dzień 6:
Idźcie do pewnego człowieka

 

W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: "Gdzie chcesz, żebyśmy przygotowali Ci spożywanie Paschy?". I posłał dwóch spośród swoich uczniów z tym poleceniem: "Idźcie do miasta, a spotka was człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim i tam, gdzie wejdzie, powiedzcie gospodarzowi: Nauczyciel pyta: Gdzie jest dla Mnie izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami? On wskaże wam na górze salę dużą, usłaną i gotową. Tam przygotujecie dla nas". Uczniowie wybrali się i przyszli do miasta, a tam znaleźli [wszystko], tak jak im powiedział, i przygotowali Paschę

(Mk 14, 12-16)
 

Baranka paschalnego należy spożyć wewnątrz murów miasta, pielgrzymom wolno zjeść go na zewnątrz, zważywszy na liczbę osób przybyłych do Jerozolimy.

Chodzi o znalezienie odpowiedniej sali, gotowego pomieszczenia, tak jak jeszcze dzisiaj w każdym żydowskim hotelu w Izraelu znajdziecie pokoje przygotowane specjalnie do obchodzenia Paschy.

Jezus posyła dwóch uczniów i powierza im zadanie skontaktowania się z pewnym człowiekiem, którego znają.

Kim on jest?

Niektórzy autorzy sugerują nawet, że wielka, przystrojona sala należy do któregoś z uczniów Jezusa, najwyraźniej z klasy kapłańskiej, mieszkającego w świętym mieście.

Być może nawet chodzi o Jana Ewangelistę, w przeszłości utożsamianego z Janem Apostołem.

Uznanie, że Jan Ewangelista nie jest Janem Apostołem, bratem Jakuba, nazywanego Boanerges, wyjaśniałoby wiele rzeczy.

To, że akcja jego Ewangelii rozgrywa się niemal wyłącznie w Jerozolimie, co wskazywałoby, iż pochodzi on z miasta, a nie z Galilei jak apostoł; to, że nie mówi ani słowa o wydarzeniach, w których uczestniczą Piotr, Jakub i Jan, o czym informują nas synoptycy; jego nadzwyczajną znajomość Pisma, obecność w prologu kilku tematów występujących w refleksji rabinicznej, które czynią z niego nie rybaka, ale raczej uczonego w Prawie; łatwość, z jaką wchodzi do domu arcykapłana Annasza i wprowadza do niego Piotra (J 18, 15-16); przede wszystkim jednak to, że czwarty ewangelista nie utożsamia się wcale z apostołem Janem – wszystko to wzmacnia tezę, że Jan Ewangelista nie jest Janem Apostołem.

Jego obecność u boku Jezusa w czasie wieczerzy, najbliżej Piotra, można łatwo uzasadnić, jeśli jest on właścicielem domu, który ich gości.
Czy jest to dom Jana Ewangelisty, kapłana świątyni?
Możliwe. Podoba mi się taka myśl i istnieją pewne przesłanki podtrzymujące tę tezę.

Bardzo lubię wersję Mateusza, w której uczniowie mówią do wyznaczonej osoby:

Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami (Mt 26, 18).

Dlaczego żaden z ewangelistów nie pamięta imienia właściciela wspaniałej, przystrojonej sali na górze, która stanie się także schronieniem dla apostołów po ukrzyżowaniu i być może również miejscem przeżycia Pięćdziesiątnicy? Ponieważ jest to miejsce ważne, zasadnicze, znane pierwotnej wspólnocie!

Chyba raczej dlatego, że to szczegół bez znaczenia – zauważają inni.

Ośmielę się wysunąć inną hipotezę: jeśli naprawdę jest to sala kapłana i tym kapłanem jest ewangelista Jan, to prawdopodobnie nie było wskazane ujawnianie jego tożsamości.

A może dlatego, że zachęta do przygotowania sali na górze jest skierowana do każdego z nas, do każdego ucznia.

Jezus pragnie obchodzić Paschę u każdego z nas, w naszym życiu, w naszej wewnętrznej izbie.

Wiara nie jest wydarzeniem, które nas tylko muska, stoi gdzieś obok nas, w które jesteśmy zaangażowani part-time; nie jest wydarzeniem związanym ze świętami obowiązkowymi i niedzielą, nie jest czymś, po co sięgamy, gdy się może przydać.

Skończył się czas, w którym Bóg tajemniczo ukrywał się gdzie indziej. On jest obecny w codzienności, można Go spotkać, rozpoznać, mieć do Niego dostęp. Więcej: On ujawnia swoje pragnienie bycia z nami, bycia ze mną.

Czy w naszym życiu mamy przystrojoną salę, w której moglibyśmy przyjąć Pana?
Jakieś miejsce, czas, postawę, które pozwoliłyby Mu ofiarować dar ze swojego życia?
Może to być czas codziennej modlitwy, corocznych rekolekcji w jakimś centrum duchowości, zwyczaj rozważania Słowa…

Wielkim dramatem naszych czasów jest to, że skarżymy się na nieobecność Boga. Ale nie pozwalamy Mu się znaleźć. Bóg włącza nas w swoje dzieło, staje się naszym gościem, daje się całkowicie.

Pozwólmy Mu, aby nas spotkał.