"Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym" – tak rozpoczyna Ewangelię Święty Marek (Mk 1,1). "Początek Ewangelii" albo – posługując się polskimi słowami – początek Dobrej Nowiny.
 

Po tej zapowiedzi Święty Marek pisze, jak się rozpoczęło głoszenie Dobrej Nowiny o zbawieniu, które przyszło na świat.
 

Może się komuś wydawać, że nowina sprzed dwóch tysięcy lat już nie jest nowiną, że to, co było, już nie jest nowe, że to nie nowalijka, ale stara wiadomość z długą, siwą brodą. Może była nowością, kiedy głosił ją Święty Marek. Może wtedy zaskakiwała, zdumiewała, bo ludzie słyszeli ją po raz pierwszy. 
 

Czy teraz, po tylu latach, kiedy czytamy ją po cichu, na głos, na ambonie i do poduszki przed snem, jest wciąż nowa?

W świecie starzejących się książek, księży, światopoglądów – Ewangelia jednak staje się nowością. Nieraz w życiu głupiejemy i żyjemy, jakbyśmy mieli klapki na oczach. Zapominamy, że przyszło kiedyś i przychodzi każdego dnia coś całkiem nowego, cudownego – sam Bóg stał się jednym z nas. Ewangelia może być czymś olśniewająco nowym – nie tylko dla ludzi żyjących poza wiarą, ale i dla nas, którzy ją stale czytamy.
 

Święty Marcin, o którym mówiono, że czytał Ewangelię od deski do deski, tam i z powrotem, nagle odkrył w niej coś całkiem nowego: dowiedział się, że biedak, którego otulił płaszczem, był samym Panem Jezusem. To, co wydawało się lekturą, czcigodnym, pisanym przed wiekami tekstem, stało się nagle aktualną rzeczywistością.

Jak często Ewangelia, niby tak bardzo stara, staje się nagle czymś nowym w dniu Pierwszej Komunii Świętej, w początkach powołania zakonnego czy kapłańskiego, w czasie mszy prymicyjnej, w chwili nawrócenia, kiedy cieknie po twarzy łza – nie sentymentalna gapa, ale mądrze świadoma cudu nowości Ewangelii.
 

Czasem ze starego tekstu możemy się nieoczekiwanie dowiedzieć, że synem, który odszedł od ojca, owcą z podrapaną mordką, sługą, który zakopał talent, głupią panną, która jak ćma biegła po ciemku, nie mogąc trafić do domu, bo jej lampa zgasła – jesteśmy właśnie my i że owe przypowieści to – wypisz wymaluj – nasze fotografie.
 

Początek Dobrej Nowiny nie jest tylko początkiem książki zwanej Ewangelią (bo książki czasem się starzeją). Jest początkiem czegoś nowego, co może przydarzyć się nam teraz. Skoro Jezus przyszedł na świat jako Człowiek, może za parę minut przyjść do nas pod postacią człowieka, proszącego o czas, dobroć, serce. Może próbować naszą wierność.
 

Przeżyć początek Dobrej Nowiny – to przeżyć coś niesłychanie ważnego. To usłyszeć Jezusa mówiącego bezpośrednio, nie tylko przez czcigodny tekst z wysokiej ambony. Usłyszeć to, co jest zagłuszane, omijane, to, czego się nie chciało słyszeć, ale co do nas przybiegnie nagle, wstrząśnie nami i przemówi. Jest to początek nawrócenia. Cud trwałości Kościoła.