Zmiłowanie i dobroć Boga, przejawiające się w stworzeniu w tym, że tajemnica Boża wykazuje w jego życiu tak wielki dynamizm, to rzeczywiście wielka łaska Boża. W jej działaniu Bóg mówi mu rzeczywiście „tak”. Jest to „tak” bezwarunkowe, pewne i uprzedzające wszelkie próby samookreślenia stworzenia. Jest to określenie uprzednie, w jego zasięgu można żyć w każdej sytuacji. Wprawia nas ono w ruch, nigdy jednak nie budzi w nas niepokoju. Obszar niepokoju pozostaje poza obszarem wybrania łaski Bożej. Ten ostatni to obszar stworzenia przeciwstawiającego się miłości Bożej. Stworzenie musi odczuwać głęboki niepokój, wtedy gdy tym sprzeciwem samo doprowadziło do swego upadku. Utraciwszy jedyny możliwy punkt oparcia, daremnie rozgląda się za innym. Jednak z tego obszaru niepokoju wydobyła go łaska Bożego wybrania. Gdy On mówi stworzeniu „tak”, jest to „tak” nieodwołalne. Bez „jeśli” i „ale”, bez myśli ubocznych i zastrzeżeń. W wierności nie takiej, która przemija, lecz wiecznej. Pytanie o to, czy owo „tak” ma znaczenie czy go nie ma, troska o to, w jaki sposób można je sobie zapewnić lub otrzymać, troski pojawiające się w obliczu coraz oczywistszej niemożliwości życia owym „tak” w oparciu o własne siły – z chwilą gdy wybranie Boże stanie się faktem, wszystko to znajdzie się poza obszarem Jego stworzenia. Bóg powiedział swemu stworzeniu „tak”. Jedyne życie, jakie mu teraz pozostaje, to życie treścią i mocą tego „tak”. Jest to równie pewne jak to, że Bóg owo „tak” wyrzekł. Tak pewne jak to, że Bóg jest Bogiem. Stworzeniu nie pozostaje nic innego, jak spokojnie prowadzić życie w ten sposób określone. I pozostaje tylko zadziwienie, pełne religijnego szacunku zdumienie wobec tajemnicy, która mówi mu, że takie życie, w ten sposób potwierdzone, może prowadzić.