Autor: eska213 (22 l.) (---.icpnet.pl)
Data: 2020-05-11 19:33
Hej. Mam 22 lata, narzeczonego, ślub za rogiem, a jestem niedojrzała. Wiem bardzo dobrze, że zgodnie z nauczaniem Kościoła, największym powołaniem kobiety jest mieć potomstwo, jednak nie czuję tego w sercu. Na chwilę obecną nie miałoby to dla mnie znaczenia, jeśli okazałoby się, że jestem bezpłodna. Mimo, że dzieci mnie uwielbiają, ja nie mam do nich cierpliwości. Nie rozumiem w ogóle zachwytu koleżanek, gdy wzdychają na widok małego bobasa. W rodzinie raczej unikam sytuacji, w której miałabym z takim dzieckiem zostać. Komentarze typu "pasuje ci", "w końcu jesteś przyszłą matką" mnie odrzucają. Do tej pory myślałam, że mi się z czasem odmieni, ale coraz bardziej boję się, że tak się nie stanie. Mój narzeczony z kolei chciałby mieć dzieci jak najwięcej i jak najwcześniej - właśnie rozmowy z nim uświadamiają mi, że mój problem może być poważniejszy. Idąc do małżeństwa doskonale zdaję sobie sprawę, że jeśli nie ma realnych przeciwwskazań, to dzieci trzeba mieć, ale wolałabym to odłożyć na trochę później, na pewno nie przed 25 r. ż. Mój brat i siostra powiększyli swoje rodziny po studiach - a oboje skończyli dwa kierunki i od początku wydało mi się to najbardziej optymalnym czasem na rodzinę. Sama też studiuję, ale mój kierunek okazał się niewypałem, nie odnajduję się w tym. Marzę o tym, żeby skończyć inny, ale na to też czasu potrzeba. Narzeczonemu się też nie uśmiecha, żeby jeszcze kilka lat czekać... Zresztą jaka jest gwarancja, że za te parę lat będę pragnęła dziecka? Czy jest jakiś sposób, żeby się do tych dzieci przekonać? Rozmowa z psychologiem raczej tu nie pomoże, bo narracja współczesnego świata nastawiona jest na samorealizację, wygodę, budowanie kariery i na pewno bym usłyszała, że skoro czuję niechęć do dzieci to ich mieć nie muszę. Jednak mam gdzieś co mówi świat, chcę kroczyć zgodnie z wiarą przede wszystkim. I przez to zastanawiam się chwilami, czy w ogóle mam powołanie do małżeństwa...
|
|
