Powyższy przykład odnosi się również do kwestii sumienia w dziedzinie zachowań seksualnych.
Łatwo jest pomylić sumienie z własnym punktem widzenia, opartym na tym, co wydaje się „korzystne dla mnie” w każdej danej sytuacji. Po pewnym czasie zdawania się na świeckie, skoncentrowane na sobie zasady, trudno przyjąć, że to, co sam określam jako odpowiednie dla mnie, może nie być wyborem właściwym moralnie. Częściowo dzieje się tak dlatego, że w sposób naturalny odczuwamy pewien dyskomfort, gdy ktoś mówi nam co powinniśmy robić z własnym życiem. Wielu samotnych dorosłych, wiele par małżeńskich, wielu nastolatków czuje niechęć do tych osób i instytucji które, jak im się wydaje, próbują kontrolować ich zachowania seksualne. Tymczasem my prosimy cię, abyś rozważając istotę sumienia pozostawał otwarty na pytania: „Co Bóg uważa za najlepsze?”, „Czy dane działanie samo w sobie jest dobre?”, „Czy jest dobre dla mnie, abym daną rzecz zrobił w tym konkretnie momencie”, „Czy intencja, dla której to czynię, jest właściwa?”. W rzeczywistości Kościół prosi cię bowiem o podjęcie decyzji w kwestiach takich, jak seks przedmałżeński, życie w konkubinacie, antykoncepcja... z perspektywy szerszej aniżeli twój własny punkt widzenia, czy twojego współmałżonka, narzeczonego, chłopca, dziewczyny. Naszym celem staje się zatem ukształtowanie prawdziwie doinformowanego sumienia, takiego które rozumie, że wybory związane z moralnością seksualną pociągają za sobą zobowiązania względem nas samych, wobec naszego partnera i wobec Boga.

 

Owo właściwie doinformowane sumienie wymaga uświadomienia sobie, że aktywność seksualna sięga szczególnie istotnych, psychoseksualnych poziomów ludzkiego doświadczenia. Tam właśnie doznajemy pełniejszego znaczenia życia, gdzie w niezwykle osobisty sposób Bóg objawia się dla nas.

 

Sumienie doinformowane to takie, które pojmuje, że sposób, w jaki wzajemnie traktujemy się w dziedzinie seksu, ma trwały wpływ na najgłębsze poczucie naszej tożsamości. Jest ono zatem sumieniem, które pozostaje otwarte na poszukiwanie rozpoznania prawdziwego dobra i zła. Rozpoczynając od otwartego postawienia pytania, szuka ono wielostronnej informacji na określony temat – nie celem utwierdzenia się w uprzednim przeświadczeniu, a raczej po to, by dotrzeć do prawdy o rozwiązywanym problemie w sposób, w jaki zobowiązani są czynić to sędziowie przysięgli.