Od początku istnienia Kościoła – patrząc w duchu wiary - pierwszym inspiratorem troski o migrującego człowieka jest Duch Święty, który uzdalnia każdego wierzącego do działania. To z Jego inspiracji wielu ludzi Kościoła poświęcało się na służbę potrzebującym. Bogactwo świadectw nie pozwala nam na opisywanie poszczególnych dzieł. Warto jednak wspomnieć tylko zakonodawców i założycieli instytucji zajmujących się migrantami: ks. John Hand (1807-1846), założyciel Kolegium pw. Wszystkich Świętych w Dublinie, kształcącego przyszłych kapłanów posługujących na rzecz emigrantów z Irlandii; św. Franciszka Ksawera Cabrini (1850-1917), założycielka Zgromadzenia Misjonarek Najświętszego Serca do opieki nad migrantami włoskimi; bł. Jan Chrzciciel Scalabrini (1839-1905), założyciel Kongregacji Misjonarzy św. Karola Boromeusza – księża skalabrinianie – do posługi na rzecz Włochów w Ameryce Północnej oraz założyciel Wspólnoty Sióstr św. Karola Boromeusza o podobnym celu; bp. Franz Xaver Geyer (1859-1943), który w trosce o swych rodaków Niemców i Austriaków założył Wspólnotę pw. Świętych Aniołów; czy Kardynał August Hlond (1881-1948), Założyciel Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej i ks. Ignacy Posadzy (1898-1984) Współzałożyciel tejże wspólnoty zakonnej. Ksiądz Ignacy dał początek nowej siostrzanej rodzinie zakonnej, powołując do istnienia Siostry Misjonarki Chrystusa Króla w Morasku (s.125-143).

 

Stolica Apostolska żywo interesująca się sprawami migrantów poprzez działalność Papieskiej Rady do spraw Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących podejmuje, popiera i koordynuje inicjatywy służące opiece nad tymi, którzy opuścili miejsce swego zamieszkania. Rada współpracuje z krajowymi Konferencjami Biskupów celem wypracowania metod i środków pomocy najbardziej potrzebującym. Organizuje ponadto różnego rodzaju zjazdy, seminaria i kongresy, podczas których omawiane są sprawy dotyczące migrantów. (s. 144-146).

 

Kościół nieustannie stara się uwrażliwiać swoich wiernych na potrzeby ludzi w drodze. Ważną rolę w tym względzie pełni Światowy Dzień Migranta, obchodzony rokrocznie w całym Kościele, którego geneza sięga roku 1914. Wtedy to, po raz pierwszy, na życzenie papieża Benedykta XV we Włoszech obchodzono Dzień Emigranta Włoskiego. Aby zaradzić potrzebom zbierano w tym dniu ofiary na pomoc rodakom udającym się do obu Ameryk i niektórych krajów Europy. Dzień Migranta zwraca uwagę na aktualne problemy migrantów oraz rozbudza w sercach wiernych poczucie odpowiedzialności za duchową i materialną pomoc dla migrantów (s. 303-305).

 

Wiele uwagi sprawom migracji poświęcał również papież Jan Paweł II, który w czasie swego pontyfikatu kierował do całego Kościoła i świata orędzia na Światowy Dzień Migranta. Papież nieustannie podkreślał, że migranci przynależą do Kościoła powszechnego ze względu na wiarę w Jezusa Chrystusa i chrzest w imię Trójcy Świętej. Przypominał, że w Kościele nikt nie jest obcy. Wskazywał, że powołaniem Kościoła jest okazywanie gościnności migrantom i służenie im w trudnych dla nich sytuacjach. Polski papież przypominał, że Biskup Rzymski otacza swoją troską również migrantów poprzez swoich współpracowników. Nawoływał do dialogu z migrantami w środowiskach wielokulturowych i wieloreligijnych. Jan Paweł II podkreślał, że poszczególne diecezje są zobligowane, aby należycie troszczyć się o wszystkich, którzy są zmuszeni do przebywania poza granicami swojej ojczyzny. Zachęcał również migrantów, aby nie zamykali się w sobie, lecz otwierali się na wspólnoty, do których przybyli. Wielką rolę w tym procesie pełni parafia, która ma stawać się szkołą gościnności, miejscem wymiany darów. Papież przypominał, że duszpasterstwo migrantów jest zadaniem Kościoła. Wielką rolę w tym względzie spełniają nie tylko sami duszpasterze, ale i świeccy. Jan Paweł II twardo upominał się o prawa migrantów: prawo do nieemigrowania, prawo człowieka do migracji, prawo migranta do własnej tożsamości, prawo do zawarcia małżeństwa, prawo migrantów do życia we własnej rodzinie. Mówiąc o migracji papież brał w obronę prawa rodziny. Domagał się dla niej swobody ruchów i decyzji, oraz podstawowego prawa do wychowania potomstwa. Kończąc należy podkreślić, że Jan Paweł II interesował się zjawiskiem migracji, aby właściwie wypełniać swoje powołanie wśród ludów ziemi. Papież w swych orędziach dużo uwagi poświęcił kanonicznym problemom współczesnej migracji. Wiele dostrzeżonych problemów znalazło swoje rozwiązanie w prawie powszechnym i specjalnym Kościoła (ss. 303nn)

 

Przed 75 laty, 8 września 1932 r. Prymas Polski, Kardynał August Hlond, erygował nową rodzinę zakonną w Kościele gnieźnieńskim, której głównym celem apostolskim jest troska o Polaków, którzy wyemigrowali i nadal emigrują.  Realizatorem idei Założyciela Towarzystwa Chrystusowego był ksiądz Ignacy Posadzy, który posłuszny woli swego przełożonego, staje się Współzałożycielem nowej rodziny zakonnej. Zanim do tego doszło, sam będąc kapłanem diecezjalnym, dnia 23 sierpnia 1932 r. w domu macierzystym Zgromadzenia w Potulicach, wraz z grupą pierwszych chrystusowców, rozpoczął kanoniczny nowicjat. Od tego czasu ks. Posadzy staje się najważniejszym świadkiem i przewodnim mistrzem dla tych, którzy zapoznawszy się z Ustawami, duchem i zadaniami Towarzystwa Chrystusowego, pragną poświęcić siebie, aby nieść Chrystusa i Polskę rodakom poza granicami ich rodzinnego kraju. To właśnie jego zawołanie „Sentire Cum Societate” „… głęboko wpisało się w życie i apostolską działalność tej zakonnej Wspólnoty, od zarania jej istnienia aż po dzień dzisiejszy”.