VII Niedziela W CIĄGU ROKU

 

 

 

Bóg ustami Mojżesza wzywa ludzi do bycia świętymi, bo On sam jako nasz Ojciec i nasz stwórca jest święty.
Święty – hebr. Gadosz, gr. hagios – wyraża idee rozdzielenia i przynależenia do bóstwa. A więc Bóg jest zawsze inny niż to, co moglibyśmy o nim powiedzieć i co o Nim sobie wyobrazić. On należy do innego wymiaru istnienia niż rzeczywistość, którą postrzegamy.

 

Wyraz „święty” w odniesieniu do boga oznacza takiego Boga, który przewyższa wszelkie inne byty. A więc w wymiarze ontologicznym – żaden byt nie może równać się z Bogiem; jest On nieskończenie większy od wszystkiego, co jest poza Nim. Jego wymiar jest nieskończony. Mówiąc językiem filozoficznym, jest to transcendencja Boga w wymiarze ontologicznym. Natomiast w wymiarze moralnym: Bóg przewyższa wszystko, co jest moralnie słabe, czyli niedoskonałe. Zatem Święty – w odniesieniu do Boga – to Ten, który jest nad wszystkim, dlatego jest Wybawicielem. Bóg święty – to znaczy zbawiający, pochylający się nad człowiekiem, zajmujący się jego kondycją, dźwigający człowieka. Kiedy Izraelita mówił o Bogu, że jest święty, to miał na myśli Boga, który nieustannie objawia swoją zbawczą moc wobec słabego człowieka, który sam się nie może wybawić, chociaż nieraz się oszukuje, że może sam się zbawić. A działa tak dlatego, że jest miłością. Zatem święty to także kochający taką miłością, która ciągle ma na uwadze prawdziwe dobro człowieka. Bóg dlatego jest miłością, że jest święty. Stąd w Nowym Testamencie zwrot: „Bóg jest święty”, zastąpiono: „Bóg jest miłością”. Istota świętości zawiera się w istocie miłości. Zatem świętość wskazuje na działanie; na rzeczywistość bardzo aktywną i dynamiczną. Ostatnie słowa w tym fragmencie pierwszego czytania dowodzą, że sprawdzianem naszej świętości – czyli naszego autentycznego naśladowania Boga – jest relacja do bliźniego.

 

Nasuwa się pytanie: w jaki sposób człowiek może wejść na drogę świętości, czyli stać się święty jak Bóg? Otóż to sam Bóg wyznaczył człowiekowi drogę do świętości; a tym jest zachowanie przykazań, które On podał. Czyli być bez wątpienia przekonanym, że to, co mówi do mnie Bóg, i to, czego żąda ode mnie Bóg – jest dla mnie najwyższym dobrem i czyni mnie świętym, jeśli będę wierny we wszystkim Bogu.