Drugie czytanie ukazuje nam wystąpienie Piotra, który zaczyna rozumieć znaczenie wielkości chwili. Tego właśnie chce od niego Bóg i do tego cały czas prowadzi. Piotr ma zwiastować Ewangelię o Jezusie poganom, tak jak czynił to przed Izraelem; ma nawrócić ich do Jezusa i powołać do Kościoła. „Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”. Chociaż Żydom wydawało się, że Bóg ma „wzgląd na osobę”, to jednak przed Bogiem nie liczy się ani rasa człowieka, ani jego pozycja społeczna, ponieważ wszyscy ludzie są jednakowo umiłowanymi dziećmi jednego Ojca i mają taką samą godność.

 

Bać się Boga – to taki rodzaj bojaźni, który rodzi się na skutek uświadomienia sobie, że największą stratą jest odsunięcie się (przez grzechy) od najpiękniejszej miłości Boga, której nie zastąpi żaden idol tego świata. On to jest Panem wszystkich, czyli Kyriosem, kimś, kto ma pełną władzę nad wszystkim. Na Wschodzie, mniej więcej w tym samym czasie, poddani zwracali się do władcy jako do Pana, Króla i Boga. Imię Kyrios miało w pierwszym wieku również znaczenie polityczne: jako Kyrios odbierał cześć kultową cesarz. Tytuł ten nabiera intensywności. Obok Jezusa Chrystusa nie ma innego Pana. Chrystusowi, prawdziwemu i jedynemu Panu, należna jest wszelka chwała i uwielbienie. To Jezus nauczyciel jest Panem, uczeń jest sługą. Wszyscy ludzie są jego dziećmi, jego sługami, i wszystkich chce ogarniać swoją miłością i zbawczą mocą.
Postępować sprawiedliwie – tzn. pełnić wolę Boga. O tak pojętej sprawiedliwości powie nam jeszcze Ewangelia.