Rodzina uczestnicząca w życiu i w misji Kościoła

Ojciec święty pisze: Do zasadniczych zadań rodziny chrześcijańskiej należy również zadanie kościelne: jest ona powołana do budowania Królestwa Bożego w dziejach poprzez udział w życiu i posłannictwie Kościoła.

Głosząc Słowo Boże, Kościół objawia rodzinie chrześcijańskiej jej prawdziwą tożsamość, to, czym ona jest i czym powinna być według zamysłu Pana; sprawując sakramenty, Kościół wzbogaca i umacnia rodzinę chrześcijańską łaską Chrystusową.
Rodzina chrześcijańska buduje przede wszystkim Kościół poprzez miłość małżeńską i rodzinną, przez wspólnotę wiary, przez ducha apostolskiego i przez współpracę w dziele służenia.

Cały Kościół jest wspólnotą miłości, rodzina, wypełniając swoje podstawowe zadanie rozwoju miłości pomiędzy małżonkami, rodzicami i dziećmi oraz pomiędzy innymi członkami rodziny, realizuje tym samym zadania Kościoła i staje się kościołem domowym. W tym kościele dokonywać się powinno pogłębienie i przekaz wiary. Rodzice mają być pierwszymi katechetami swoich dzieci, a wzajemne apostołowanie się członków rodziny powinno stanowić jedną z dziedzin świadczenia sobie miłości.
W kościele domowym winna trwać modlitwa. Bardzo ważna jest modlitwa wspólna prowadzona przez głowę rodziny lub któregoś z jej członków. Modlitwa ta jest świadectwem wiary, podporą w chwilach trudnych, wyrazem radości w powodzeniu. Zespala rodzinę mocnymi więzami, które przetrwają mimo rozlicznych burz i nawałnic.

Wspólne obchodzenie uroczystości sakramentalnych, jak chrzest, Pierwsza Komunia Święta, bierzmowanie, sakrament chorych, rocznice rodzinne i imieniny, z udziałem w sakramentach wszystkich członków rodziny jest wyrazem żywej wiary i więzi kościoła domowego. W ten sposób umacnia się podstawowa świętość rodziny zbudowanej na sakramencie małżeństwa. Świętość ta i jej rozwój jest zadaniem rodziny. Życie małżeńskie i rodzinne z Bożego ustanowienia ma być drogą do świętości dla tych, którzy otrzymali powołanie do życia rodzinnego.

Jednym z podstawowych zadań rodziny jest również takie przygotowanie dzieci do życia, aby każde wypełniło całkowicie swe zadanie, zgodnie z otrzymanym od Boga powołaniem. Jest więc rodzina kuźnią powołań do życia rodzinnego, do kapłaństwa, do życia konsekrowanego w klasztorze lub w świecie, do przeróżnych powołań służby społecznej. To zadanie często jest zaniedbywane, a czasem rodzina wprost mu się sprzeciwia. Jest zatem konieczne, aby w ramach odpowiedzialności za rodzinę to zagadnienie podjąć i dogłębnie przemyśleć.

Z wiary, modlitwy i życia sakramentalnego wyrasta właściwy kształt rodzinnej miłości przejawiający się w wewnętrznym życiu rodziny i w jej oddziaływaniu na zewnątrz. Ojciec święty pisze: Rodzina chrześcijańska, ożywiona i podtrzymywana nowym przykazaniem miłości, żyje gościnnością, szacunkiem i służbą każdemu człowiekowi, w każdym zawsze dostrzega godność osoby i dziecka Bożego.

Wiemy dobrze, jak wiele brakuje naszym rodzinom do tego obrazu, może nawet uważamy go za mało realistyczny i usprawiedliwiamy się, że w naszych czasach, które uważamy za ciężkie, jest to ideał nieosiągalny, zbyt idealistyczny, a my chcemy być realistami. A jednak przykazanie Chrystusa nigdy nie traci swej ostrości i aktualności i nie ma okoliczności, które mogłyby od niego zdyspensować. Trzeba więc ten ideał przyjąć i bez względu na okoliczności wcielać w życie. Znajdujemy tu znów olbrzymie pole do działania na rzecz wypełnienia przez rodzinę jej zadania, pole do działania dla odpowiedzialnych za rodzinę. Jakie więc poweźmiemy postanowienia wobec naszej Matki, do której każdy kilometr drogi nas przybliża?

Kościół jest wspólnotą powołanych do świętości, ale jest tu na ziemi wspólnotą grzeszników, którym może dać łaskę nawrócenia i odmiany życia. Życie rodzinne w praktyce łączy się z wieloma zjawiskami negatywnymi. Nie możemy na nie zamykać oczu. Ideał życia rodzinnego jest wspaniały i ukazuje świętość rodziny, trzeba go realizować, ale trzeba się też nachylić nad ropiejącymi ranami naszych rodzin. Nachyla się nad nimi Kościół z wielką troską i troskę tę przekazuje również rodzinom.
Wiele rodzin doświadcza zagrożenia. Samo życie rodzinne – przedstawiane w doktrynie komunistycznej, którą byliśmy faszerowani przez lata i która wsiąkła w naszą świadomość, a także ukazywane w środkach masowego przekazu, również obecnie – w świadomości wielu dalekie jest od zamysłu Bożego. Czy miłość i małżeństwo ma coś wspólnego z tym obrazem, który poznajemy z filmów i z telewizji? A obrazy te są bardzo sugestywne, działają na świadomość, tworzą fałszywe wzorce, narzucają sposób postępowania. Jest to wielkie zagrożenie, któremu musimy wypowiedzieć skuteczną walkę.

Fałszywe wzory zaowocowały już wieloma rozbitymi małżeństwami, samotnością matek wychowujących potomstwo, pensjonariuszami skoszarowanego dzieciństwa bez miłości w domach dziecka, przestępczością. Antynatalistyczne myślenie owocuje zabijającą prawdziwą miłość antykoncepcją, aborcjami, wrogością w stosunku do rodzin wielodzietnych. Brak miłości w rodzinie prowadzi do maltretowania dzieci, bardzo częstego, do wyrzucania ludzi starych i obłożnie chorych. Alkoholizm i narkomania dopełniają ten smutny obraz, a rozbujały seksualizm podważa świętość ludzkiego ciała, ludzkiej miłości i przekazywania życia. Świętości trzeba bronić, zamysł Boży pokazywać, skutkom zła się przeciwstawiać. Jest to olbrzymie pole działania Kościoła i rodzin, które z Nim współpracują.
Odpowiedzialni za rodzinę, bardzo was tu wszędzie potrzeba!

Trzeba, abyśmy tę odpowiedzialność podejmowali, nie tylko w dniach pielgrzymki na Jasną Górę, ale stale, w swoich środowiskach, w parafiach, rodzinach. Pozostaje nam bogaty program działań na okres po pielgrzymce, nie zapomnijmy o tym.