Prolog

Spotkanie z Teresą z Lisieux, z tą prostą i jednocześnie wyjątkową dziewczyną sprawia radość. Przyjemnie jest spotkać się z tą kobietą, tak piękną cieleśnie i duchowo. Poznanie jej historii, świadectwa towarzyszącej łaski Pana i jej własnych wysiłków, budzi nadzieję w nas wszystkich, którzy być może boleśnie doświadczamy ograniczeń wynikających tak z osobistej niedojrzałości psychologicznej, jak też z braku dojrzałości naszych braci. Piękno jej dojrzałej osobowości otwiera przed nami świetlisty horyzont nadziei, że pragnienie pozytywnej zmiany osobowości może się ziścić, że nie zabraknie nam Bożej łaski, że nie poskąpił On nam także naturalnych zdolności do rozwoju. Jednocząc zatem osobisty wysiłek i moc łaski, możemy z ufnością podjąć trud ciągłego wzrastania, a Teresa okazuje się być niezrównanym wzorem na tej drodze rozwoju psychicznego, otwartego w swej pełni na Boga.

Teresa okazuje się być wzorem, ponieważ sama osobiście przebyła tę drogę ku szczytom. Nie byłaby autentycznym wzorem, jeśliby się ograniczała tylko do pokazania nam celów, jak czynią to niektórzy kaznodzieje. Jest prawdziwym wzorem,  a  opisując w swych manuskryptach autobiograficznych  techniki i konkretne kroki, szczegółowo przedstawiła  proces - właśnie to  jak działać, aby przyjąć łaskę i wznosić się ku wierzchołkowi góry.

W nauczaniu Teresy, w jej postępowaniu i pismach dostrzegamy wyjątkowe uzdolnienia pedagogiczne, a sama Autorka jawi się nam jako mistrzyni psychologii. Cecha ta została dostrzeżona już przed wielu laty. Pisarz Maxcence van der Meersch w swej książce La petite h  ér?se de Lisieux (1937, s. 180. 187. 189) z uznaniem mówi o "wyjątkowej intuicji psychologicznej świętej Teresy". Hans Urs von Balthasar, najbardziej światły teolog Kościoła w XX wieku, czyni to uznanie własnym i dodaje: "W związku z tym Teresa jest przede wszystkim geniuszem poznania siebie, najdoskonalszym (najdociekliwszym) psychologiem czasów nowożytnych"[1].

Tak właśnie jest: Teresa jawi się jako doskonały psycholog. Można by mniemać, że Teresa studiowała psychologię i zastosowała ją w osobistym życiu, w relacjach międzyludzkich, w sposobie odnoszenia się do Jezusa. Praktyczne nauczanie Teresy pokazuje nam, jak my sami mamy rozumieć proces zmierzający do rozwoju otwartego na pełnię - pełnię, jaką się osiąga w jedności z Jezusem - tak jak stało się to w przypadku Teresy z Lisieux.

Luis Jorge González OCD
Rzym, 15 października 2004 r.

[1] H. Urs von Balthasar, Sorelle nello Spirito: Teresa di Lisieux e Elisabetta di Digione, Jaca Book, Milano, 1974, s. 28, w przypisie.