Antropologia pokusy to antropologia drogi na skróty z pominięciem drogi Rozumu oraz Objawienia, które przekracza Rozum, ale go nie niszczy. Tym, co niszczy Rozum jest mediumizm. Przekroczenie Rozumu nie jest skokiem przez Rozum – jak w mediumizmie - ale wykorzystaniem jego naturalnego światła, aby wejść w nadnaturalne czy raczej nadprzyrodzone światło Objawienia. Wyrasta ono z łona Tajemnicy, dokonując zarazem jej konkretyzacji poprzez odsłonięcie Boskiego Ładu, Obiektywnego Porządku.

 

Pokusa gnostycka polega na pójściu na skróty, na zastąpieniu pracy Rozumu (w połączeniu z modlitwą w oparciu o Objawienie), doświadczeniem Iluminacji czy Oświecenia. Takiemu doświadczeniu się zawierza na skutek arbitralnego założenia naturalnej boskości własnego bytu. Taki byt nie musi umrzeć, aby zmartwychwstać, ale ewoluuje rzekomo coraz wyżej, odsłaniając swoje boskie potencje czy też boski porządek ukryty rzekomo w nim samym. Stąd Ewy nie kusiło nic złego, ale bardzo piękne i dobre jabłko, miłe dla oka i cenne dla umysłu. Nie kusiło jej pragnienie szkodzenia komuś, ale myśl o własnym ubóstwieniu, pomysł, który ogólnie biorąc wydaje się znakomity (D. de Rougement, Udział diabła, Warszawa 1992, s. 34).

 

 

Istotą antropologii gnozy, ale też każdego satanizmu, jest samoubóstwienie. To wiąże wewnętrznie obydwie koncepcje. Gnostyckie Oświecenie nieprzypadkowo (biorąc pod uwagę rajski opis) odwołuje się do światła "lucyferycznej inicjacji", ale i we francuskim Oświeceniu praktykowano satanizm (C. Gatto Trocchi).

 

Afirmacja Światła Lucyfera, który w tradycji gnostyckiej  od starożytnej gnozy aż po New Age  przedefiniowany jest na sposób pozytywny, sprzyja praktycznej ekspansji "białego satanizmu"(2 Kor 11, 14). Albowiem gnostycka iluminacja dotyczy rozpadu antropologii racjonalnowolitywnej (M. Krąpiec) chroniącej osobowość i jej granice przed zbędnym dla niej mediumizmem, który operuje w obszarze niższego "ja", niższych namiętności i emocji. Dotyczy też rozpadu czy przedefiniowania teologii biblijnej opartej na źródłowym Objawieniu poprzez przedefiniowanie podstawowych kategorii nie tylko dobra i zła, ale raczej tego, co jest podstawą podobnego przedefiniowania w obszarze etyki: przedefiniowania czy raczej inwersjiparodii obrazu Boga i obrazu Szatana na sposób demonizacji Boga i deifikacji Szatana (Lucyfera).

 

W ten sposób przedefiniowanie fundamentalnej księgi Objawienia judeochrześcijańskiego sprzyja swoistej neutralizacji czy nawet eliminacji teologii Antychrysta rozwijanej szczególnie w Apokalipsie. Zarówno Księga Rodzaju jak i Apokalipsa jakby żelazną klamrą spinają całą historię zbawienia wskazując na niebezpieczeństwo demonizacji Boga oraz deifikacji Szatana, a nawet w jakiś sposób przepowiadając te niebezpieczne dla zbawienia człowieka wydarzenia.

 

 

Dla gnozy grzech jest otwarciem oczu, a Lucyfer wyzwolicielem. Stąd takie myślenie jest myśleniem Antychrysta, odpowiada bowiem strukturze kontrinicjacji, inwersji, przedefiniowania, parodii i profanacji. Św. Jan Apostoł demaskuje tę gnostycką inwersję. W taki sposób gnoza działająca na poziomie zmysłowouczuciowym kolektywnej nieświadomości poszerza zakres "przymierza nieprawości", o którym pisał J. M. HoeneWroński. Łagodny spisek Wodnika (M. Ferguson) realizuje się poprzez otwarte mediumistycznie umysły sterowane przez Wyższe Inteligencje upadłych aniołów nazywanych często mistrzami, kosmitami, mędrcami, w każdym jednak przypadku przejawiającymi rzekomo boską wiedzę, a w istocie tylko ponadludzką. Ta "boskość" duchów zła, czczona przez ich wyznawców, rozsiewa antykościoły oddziaływujące jak czarne dziury niszczące energię ludzkiej miłości zamienionej na namiastki seksualizmu. Kontrinicjacje pomnażają wyznawców zła, którzy wsączając jego "piękną stronę" (J. Michaelsen) w estetycznej manipulacji podtrzymywanej potęgą elektronicznych mediów, rodzą kolejnych kapłanów nowej pseudoreligijnej estetyki.

 

Dokument watykański na temat New Age Jezus Chrystus dawcą wody żywej z 2003 roku wyraźnie rozgranicza dwie duchowe drogi: theosis (gr.), czyli drogę przebóstwienia z Łaski (nawiązując tu do tradycji mistycznej chrześcijaństwa wschodniego czy też greckiego, wspólnej dla prawosławia i katolicyzmu) oraz drogę odkrywania w sobie "boga wewnętrznego" z natury, co jest istotą duchowej tradycji gnozy i gnostyckiej antropologii.