logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w


Facebook
 
Ks. Wiesław Wenz
Seminarium – miejsce i czas wzrastania w powołaniu
Apostoł Zbawiciela


Seminarium – miejsce i czas wzrastania w powołaniu
 
1. Przed pierwszą decyzją
 
Przeważnie lubimy myślowo i duchowo wybiegać w przyszłość. Człowiek usiłuje wówczas – najuczciwiej jak potrafi – odpowiedzieć sobie na podstawowe pytanie: kim będę, kim chciałbym naprawdę być? Wielu odczuwa i odkrywa wewnętrzne przekonanie, że Ktoś wzywa ich do realizacji specjalnego zadania, jakim jest posługiwanie kapłańskie. Wtedy wielu burzy się na Pana Boga, wprost niedowierza, że On jest dawcą takiej wyjątkowej propozycji. Inni natomiast przyjmują inicjatywę Boga z zadowoleniem i w postawie wiary pragną wiernie pójść drogą szczególnej jedności z Chrystusem powołującym. Tym bardziej, że słyszą Jego głos wzywający w sumieniu, aby człowiek odważnie wypłynął na głębię pomimo strachu, bojaźni, niepewności, braku 100% gwarancji, że wszystko dobrze się ułoży. W takich okolicznościach, po czasie wewnętrznych zmagań, następuje decyzja stanięcia przed bramą seminarium, miejsca, w którym już przygotowują się inni kandydaci do kapłaństwa. Ci, którzy wcześniej usłyszeli głos Pana i zawierzyli miłości Zbawiciela.
 

2. Seminarium – miejsce wyjątkowe
 
Wyjątkowość seminarium jako miejsca nie zawiera się w tym, że zgromadzili się w nim święci i pewni kandydaci do kapłaństwa. Wyjątkowość realizuje się natomiast przez to, że w tym miejscu i czasie zapewnia się kandydatom do kapłaństwa możliwość przeżycia doświadczenia formacji, jaką Chrystus Pan dał swoim Dwunastu Apostołom, zwłaszcza przez Jego bliską i bezpośrednią obecność. Dlatego seminaria duchowne w Kościele stanowią niepowtarzalną wspólnotę kandydatów do kapłaństwa z Najwyższym i Wiecznym Kapłanem na wzór Apostołów, którzy przeżywali dar wspólnoty ze Zbawicielem, słuchali Jego słów przygotowujących ich do pełniejszego przeżycia tajemnicy Paschalnej i oczekiwania na moc darów Ducha Świętego (por. PDV 60).
 
Seminarium jako wyjątkowe miejsce i czas jest również kościelną instytucją, którą – jeśli jest to możliwe i potrzebne – powołuje biskup diecezjalny w swoim kościele partykularnym (diecezji) lub wyższy przełożony w instytucie zakonnym. Również ci przełożeni kościelni w imieniu Kościoła podejmują wiążącą decyzję o przyjęciu zgłaszających się kandydatów do kapłaństwa. Powinni przyjąć jedynie tych kandydatów, którzy, biorąc pod uwagę ich przymioty ludzkie i moralne, duchowe i intelektualne, ich zdrowie fizyczne i psychiczne, jak również szczerą wolę, wydają się być zdolni do oddania się na stałe świętym posługom (kan.241§1). Tak więc właściwa formacja chrześcijańska wyniesiona z domu rodzinnego oraz postawa ludzka, jak również odpowiednia hierarchia wartości i moralność chrześcijańska są szczególnie ważne dla podstawowej dyspozycji kandydata do kapłaństwa. One stają u początku drogi życiowej kandydata (a później alumna-kleryka), jego rozwijającego się autentycznego życia duchowego i modlitewnego, jak również posiadania właściwych zdolności intelektualnych. Kandydaci powinni zatem przed wstąpieniem do seminarium zdobyć taką formację humanistyczną i naukową (w Polsce matura), która upoważnia ich do podjęcia studiów wyższych (kan.234§2). Niezmiernie ważne jest też posiadanie przez kandydatów dobrego zdrowia fizycznego i psychicznego (dobra kondycja psychofizyczna), aby mogli się podjąć odpowiedzialnego przygotowania się do służebnego posługiwania w Kościele. U początku tej drogi kandydaci powinni jasno ukazać swoją szczerą wolę (intencję) rozpoczęcia przygotowania do przyszłej służby kapłańskiej i świętego posługiwania w wierze i jedności Kościoła. Te podstawowe wymagania stawiane kandydatom u początku drogi są następnie weryfikowane przez przełożonych kościelnych w czasie zdobywania wielopłaszczyznowej formacji w okresie studiów filozoficznych i teologicznych. Bo choć od kandydatów pochodzi osobista wola i intencja gotowości do realizacji powołania (usłyszanego w sumieniu wezwania) to jednak do przełożonych kościelnych należy wyłączna i ostateczna ocena (decyzja) o powołaniu kandydata do urzędu posługującego we wspólnocie Kościoła kapłana. W czasie udzielania święceń diakonatu i kapłaństwa potwierdza ten stan rzeczy decyzja biskupa: wybieramy tych oto braci na urząd diakona czy też kapłana w Kościele katolickim.
 

