Mężczyźni i kobiety, którzy poszczą

Ta dziwaczna historia jedzenia, dietetyki i poszczenia wpływa na wszystkich, którzy chcą doświadczyć chrześcijańskiej praktyki postu. W czasie kwerendy do tej książki rozmawiałam z ponad sześćdziesięcioma osobami, które poszczą lub pościły, i ponad trzydziestoma osobami, które nigdy z postem nie miały do czynienia. Dające się zauważyć prawidłowości były znacząco odmienne dla mężczyzn i kobiet.

Mężczyźni, z którymi rozmawiałam, pościli lub nie. Ci, którzy nie pościli, po prostu nie byli tym zainteresowani, natomiast prawie wszyscy, którzy nakładali na siebie posty, pościli zwykle od wszystkich pokarmów, przyjmując tylko soki i wodę. Z drugiej strony, wśród poszczących kobiet nie było takiej prawidłowości. Niektóre pościły od pokarmów. Niektóre - od innych rzeczy. Podobnie jak mężczyźni, niektóre w ogóle nie pościły, lecz wiele z nich miało w swoim życiu epizod angażowania się w posty, lecz zrezygnowało z tego z różnych powodów.

Wiele z tych kobiet pościło niegdyś od wszelkich pokarmów, lecz teraz poszczą raczej od rzeczy takich jak media, zakupy czy czekolada. Niektóre z nich przestały pościć od jedzenia, bo "było to bardziej jak dieta, niż próba zbliżenia się do Boga". Niektóre z nich musiały przestać z powodów bólów głowy wywołanych przez niejedzenie. Niektóre poczuły, że tak naprawdę w niczym to im nie pomaga. Niektóre przestały pościć podczas ciąży i gdy po kilku latach znowu próbowały postów zupełnych od jedzenia, odkryły, że ich ciała nie znoszą już tego dobrze.

Niektóre z kobiet, z którymi rozmawiałam, nigdy nie poszczą zupełnie od jedzenia, ponieważ w przeszłości cierpiały na zaburzenia związanie z żywieniem, i wiedzą, jak może być to dla nich niebezpieczne. Ich obawy potwierdza historia Gretchen. Jest ona obecnie czterdziestolatką i mamą, wspomina jednak dotąd post, który podjęła w młodości. W jej przypadku post ten otworzył drogę bulimii. Samo zaburzenie ciągnęło się przez mniej więcej rok, jednak o wiele więcej lat zajęła emocjonalna rekonwalescencja. W takiej sytuacji Gretchen musi bez wątpienia bardzo starannie unikać postów pokarmowych.

Aaron, naukowiec przed czterdziestką, wspomina pierwsze dni swojego małżeństwa: "Moja żona i ja mieliśmy niegdyś zwyczaj wspólnie pościć, jednak wywoływało to u niej wymioty. Takie praktyki były wobec tego bez sensu. Wydaje mi się, że istnieją ludzie, którzy z przyczyn fizjologicznych po prostu nie powinni pościć od pokarmów". Zgodnie z tym, co wyłaniało się z rozmów z poszczącymi ludźmi, kobiety są bardziej podatne na dolegliwości fizyczne spowodowane zupełnymi postami pokarmowymi, prawdopodobnie z przyczyny swojej fizycznej konstrukcji, lecz także ze względu na większy wpływ wywierany na kobiety przez "kulturę diet wyszczuplających".

Z bardzo wielu kobiet, które opowiadały mi o swoich doświadczeniach związanych z postem, tylko mała grupka praktykowała zupełne posty pokarmowe, spożywając wtedy tylko wodę i soki. Żadna z kobiet, które były w stanie pomyślnie pościć w ten sposób, nie zmagała się wcześniej z zaburzeniami żywienia, nie wchodziła w rygorystyczne diety i nie martwiła się nadmiernie o wagę.

Dla wielu kobiet i części mężczyzn post od jedzenia jako praktyka chrześcijańska stwarza szczególne wyzwania. Mówiąc wprost, dla ludzi z zaburzeniami żywienia posty pokarmowe stanowią bezpośrednie niebezpieczeństwo. Dla innych osób poszczenie od pożywienia może połączyć się z cywilizacyjną obsesją na temat diety i szczupłości. Jeśli zatem mamy odkryć dla siebie na nowo szczególny, chrześcijański sens postu, który da się zastosować we współczesnej epoce, musimy wziąć pod uwagę siły działające w naszym życiu i w naszej kulturze.