Komentarz liturgiczny
Cel powołania apostołów
Święty Andrzej Apostoł to jeden z pierwszych powołanych przez Jezusa uczniów. Według Ewangelii św. Jana on i jeszcze jeden, niewymieniony z imienia uczeń, jako pierwsi poszli za Jezusem. Andrzej szybko rozpoznał w Nim Mesjasza i następnego dnia przyprowadził swojego brata – Szymona Piotra. To jest jedna z cech Andrzeja – przyprowadzał ludzi do Jezusa. Tak było w przypadku Piotra, potem chłopca z pięcioma chlebami jęczmiennymi i dwoma rybami, które – cudownie rozmnożone – nasyciły cały tłum ludzi (J 6, 9nn). Tak też było w przypadku Greków, którzy byli w Jerozolimie i chcieli zobaczyć Jezusa (J 12, 20-22). Dzisiejsza perykopa ukazuje cel powołania apostołów. Jezus mówi: „sprawię, że będziecie łowić ludzi”. Misją Jego uczniów jest prowadzenie ludzi do wiary przez głoszenie Ewangelii i posługę sakramentów. Łowić ludzi znaczy wydobywać ich z otchłani zła, grzechu, niewiary i wprowadzać w światło działania łaski Chrystusa. Dzisiejszy patron dobrze wywiązał się z tego zadania.
Święty Andrzeju, bądź moim orędownikiem przed Panem. Niech Twoje wstawiennictwo przybliża mnie do Jezusa, abym sycił się Jego Chlebem, przez który daje mi życie wieczne. Amen.
Rozważania pochodzą z książki
Patron Dnia
św. Ambroży
biskup i doktor Kościoła
Św. Ambroży urodził się około roku 340. Jego ojciec był prefektem Galii. Po śmierci ojca, powrócił ze swoją matką do Rzymu, gdzie odebrał staranne wykształcenie, nauczył się greki i został prawnikiem. Mając trzydzieści pięć lat został namiestnikiem Ligurii i Emilii z rezydencją w Mediolanie. Już jako katechumen został wybrany przez lud biskupem Mediolanu. Dzielnie zwalczał panoszący się arianizm. W roku 381 zorganizował sobór w Mediolanie przeciwko herezji Apolinarego, brał udział w soborach w Akwilei i w Rzymie. Był wybitnym kaznodzieją i pisarzem, jednym z największych biskupów Kościoła katolickiego. Nawrócił wielu pogan i heretyków, wprowadził do Kościoła św. Augustyna. Nieugięcie walczył o prawowitość i niezależność Kościoła, był to jednocześnie asceta, żarliwy duszpasterz i opiekun ubogich. Bogatą spuściznę literacką stanowią przede wszystkim kazania, komentarz do Ewangelii św. Łukasza, pisma dydaktyczne, mowy i 91 listów. Pracowity żywot zakończył traktatem o dobrej śmierci. Umarł w Wielki Piątek, 4 kwietnia 397 roku. Dzień 7 grudnia, kiedy Kościół obchodzi jego pamięć, jest rocznicą jego konsekracji biskupiej.
jutro: NMP Niepokalanie Poczętej
