Wszystko zmienia się błyskawicznie i z wielkim hałasem. Jest to doświadczenie szczególnie silne w naszych czasach. Aby w tumulcie wydarzeń znaleźć trwałe oparcie, muszę się najpierw zatrzymać, zamiast wciąż pędzić dalej. Zatrzymać się oznacza wyciszyć się. Cisza związana jest więc ze stawaniem. Jeśli pomyślę w ten sposób, zarysuje się pierwsza odpowiedź na nasze pytanie: Staję, aby wsłuchać się w ciszę, która jest wokół mnie i w moim wnętrzu. W ciszy znajdę trwałe oparcie. Wytrwam przy sobie. Poczuję, że mam wsparcie. Kiedy się zatrzymam, mogę sobie zadać pytanie: Co daje mi oparcie? Czym są moje korzenie, które dają mi poczucie bezpieczeństwa? Czerpię z korzeni moich rodziców i dziadków, z korzeni ludzi żyjących w mojej ojczyźnie. Ich nastawienie do życia, ich sposób reagowania na problemy i konflikty odcisnęły się także we mnie. Dały mi stabilność – pewne oparcie. Jestem wytrzymały, jeśli potrafię zaakceptować siebie takim, jaki jestem. Jeśli zaakceptuję siebie, znajdę pośród chaosu stałe oparcie. Nie muszę się wciąż dostosowywać do innych. Pozostaję w tym, kim jestem.

 

Również wiara może dawać dobre oparcie w zamieszaniu i niepewności. List do Hebrajczyków definiuje wiarę jako „porękę tych dóbr, których się spodziewamy” (Hbr 11,1). Wierzyć oznacza mieć dobre oparcie, móc stabilnie stać, bez konieczności dostosowywania się do wiatru codziennie zmieniających się poglądów. U proroka Izajasza wiara i ostoja są ze sobą połączone: „Jeżeli nie uwierzycie, nie ostoicie się” (Iz 7,9). Również św. Paweł mówi o tym, że powinniśmy mieć ostoję w wierze. Mamy trwać w rzeczywistości, która daje nam oparcie pośrodku chwiejności świata.

 

Dopiero gdy stoję, mogę zadać sobie pytanie: Na czym mogę budować? Czy są to ludzie i ich wsparcie? Oni mogą dawać mi stałe oparcie tylko w okrojonym wymiarze. Jednak we wszystkim, za czym się rozglądam, natrafię na ostateczny fundament, na Boga. Jezus mówi, że powinniśmy budować nasz dom na skale Jego słów, a nie na piasku naszych iluzji, na przykład na tym, że możemy opierać się w życiu na akceptacji i pomocy ludzi.

 

Musimy wyjść z prądu czasu, aby móc w nim znaleźć stałe oparcie. Wiara jest wyrwaniem się z odmętu wydarzeń w celu znalezienia trwałego oparcia, na którym będziemy mogli zbudować dom naszego życia tak, aby nie runął. Jeśli mam trwałe oparcie w wierze, mogę nawiązać dobry kontakt z Bogiem, który jest dla mnie ostoją, a także z sobą samym i innymi ludźmi. Psychologowie uważają, że chorobą naszych czasów jest brak więzi. Wielu ludzie nie nawiązuje więzi ani z sobą samym, ani z Bogiem, ani z innymi ludźmi, ani nawet z przedmiotami. Dla mnie wiara jest przede wszystkim umiejętnością odnoszenia wszystkiego w moim życiu do Boga oraz tworzeniem więzi. Więzi z transcendencją i z podłożem, na którym stoję, ze mną samym i z ludźmi, którzy stoją obok mnie, aby wyjść mi na spotkanie i abym w tym spotkaniu znalazł swoje oparcie.