3. Seminarium – czas formacji
 
Program przygotowania kandydatów do kapłaństwa to program kształcenia, który ma swoje źródło w dokumentach Stolicy Apostolskiej i Konferencji Episkopatu. Ma on określać najważniejsze zasady i normy odnoszące się do kształcenia w seminarium i przystosowane do potrzeb prowincji kościelnej. Czas formacji powinien obejmować różne rodzaje formacji, odpowiednio ze sobą zintegrowane. I tak: formacja duchowa, w czasie której alumni-klerycy powinni zdobywać odpowiednią ludzką dojrzałość, jak również zgłębiać ducha Ewangelii i pielęgnować ścisłą jedność z Chrystusem. Ta formacja duchowa powinna uzdolnić kandydatów do pełnienia posługi kapłańskiej jako uświęcającego działania Boga. Temu ma służyć pogłębianie wiary żywej i czynności uświęcające i harmonizujące wartości ludzkie z nadprzyrodzonymi (troska o braterską jedność, umiłowanie Kościoła, Eucharystia jako centrum życia seminaryjnego i źródło siły do apostolskiego trudu i swego duchowego życia, modlitwa osobista i za Lud Boży, ćwiczenia duchowne i pobożne, częste korzystanie z sakramentu pokuty, wybranie stałego spowiednika i kierownika duchowego w sposób wolny, przed którym alumn mógłby z zaufaniem otwierać swoje sumienie, przygotowanie do podjęcia w sposób wolny i odpowiedzialny decyzji o zachowaniu celibatu). W toku formacji duchowej nie należy ukrywać przed alumnami żadnej trudności, jaka może się pojawić w życiu kapłańskim. Formacja intelektualna obejmuje kształcenie filozoficzno-teologiczne. Alumni wraz z ogólną kulturą mają otrzymać obszerną i solidną znajomość nauk świętych (dziedzictwo filozoficzne i teologiczne Kościoła), języka łacińskiego, języków obcych, aby mogli później skutecznie ewangelizować. Na kształcenie kandydatów wpływają wykładowcy przedmiotów filozoficznych, teologicznych i prawnych, których powołuje biskup lub wyższy przełożony zakonny. Formacja pastoralna powinna przygotować kleryków do praktycznego nabycia zasad i umiejętności wypełniania posługi nauczania Ludu Bożego, jego uświęcania przez dar sakramentów oraz kierowania wspólnotą. Stąd w toku formacji alumni odbywają praktyki pastoralno-katechetyczne.
 
Powyższe zadanie formacyjne spoczywa w sposób szczególny na kapłanach-formatorach, którym biskup lub przełożony zakonny powierza przygotowanie kandydatów do kapłaństwa. Do tej wspólnoty formatorów należy: rektor seminarium, wicerektor, prefekci alumnów, ojcowie duchowni, kierownicy duchowni, spowiednicy, wykładowcy i ekonom.
 
4. Zakończenie
 
Posługiwanie kapłańskie dzisiaj i w przyszłości wymagać będzie postawy wiary żywej diakona i kapłana, odpowiedniego poziomu wiedzy i umiejętności skutecznego apostolstwa wśród wiernych. Dlatego kandydaci do kapłaństwa już w seminarium powinni posiąść głębokie rozumienie spraw Bożych przez odpowiednią wielopłaszczyznową formację. Powinni również doświadczyć misterium Kościoła, który obecnie tworzą i Wspólnoty Chrystusowej, którą będą budować w przyszłości jako posługujący in persona Christi. Wtedy bezpośrednio już będą musieli zmierzyć się z trudnościami codziennego głoszenia Radosnej Nowiny.
 
Ks. Wiesław Wenz
prorektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, wykładowca Prawa Kanonicznego i Wyznaniowego
 
więcej o powołaniu na www.sop.sds.pl
 
 



Pełna wersja katolik.pl