– Głoszenie Dobrej Nowiny odbywa się pośród zmagań, przeciwności i prześladowań lecz zadaniem neoprezbiterów jest dbać o to, by słowo Boże nie uległo skrępowaniu – mówił metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski podczas święceń kapłańskich w katedrze na Wawelu.

Arcybiskup udzielił święceń kapłańskich dziewięciu diakonom Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej z rocznika św. Zygmunta Gorazdowskiego.

W homilii metropolita stwierdził, że w czytanych fragmentach Dziejów Apostolskich i Ewangelii św. Jana pojawiają się przerwane historie działań św. Pawła i św. Jana. Ich dalsze ślady znajdują się w Rzymie.

Basilica di Santa Maria in via Lata przy via del Corso to świątynia, która powstała w miejscu, gdzie św. Paweł spędził dwa lata w areszcie domowym, oczekując na proces. Tutaj gośicili św. Piotr i św. Łukasz. Jest tam kolumna z krzyżem i napisem: Verbum Dei non est alligatum – „Słowo Boże nie uległo skrępowaniu” oraz studnia, w której apostołowie chrzcili nawróconych mieszkańców Rzymu. Kościół San Giovanni a Porta Latina znajduje się w miejscu, gdzie św. Jana poddawano torturom, a ośmioboczna kaplica Chiesa di San Giovanni in Oleo jest tam, gdzie męczono apostoła poprzez zanurzenie we wrzącym oleju. Apostołowie wbrew wszelkim przeciwnościom głosili prawdę o Chrystusie, w myśl słów św. Pawła z Listu do Tymoteusza: „Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo skrępowaniu”.

Apostoł narodów oczekując na wykonanie wyroku śmierci, czynił rachunek sumienia ze swego życia i nauczania i pisał w Liście do Tymoteusza: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego”. To ostanie słowa św. Pawła i przesłanie dla Kościoła. Św. Jan w Apokalipsie opisywał w jaki sposób Kościół będzie zmagał się ze smokiem, jej zakończenie jest pełne nadziei, zapowiada ponowne przyjście Chrystusa.

– Słowa stanowiące zapis końca działalności apostolskiej św. Pawła i słowa kończące Apokalipsę to ciągle aktualne przesłanie dla Kościoła, który mimo trudności, ograniczeń i przeciwności głosi Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa, Bożego Syna, który przyszedł na świat, aby swoją śmiercią i zmartwychwstaniem otworzyć nam bramy życia wiecznego – powiedział arcybiskup. Stwierdził, że przesłanie to jest istotne dla kolejnych sług Kościoła. Ci, którzy otrzymali święcenia mają w sposób szczególny wpisywać się w los św. Pawła i św. Jana. – To także wezwanie do Was, drodzy diakoni, kandydaci do prezbiteratu – zaznaczył metropolita i przypomniał, że dzieje Kościoła to wielkie dzieła, dokonujące się w imię Jezusa. Metropolita stwierdził, że głoszenie Dobrej Nowiny odbywa się pośród zmagań, przeciwności i prześladowań lecz zadaniem neoprezbiterów jest dbać o to, by słowo Boże nie uległo skrępowaniu. Prawdę o Chrystusie należy poświadczać swoim życiem i świadectwem, poprzez celibat i życie w posłuszeństwie. Istotna jest również miłość caritas – wspieranie potrzebujących poprzez modlitwę i poświęcanie im swego czasu. Neoprezbiterzy powinni łączyć swe życie z Eucharystią, która będzie stawała się źródłem i szczytem kapłańskiego życia. – Macie to czynić na Chrystusową pamiątkę, żyjąc każdego dnia tą prawdą. Przygotowując się do Eucharystii duchowo, a jednocześnie poprzez dzieła składające się na codzienność życia kapłańskiego, przedłużające tę Eucharystię – powiedział metropolita i stwierdził, że wszyscy obecni wsłuchani w słowa św. Pawła i św. Jana modlą się za nich, powtarzając „Łaska z wami!; Łaska Pana Jezusa ze wszystkimi!”.

Diakoni, którzy przyjęli dzisiaj święcenia wstąpili do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej w 2014 roku. Przyjętych zostało wówczas 36 kleryków z Archidiecezji Krakowskiej oraz Diecezji Bielsko–Żywieckiej. Patronem rocznika, który dziś liczy 19 osób, jest św. Zygmunt Gorazdowski, kapłan odznaczający się wielką troską o ubogich, chorych, potrzebujących, sługa miłosierdzia.

W Archikatedrze p.w. śś. Stanisława i Wacława na Wawelu święcenia prezbiteratu z rąk metropolity krakowskiego abp Marka Jędraszewskiego przyjęło dziewięciu diakonów z Archidiecezji Krakowskiej:

Dawid Hebda z parafii Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Paczółtowicach,
Jan Jelonek z parafii Miłosierdzia Bożego w Krakowie, Nowym Prokocimiu,
Szymon Kapłon z parafii św. Bartłomieja Ap. w Mogilanach,
Łukasz Kopczyński z parafii Najświętszego Salwatora w Krakowie,
Bartłomiej Małek z parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Igołomi,
Krzysztof Mirek z parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Stróży,
Damian Przybytek z parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Koninie,
Krzysztof Rozenek z parafii św. Andrzeja Boboli w Węgrzcach,
Michał Woźniak z parafii Świętych Jakuba Apostoła i Katarzyny Aleksandryjskiej w Raciechowicach.

Ponadto dziś, w kościele św. Maksymiliana w Bielsku-Białej, święcenia prezbiteratu z rąk bp. Romana Pindla przyjęło dziesięciu diakonów pochodzących z Diecezji Bielsko-Żywieckiej.

Tradycją Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie jest indywidualnie przygotowywana stuła, która zawiera elementy charakterystyczne dla wspólnoty rocznikowej. Do patrona rocznika nawiązują motyw lilii, monogram Maryi i ośmioramienna gwiazda oraz kosz z chlebami i rybami. Istotnym elementem duchowości św. Zygmunta Gorazdowskiego było nabożeństwo do świętego Józefa, a prowadzonymi przez niego dziełami miłosierdzia opiekowała się Matka Boża Łaskawa – główna patronka archidiecezji lwowskiej, której kapłanem był ks. Gorazdowski i gdzie zaspokajał głód duszy, jak i ciała wielu wiernych.

Na stule umieszczono też Słowa Chrystusa Ego sum vitis/vos palmites – Ja jestem krzewem winnym, wy latoroślami (J 15,5a), które widnieją na ścianie prezbiterium seminaryjnej kaplicy. Napis razem z motywami winnej latorośli to znak zjednoczenia z Najwyższym i Wiecznym Kapłanem. Umieszczony na piersi chrystogram (IHS) nasuwa skojarzenie z nakazem świętego Piotra: „Pana zaś Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest” (1 P 3,15). Wieńczący stułę krzyż jerozolimski to wezwanie, aby czynić każde miejsce posługi Ziemią Świętą przez pokorne ukazywanie obecności Pana.

www.diecezja.pl