szczególny sposób. Którego ktoś drugi raczej nie zrozumie. Bo jest takie jedno słowo pojawiające się w różnych miejscach Pisma św., które na mnie jakoś tak szczególnie działa. Już od jakiegoś czasu. Jest jakby takim Jego dotykiem, nie wiem, znakiem Jego obecności. Takiej szczególnej. Taki ciepły promyczek, którym mnie dotyka. "Strzeże." O to słowo chodzi. I właśnie dzisiaj uświadomiłam sobie, że Ty pisałaś o czymś podobnym. Że On mnie chroni. Chroni, to trochę jak strzeże. Nie potrafię tego do końca wytłumaczyć, zresztą nie o to tutaj chodzi, żeby tłumaczyć, w każdym razie jest to bardzo miłe. Że tak napisałaś. Dziękuję. I nie tylko to. Te słowa o spowiedzi. Teraz, w tym ostatnim wpisie. Raczej spodziewałam się jakiejś krytyki, że to jest złe podejście i że powinnam to zmienić. A tu zaskoczona przeczytałam, że Ty też tak miałaś i że to z czasem się zmieniło. I to, że dla Ciebie spowiedź też jest trudna. Nie wiem, ale jest to jakoś tak pocieszające. Takie, nie wiem, dodające jakiejś nadziei czy siły. Takie w pewien sposób umacniające. W sumie już to kiedyś usłyszałam. Z ust księdza - w konfesjonale. Który powiedział, że dla niego to też jest trudne. Ksiądz, a teraz Ty. Może Bóg przez Ciebie chciał mi przypomnieć tamte słowa. Może w ogóle tamtą spowiedź. Może też w pewien sposób przygotować do spowiedzi. Do której od jakiegoś czasu tak się zbieram w sobie... Wyszedł mi naprzeciw? Trochę jakby wyciągnął rękę? Nie wiem, w każdym razie dziękuję za to co napisałaś. Cieszę się, że zajrzałaś do tego wątku. Dziękuję :)
|
|
