wielki poniedziałek
Kluczem rekolekcji są słowa proroka Ezechiela, Boże Słowo, które otrzymujemy na początku Wielkiego Postu. Jest ono pełne pięknych obietnic. Pan Bóg mówi, że otwiera coś nowego, że wydobywa nas z grobu i wiedzie do kraju, który nazywa naszym (Ez 37,12-14).
Dla kogo jest obietnica nowego otwarcia?
Dla ludzi, którzy mówią: „Wyschły kości nasze, minęła nadzieja nasza, już po nas” (Ez 37,11). Tak brzmi werset poprzedzający dzisiejsze Słowo. Ile razy myślimy: już po nas! A Pan Bóg obiecuje, że wyschłe kości oblecze w mięśnie, otoczy ścięgnami, sprawi, że obrosną ciałem, tchnie w nie swojego ducha – tak jakby odtwarzał ciało i na nowo czynił dzieło stworzenia.
Pan Bóg stworzył człowieka szóstego dnia, w ostatnim dniu swej pracy – czyli w nasz piątek (Rdz 1,27). Wielki Post, czas pokuty – jakby czterdziestodniowy piątek – może być czasem podwójnego dziękczynienia. Dziękujemy Panu Bogu za to, że nas stworzył, i za to, że nas stworzył jeszcze raz, wydobywając z grobu naszego grzechu.
Pierwszą wiadomością wielkopostną i rekolekcyjną jest więc prawda o tym, że Pan Bóg nas chciał. Ulepił człowieka własnymi rękami (Rdz 2,7), tak jakby każdego z nas osobiście tkał we wnętrzu ziemi. W Psalmie 139 są piękne słowa: „Ty mnie utkałeś w łonie matki, dziękuję Ci, żeś mnie tak cudownie stworzył, godne podziwu są Twoje dzieła”.