Angelo Roncalli był człowiekiem tradycji, takiej jednak, która w prostej linii pochodzi od Chrystusa, w Nim ma korzenie, odrzuca zaś cały brud, jaki się nagromadził przez wieki. I, tak jak Chrystus, potrafił przede wszystkim kochać. Wszystko, czego dokonał, co zapoczątkował, narodziło się z tej podwójnej miłości, która tak naprawdę jest jednym: miłości Chrystusa i bliźniego...

Stwierdzenie św. Pawła dotyczące ilości "mędrców, możnych, szlachetnie urodzonych" w gronie powołanych przez Chrystusa nie straciło nic na aktualności. "Niewielu" - to właściwa ocena stanu rzeczy; a zarazem pretekst do pytania o Boże kryterium doboru tych, których On sam chce przywołać. Bóg nie stosuje ludzkich ocen przy doborze tych, których chce mieć bliżej i których zamierza posyłać...

Kapłaństwo jest wielkim i nieocenionym darem, który został jednak złożony w „glinianych naczyniach” kruchej ludzkiej natury. Z jednej strony rodzi to zachwyt nad tajemnicą powołania i wdzięczność za hojność Dawcy, z drugiej obawę i drżenie o los świętego depozytu. Kiedy uświadamiamy sobie, w jak nowym, coraz bardziej otwartym i pluralistycznym, a jednocześnie duchowo zagubionym świecie mamy to powołanie realizować, budzi się uzasadniony niepokój...

Na początek garść faktów. 19 marca 1937 roku Ojciec Święty Pius XI wydał encyklikę Divini redemptoris zawierającą gruntowne studium komunizmu, jego istoty i skutków dla społeczeństw i jednostki. Odwołał się przy tym do nauczania poprzednich papieży: Piusa IX, który w encyklice Qui pluribus zawarł następujące uwagi: "ohydna a samemu prawu przyrodzonemu przeciwna nauka tzw. komunizmu, która, gdyby się ją przyjęło, stałaby zupełnie ruiną wszystkich praw, instytucji i własności, a nawet społeczeństwa samego"...

„Jestem przekonany - napisał Jan Paweł II w swoim testamencie - że długo jeszcze dane będzie nowym pokoleniom czerpać z tych bogactw, jakimi Sobór XX wieku nas obdarował. Jako Biskup, który uczestniczył w soborowym wydarzeniu od pierwszego do ostatniego dnia, pragnę powierzyć to wielkie dziedzictwo wszystkim, którzy do jego realizacji są i będą w przyszłości powołani”. Jak rozumieć te słowa?...

Zanim wyruszył w drogę powrotną do domu Ojca, zdążył nas jeszcze obdarować swoją ostatnią książką, która niczym testament towarzyszyła nam w tych trudnych dniach kwietniowego tygodnia. W samym jej tytule uderza szczególnie słowo „pamięć”, które w kontekście jego odejścia nabrało wyjątkowego ciężaru. Gdy zabrakło Jana Pawła II wśród nas, pozostała nam tylko pamięć. Ale ludzka pamięć bywa zawodna...

Określenie rodziny jako „Kościoła domowego” upowszechnił Sobór Watykański II, a następnie Jan Paweł II. Wywodzi się ono jednak z tradycji wczesnochrześcijańskiej i ma głębokie podłoże biblijne. Bardzo wcześnie bowiem zrodziła się idea, aby porównywać ze sobą dom rodzinny i Kościół, albo też, by w chrześcijańskiej rodzinie odnajdywać cechy istotne dla Kościoła...

W środowiskach formacyjnych słyszy się czasem wyznanie: Mam powołanie! Czy jednak powołanie można posiadać, mieć je w sobie? Czy nie przychodzi ono raczej „z góry”, często nawet w sposób zaskakujący i niezrozumiały? Jak pomóc osobom, które są przekonane, że jest inaczej? Z powołaniem jest podobnie jak z planetami Układu Słonecznego, które nie funkcjonują samodzielnie, ale według określonego porządku heliocentrycznego...

Pojawieniu się pierwszej encykliki Benedykta XVI towarzyszyło spore medialne zainteresowanie. Można było odnieść wrażenie, że autor, przesuwając termin jej opublikowania, starał się wywołać marketingowy efekt. I choć nie reklama była powodem terminowych perturbacji, to bez wątpienia dało się wyczuć swego rodzaju wyczekiwanie. Pierwsze gorące komentarze były zdecydowanie ciepłe i pozytywne, tak w ojczyźnie Papieża, jak w Europie i świecie, nie wyłączając Polski...

W seminarium przeżyłem już prawie połowę mojego życia – sześć lat w roli kleryka i ponad 20 w roli wychowawcy na różnych szczeblach odpowiedzialności (prefekt, wicerektor, rektor). W tym czasie przez mury seminaryjnego domu przewinęło się kilkunastu formatorów i wiele pokoleń kleryckich. Nieraz więc mogłem usłyszeć z ust współbraci zaprawione szczyptą ironii pytanie: „Jak możesz tak długo tam wytrzymać?”. Czasem sam się sobie dziwię. Jak mogłem „zadomowić się” przez tyle lat w miejscu, gdzie nie obchodzi się najpiękniejszych świąt roku kościelnego, gdzie od lat obowiązuje ten sam regulamin i podobna kuchnia...