Co to jest nadużycie duchowe?

Ilustrowana encyklopedia Larousse podaje następujące definicje słowa nadużycie: "Eksces szkodliwy dla zbiorowości, społeczeństwa; niesprawiedliwość wyrządzona przez niewłaściwe zastosowanie prawa lub wykorzystanie władzy".

Nadużycie duchowe jest niesprawiedliwością pochodzącą z niewłaściwego korzystania przez niektórych pastorów, księży lub innych przywódców chrześcijańskich z praw i władzy związanej z ich funkcją. Osoby te, gdy występują w roli autorytetu, wyrządzają ogromne szkody członkom swoich wspólnot.

W swojej książce L'estime de soi retrouvée (Odnaleziony na nowo szacunek dla siebie) Jeff Van Vonderen przypomina, czym jest kazirodztwo: "Kazirodczy rodzice wykorzystują swoją pozycję autorytetu, aby zaspokoić swoje potrzeby bez oglądania się na zło, jakie wyrządzają swoim dzieciom. Przez kazirodztwo człowiek dorosły usiłuje zaspokoić swoje pragnienie znaczenia, potęgi, intymności, wartości lub przyjemności seksualnej. Stara się on osiągnąć przyjemność za pośrednictwem seksualności tych osób, które powinien chronić, kształtować i którym powinien służyć. Dla dziecka miejsce, które powinno być najbezpieczniejszym schronieniem, staje się miejscem najgroźniejszym"[5]. Ponieważ "w zdrowo funkcjonującym kościele Bóg jest źródłem akceptacji, miłości i wartości", Jeff Van Vonderen przyrównuje kościół do rodziny, w łonie którego rolą odpowiedzialnych jest pomagać, kształtować, służyć i odpowiadać na potrzeby parafian. Jednakże zauważa on: "W niektórych systemach religijnych myśli, uczucia, pragnienia i potrzeby członków nie liczą się. Nie zaspokaja się "ich aspiracji"; przeciwnie, członkowie są w kościele, aby zaspokoić potrzeby przywódców. Gdy dzieje się tak we wspólnocie chrześcijańskiej, chodzi o nadużycie duchowe".

Myślę, że nadużycie duchowe jest również formą gwałtu, którego dokonuje się w imieniu Boga i Chrystusa, zadając osobie wierzącej rany w samej głębi jej duszy.

Konsekwencje tego są katastrofalne. Ofiary muszą pokonać wielkie trudności, aby powrócić do normalnego życia. Doszły one do wniosku, że Bóg lubi się mścić, że cały czas szuka słabości u ludzi wierzących, aby je karać i posyłać do piekła. Osoba wykorzystana duchowo ma bardzo negatywny obraz samej siebie. Przytłacza ją wstyd i z trudem okazuje innym zaufanie. W wielu przypadkach wykazuje silną "alergię" na jakikolwiek system religijny.

Przypisy:

[5]J. Van Vonderen, L'estime de soi retrouvée. Vivre sans honte, Paris 2000, s.84.