Kiedyś, na francuskiej Riwierze, policja prowadziła obławę na handlarzy narkotyków. Było gorąco – jakiś „diler” zaczął strzelać, policjanci odpowiedzieli ogniem. Z „dilera” zostały tylko strzępy. Nieboszczyk okazał się być arabskim imigrantem...
W następnych dniach arabska dzielnica miasta stała w ogniu. Na ulice wyległy tłumy śniadolicych wyrostków, aby – jak to określiły „postępowe” media – „zaprotestować przeciw brutalności policji”. Protest polegał na biciu do nieprzytomności białych przechodniów, na rabowaniu mieszkań i sklepów, na obrzucaniu policjantów kamieniami i butelkami z benzyną, wreszcie na podpalaniu i rozwalaniu samochodów, domów i wszystkiego, co tylko podpalić i rozwalić się dało.

 

Władze, zamiast potraktować tych bandytów tak, jak bandytów traktować się powinno, przystąpiły do negocjacji. W mediach pieniła się zgraja tak zwanych „antyrasistów”, „antyfaszystów”, „obrońców praw człowieka” i tym podobnych błaznów, oskarżając policję o... rasizm. – Bo skoro zabity „diler” był Arabem, a strzelający gliniarz to rodowity Francuz – spekulowali telewizyjni mądrale – to z całą pewnością był to rasistowski mord!

 

Koniec końców, sprawę załatwiono polubownie. To znaczy policjanci z brygady antynarkotykowej musieli gęsto tłumaczyć się przed komisją dochodzeniową, czemu nie pozwolili się zabić białemu inaczej „dilerowi”, zaś horda podpalaczy i rabusiów pustoszących miasto została awansowana na „sfrustrowaną arabską młodzież”. I tylko jakiś prawicowy komentator odważył się rzucić uwagę, że do Francji od zawsze przyjeżdżali imigranci – Polacy, Włosi i wiele innych nacji – i czasem bywały z nimi różne kłopoty... Ale jakoś nie zdarzało się, żeby młodzież polska, włoska czy inna, by puszczała z dymem całe dzielnice! I to jeszcze, mon Dieu, w odwecie za śmierć jakiegoś bandziora! Dopiero przybysze z krajów muzułmańskich jęli wprowadzać tu wzmiankowane innowacje...

 

 

Podobnie działo się w Niemczech, kilkanaście lat temu. Media piekliły się strasznie na tamtejszych skinheadów, za ich brutalne napaści na tureckich imigrantów. W ciągu jednego roku zanotowano ponad dwieście takich aktów bandytyzmu. Wszystko byłoby proste i jednoznaczne, gdyby nie jakiś nadgorliwy, a może po prostu ciekawski urzędnik policyjny. Ów stróż prawa postanowił policzyć, ile w tym samym roku było w Niemczech przestępstw z użyciem przemocy, dokonanych przez tureckich i w ogóle muzułmańskich „gości”. Wyszło mu, jeśli dobrze pamiętam, że coś koło 40 tysięcy (!). Ciekawość nie popłaca – ten bystry urzędas o mało nie wyleciał z roboty, za „nacjonalizm” i „rasistowskie uprzedzenia”...

 

 

Dziś cały Świat Białych Ludzi trzęsie się ze strachu przed muzułmańskimi terrorystami. Ale niech no tylko jacyś stuknięci ludzie uważający się za wyznawców Allacha urządzą kolejną masakrę – w Nowym Jorku, Madrycie, Londynie (kto następny...?), to w telewizji zjawia się zaraz tłumek dyżurnych „oświeconych” mędrców. I ubolewają, ci mędrcy, nad naszym niezrozumieniem „odmienności kulturowej” wcale licznych islamskich przybyszów (która to „odmienność” każe im nie podzielać naszej zabobonnej wiary w wartość ludzkiego życia, i podkładać bomby na dworcach kolejowych, wszczynać uliczne zamieszki, profanować chrześcijańskie obiekty kultu, czy – w gronie współwyznawców – potwornie okaleczać młode muzułmanki).

 

I krzywią się z niesmakiem, ci mędrcy, nad ignorancją Amerykanów i Europejczyków, co to w ogóle nie mają pojęcia o „tolerancyjnej naturze islamu” (a przecie ową „tolerancję”  przerabiały i wciąż przerabiają, na własnej skórze, niezliczone narody...).
I wyrażą, ci mędrcy, nadzieję, że żaden zamach, żadna nowa masakra nie wpłynie na politykę imigracyjną władz Unii Europejskiej (politykę legalizującą w istocie podbój Starego Kontynentu przez muzułmanów i innych Azjatów).

 

 

Dane mi było zwiedzić parę krajów, również muzułmańskich. Nigdy nie przyszło mi do głowy, by łamać miejscowe prawa, czy okazywać pogardę obyczajom i religii tubylców. Pamiętałem, że jestem tu gościem. Widziałem też, w jakich warunkach przyszło żyć tamtejszej ludności. Dlatego problem imigrantów – „niezadowolonych”, „krzywdzonych” czy „sfrustrowanych” – jest dla mnie niezrozumiały. Skoro im u nas tak źle – niech wracają do siebie.