W ubiegłą niedzielę widzieliśmy w Ewangelii Jana Chrzciciela nad Jordanem, gdy chrzcił Jezusa. Zachowywał się, jakby znał Jezusa od dawna. Z tak wielką mocą przygotowywał ludzi na Jego przyjście, że jest w nas bardzo mocne przekonanie o tej znajomości. Takiego Jana postrzegamy. Tymczasem Jan dzisiaj mówi coś przeciwnego. „Ja Go nie znałem”. I powtarza to dwukrotnie, żeby nie było wątpliwości. „Nie znałem”.

My byśmy chętniej wierzyli w Boga, wierzyli Bogu, gdybyśmy mieli pewność. Że jest, że kocha, że wynagrodzi. Gdybyśmy Go zobaczyli, dotknęli, usłyszeli Jego głos. Niby chcemy być z Bogiem naprawdę, podziwiamy świętych, którzy oddali wszystko - no ale przecież czujemy pewne ryzyko: a jeśli nie jest tak jak mówią, to czy nie zmarnujemy życia? I wcale „zmarnowanie życia” nie musi być jednoznaczne z pójściem do zakonu, do seminarium. Nie bójmy się tego powiedzieć: wybrać Boga naprawdę, to zrezygnować z wielu rzeczy, które proponuje świat. Zrezygnować z wielu rzeczy, które na teraz, na dziś, na już - wydają się niezłą propozycją. Jak tu zaryzykować, jeśli po dobrym zastanowieniu stwierdzam o Jezusie: „Ja Go nie znam”. Inni przeżywali jakieś uniesienia, jakieś rekolekcje, jakieś radości na modlitwie. Opowiadali z błyskiem w oku, z radością w sercu. A ja? „Ja Go nie znam”.

I na takie wątpliwości dzisiaj odpowiada Jan Chrzciciel. „Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą”. Jan zawierzył Jezusowi zanim Go poznał. Zawierzył Jezusowi i „prostował Mu ścieżki”. Zawierzyć Jezusowi, to robić to, co odkryję jako swoje powołanie. Robić to, co dobre, co słuszne. To służenie Mu, choć jeszcze się jest od Niego trochę daleko, jeszcze się Go nie widzi, nie czuje, nie rozumie. A wtedy Jezus przychodzi. A wtedy Bóg objawia nam Jezusa w taki sposób, że już więcej nie będzie wątpliwości. Prawdziwe spotkanie z Jezusem jest tak mocne, że już nie umie się o Nim nie mówić. Radość jest tak wielka, że chciałoby się, by wszyscy ją przeżyli.

Czasem jest inaczej. Czasem Bóg przychodzi, choć się na Niego nie czeka, przychodzi pierwszy, zrzuca z konia - jak Szawła w drodze do Damaszku - i już nie ma odwrotu, bo porwał za serce. Ale normalna droga jest ta: trzeba za Nim pójść. Trzeba zrobić krok w Jego stronę. Uwierzyć, że Ewangelia, że przykazania, że błogosławieństwa są darem, a nie tylko zbiorem zakazów i nakazów. Trzeba zacząć nimi żyć. Trzeba wyprostować ścieżki, żeby Bogu było bliżej do nas. Ale to nigdy nie jest tak, że Bóg mniej nas lubi. Bóg zawsze jest pierwszy. Zawsze robi pierwszy krok w stronę człowieka. Zawsze daje pierwsze pragnienie. Tylko nie zawsze robi to tak spektakularnie, jak się stało z Szawłem-Pawłem. Warto też przypomnieć, że Szaweł bardzo kochał Boga. To dla Niego walczył z chrześcijanami. Ale Go nie znał dobrze. Jednak pomimo wielkiej pomyłki, ten krok w stronę Boga był bardzo pewny i żarliwy. Więc Bóg zrobił resztę. Nawrócił Szawła.

Nie da się kogoś poznać, pokochać, nawet tylko polubić, jeśli wcześniej nie zdecydujemy się na spotkanie, na rozmowę, na wspólne spędzenie czasu. Bóg też pozostanie nam obcy, jeśli będziemy jedynie na Niego czekać.

„Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym".

*

*

Słowo Boże jest zawsze nowe: może się dziś domagać ode mnie czegoś, czego wczoraj jeszcze nie żądało. (O. Hans Urs von Balthasar)

*

Bóg może uczynić w naszym kierunku tysiąc kroków, ale ten jeden w Jego kierunku, ten musimy zrobić sami. (O. Karl Rahner)

*

Odpowiedzialni jesteśmy nie tylko za to, co robimy, lecz także i za to, czego nie robimy. (Laotse)

*

Boga się nie udowadnia, Boga się poznaje. (ks. Jan Twardowski)

Bogumiła Szewczyk
https://rozwazaniabogumily.wordpress.com

 

***

 

Człowiek pyta:

Rozważam dni starodawne i lata poprzednie wspominam. Rozmyślam nocą w sercu, roztrząsam i duch mój docieka: Czy Bóg odrzuca na wieki, że już nie jest łaskawy? Czy Jego łaskawość ustała na zawsze, a słowo umilkło na pokolenia? Czy Bóg zapomniał o litości, czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?
Ps 77, 6-10