Apostoł Paweł mówi o łasce Bożej, która się ukazała. Łaska Boża jest synonimem dobroci i łaskawości Boga. Największą łaskę okazał Bóg ludziom, poświęcając swojego jedynego Syna jako Emmanuela, czyli Boga najbliżej z nami i dla nas. Dzięki tej największej łasce – Jezusowi Zbawicielowi – człowiek może wyrzec się, jak mówi apostoł Paweł, bezbożności, czyli szukania życia na „własna rękę”, poza Bogiem. „Wydał samego siebie za nas” – jest formułą definiującą Chrystusa – Jego bezgraniczną miłość. Dzięki temu jesteśmy „ludem wybranym sobie na własność” przez Zbawiciela Chrystusa (por. Tt 2,14); a to napełnia krzepiącą nadzieją, że ktoś taki, jak sam Bóg, tak bardzo jest zainteresowany każdym człowiekiem. W końcowych słowach apostoł Paweł podsumowuje to, co uczynił Jezus od strony negatywnej i pozytywnej: „Wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić lud wybrany sobie na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków”. Jezus uwolnił nas od siły bezprawia, od tej mocy, która doprowadza do grzechu. Jezus potrafi nas oczyścić na tyle, że możemy stać się godni miana wybranego ludu Bożego. Użyte greckie słowo periousion oznacza wybranie, oddzielenie, zarezerwowanie. To słowo używano w sposób szczególny na określenie tej części zdobyczy podczas bitwy lub wyprawy wojennej, którą zwycięski król wydzielał dla siebie. Właśnie przez dzieło Jezusa Chrystusa chrześcijanin nadaje się na szczególną własność Boga, staje się na tyle dobry, że może należeć do Boga.

 

Konkluzja:
W drugim czytaniu apostoł Paweł stwierdza, że królestwo Boże zaczęło się z chwilą pojawienia się na ziemi Jezusa Chrystusa. To On jest największym darem – Łaską daną nam przez Boga Ojca. To królestwo dotyczy takich wartości, jak: pokój, radość, prawda, sprawiedliwość, dobro. Są to wartości, za którymi człowiek bardzo tęskni. Jezus – największy Boży Dar – Łaska niesie zbawienie, czyli ratunek człowiekowi; tzn. nie ma takiego obszaru życia człowieka, który byłby wyłączony ze zbawczych mocy Jezusa.