Nasza wspólnota ma dwa filary duchowe: pierwszym jest doświadczenie Odnowy Charyzmatycznej, gdyż wspólnota “wyrosła” z grupy modlitewnej Odnowy (stało się to w 1973 roku w Lyonie, we Francji), drugim duchowość ignacjańska. Obecnie Chemin Neuf jest wspólnotą międzynarodową o szczególnym powołaniu do pracy na rzecz jedności: jedności osoby, jedności małżeństwa i rodziny, jedności społeczeństwa, a także jedności Kościoła. Ten ostatni rodzaj jedności realizuje się we wspólnocie na dwa sposoby. Po pierwsze przez to, że we wspólnocie razem, obok siebie, żyją małżeństwa i rodziny, kapłani, osoby konsekrowane – bracia i siostry oraz osoby samotne, a więc są w niej reprezentowane wszystkie stany Kościoła, po drugie – wspólnota obok katolików gromadzi także protestantów i prawosławnych, a więc – będąc wspólnotą katolicką o powołaniu ekumenicznym – daje świadectwo jedności Kościoła powszechnego.

 

Bardzo ważny jest fakt, że we wspólnocie Chemin Neuf istnieją dwie równorzędne formy życia: większość członków wspólnoty mieszka we własnych mieszkaniach i pracuje zawodowo, spotykając się z braćmi i uczestnicząc w pełni w apostolskiej misji wspólnoty (tworzą oni wówczas tzw. fraternie dzielnicy). Inni (i tych jest znacznie mniej) mieszkają razem pod jednym dachem, tworząc tzw. fraternie życia. 

 

Mówię o tym tak szczegółowo, ponieważ z takiej, a nie innej tożsamości i charyzmatu Chemin Neuf wynika także szczególny rodzaj posłuszeństwa, który przeżywamy we wspólnocie. Osobiste spotkanie z Chrystusem i wylanie Ducha Świętego, tak charakterystyczne dla Odnowy, dają nam impuls do życia duchowego. W rozwoju tego życia bardzo pomaga nam rodzaj posłuszeństwa przeżywany w towarzyszeniu duchowym. Do duchowego towarzyszenia, które nosi na sobie piętno duchowości ignacjańskiej, zobowiązują się wszyscy członkowie Chemin Neuf. Jesteśmy posłuszni naszym przełożonym we wspólnocie, a ponieważ wspólnota Chemin Neuf jest zatwierdzona jako publiczne stowarzyszenie wiernych, jesteśmy też posłuszni biskupowi. Wielką wagę przywiązujemy również do wzajemnego posłuszeństwa sobie, czyli do poddania braterskiego. 

 

Pracujemy na różnych polach – z małżeństwami i rodzinami (sesje “Kana”), z osobami młodymi, prowadzimy różnego rodzaju sesje i rekolekcje (ignacjańskie, uzdrowienia wewnętrznego itp.), a poza Polską – centra formacyjne, domy studenckie. Zrozumiałe, że tak różne, liczne i prowadzone długofalowo działania wymagają dobrej koordynacji i na poziomie wspólnoty międzynarodowej, i na poziomie wspólnot poszczególnych krajów, a także na poziomie konkretnych fraterni. Koordynacja zaś, i o tym wie każdy, kto pracuje zawodowo czy prowadzi swój własny dom, jest niemożliwa bez posłuszeństwa – posłuszeństwa odpowiedzialnym całej wspólnoty, odpowiedzialnym kraju czy też odpowiedzialnym za poszczególne prace apostolskie. 

 

Ewangelizując i formując innych, pracujemy zawsze w zespołach (tzw. ekipach). Nie tylko dlatego, że wspólne działanie jest skuteczniejszej, ale by dawać świadectwo jedności i miłości w posłudze. Widać wtedy, że to wspólnota ewangelizuje, a nie pojedynczy człowiek. Taka praca wymaga również, oprócz wszystkich rodzajów posłuszeństwa wymienionych wczesniej, także wzajemnego poddania. 

 

 

Oczywiście. Obecnie żyjemy we fraterni życia, czyli pod jednym dachem i we wspólnocie dóbr z innymi braćmi i siostrami. Więzy są bliższe, relacje ściślejsze, a więc i posłuszeństwo bardziej konkretne. 
 

Jesteśmy odpowiedzialni za wspólnotę w Polsce (mąż jest obecnie głównym odpowiedzialnym, ja wchodzę w skład ścisłego grona odpowiedzialnych, tzw. czwórki), ale przeżywamy wszystkie rodzaje posłuszeństwa, o których mówiłam powyżej: i korzystając z towarzyszenia duchowego we wspólnocie, i podporządkowując organizację swojego dnia domowi, w którym mieszkamy, i będąc posłuszni naszym przełożonym czy wreszcie mając uszy otwarte na to, co mają do powiedzenia nasi bracia i siostry we wspólnocie w Polsce i nie tylko.

 

Jesteśmy także posłuszni naszym braciom i siostrom w pracy apostolskiej. Na przykład, gdy animujemy letnią sesję dla małżeństw “Kana”, współdziałamy z innymi: z odpowiedzialnymi za całą sesję “Kana”, z kapłanem współprowadzącym, z odpowiedzialnymi poszczególnych zespołów: gospodarzami domu, odpowiedzialnymi za dzieci, odpowiedzialnymi ekipy muzycznej.