Brak wiary

Zdziwienie może być oznaką zachwytu albo też – jak w tym przypadku – rozczarowania, pewnego zawodu. Mieszkańcy Nazaretu dobrze znali Jezusa i Jego bliskich. Dorastał wśród nich. Jednak gdy przybywa do nich ze swoją nauką, w której inni z łatwością dostrzegali słowo z mocą, patrzą na Niego z podejrzliwością. Zachowują się jak ktoś, kto – jak się wydaje – wszystko wie, cechuje ich zgorzknienie lub życiowy cynizm. Co nadzwyczajnego mogą znaleźć w swoim rodaku? Wprawdzie słyszeli o cudach i znakach, jakich dokonywał, to jednak patrzą na Niego z pewnym lekceważeniem. Jezus natomiast, aby mógł w sposób cudowny przyjść z pomocą potrzebującym, chorym fizycznie i udręczonym duchowo, potrzebował ich wiary. Zaskakujące jest to, jak głębokie wyznanie wiary daje setnik z Kafarnaum (Mt 8, 5-13), po którym nie można się było tego spodziewać, a lekceważeniem wykazują się sąsiedzi z Nazaretu, którzy być może byli dalszymi krewnymi.

Panie Jezu, daj mi łaskę takiego zdziwienia, które staje się podziwem, wobec Twojego słowa i dzieła zbawienia, jakiego dokonałeś i wciąż realizujesz w świecie. Pragnę zachować świeżość autentycznej wiary. Amen.

Rozważania pochodzą z książki