Jak tam dojść

Wielu chrześcijan pragnie być bardziej spełnionymi. Czy ty też chodzisz z Bogiem, ale zastanawiasz się, czy zasługujesz na Jego pochwałę i akceptację albo modlisz się, a chmury potępienia i tak kładą się nad tobą cieniem; czytasz Biblię bez przyjemności, traktując to jak przykry obowiązek?

Jak wydostać się z tego błędnego koła usiłowań, które prowadzą do rozczarowania i zniechęcenia? Może czegoś nie zrozumiałeś albo zabrakło ci klucza do otwarcia nowych drzwi?
 

Ten rozdział ukazuje drogę od zniewolenia wymogami Prawa do wolności owocnego życia, w którym można się cieszyć Bożą łaską.
 

W życiu bardzo ważne jest, kogo się zna. Pamiętam, jak z moją żoną Wendy staliśmy na Pennsylvania Avenue w Waszyngtonie i patrzyliśmy na Biały Dom. Obiecano nam, że wejdziemy do środka i obejrzymy jego wnętrze, nie mieliśmy jednak pewności, jak sprawy się potoczą. Podeszliśmy do barierek okalających trawnik i zaraz przystąpił do nas policjant. W odróżnieniu od angielskich stróżów prawa, ten był uzbrojony w solidny karabin. Zapytał, co tu robimy. Dość niepewnie odparłem, że chcielibyśmy wejść do środka.
 

Spojrzał z politowaniem i oświecił naiwnych Anglików, że do Białego Domu nikt nie ma prawa wstępu.
 

Wyjaśniłem, że jestem kaznodzieją i rano w pobliskim Gaithersburgu przemawiałem w kościele, a jeden z jego członków zapewnił nas, że będziemy mogli zwiedzić Biały Dom.
 

— A co to za facet? — zapytał policjant.

— Chyba ma na imię John — rzekłem niepewnie.
 

Nigdy nie czułem się bardziej daleki od spełnienia naszego życzenia, ale w tej właśnie chwili pojawił się John. Wyskoczył z taksówki i podbiegł do nas. Nie znałem go, bo nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy. Był po prostu członkiem dużego Kościoła, w którym przemawiałem. Poproszono go, by pomógł nam zwiedzić Biały Dom. Szybko wszedł do dyżurki, przedstawił swe uprawnienia oficerowi, ten sprawdził je w komputerze i stał się cud: brama się otworzyła. Weszliśmy nie tylko na teren okalający budynek, ale również do jego wnętrza. Do wyboru były dwie wycieczki — ta dla VIP-ów była bardziej atrakcyjna, a my mieliśmy szczęście zobaczyć jeszcze więcej: salę obrad rządu oraz Gabinet Owalny (nie wchodząc do środka). Sympatyczny przewodnik szczegółowo opisał nam wyposażenie włącznie z rzeczami leżącymi na biurku ówczesnego prezydenta Reagana. To był prawdziwy zaszczyt. Doceniliśmy możliwość wejścia dzięki komuś, komu mogliśmy zaufać.
 

Św. Paweł stwierdza: „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy (…)” (zob. Rz 5,1–2). Bóg dał kogoś, kto otwiera nam dostęp do łaski. 
 

Nigdy nie zapomnimy Białego Domu, choć była to oczywiście tylko wycieczka. Jezus przyprowadził nas do miejsca, w którym możemy pozostać. Trwamy w łasce, bo wyjednał nam do niej dostęp. On nie tylko ratuje nas od przyszłego gniewu i przebacza nasze grzechy, ale gwarantuje nam także miejsce, które umożliwia trwanie w Bożej łasce. Jest to miejsce pełnej akceptacji i poczucia bezpieczeństwa. Mamy do niego pełne prawo. Nie musimy się obawiać, że je utracimy lub że ktoś nas wyprosi. Chrystus usunął wszystkie bariery, jakie nas od tego miejsca odgradzały. Nie potrzebujemy sięgać w głąb naszych serc, by znaleźć argumenty pozwalające nam wejść, bo jest to miejsce dostępne jedynie dzięki jego doskonałej sprawiedliwości. Skoro pozwolono nam wejść, musimy się nauczyć, jak w owej łasce trwać.