Autor: Anonimowa (---.centertel.pl)
Data: 2020-07-22 21:39
W sierpniu tego roku miałam wziąć ślub. Z narzeczonym jesteśmy ponad 6 lat razem. Nigdy nie uprawialiśmy seksu, chociaż nie byliśmy idealni i upadaliśmy, grzesząc nieczystością. I cóż... Ślub musi zostać odwołany. Nie dam rady psychicznie. Ze stresu muszę brać leki, myślę o tym cały czas. Proces przygotowania do małżeństwa w mojej parafii... No cóż. Ksiądz traktuje sprawę bardzo po łebkach. Uwierzył na słowo, że mieliśmy katechezy przedmałżeńskie (mieliśmy, w duszpasterstwie akademickim, choć nie byłam gdzieś na dwóch czy trzech spotkaniach, a było ich paręnaście). Nie sprawdził świadectwa nauki religii, choć jest w naszej diecezji taki wymóg. Organizuje jednodniowy kurs przedmałżenski, choć w wymaganiach diecezji są trzy dni. Protokół w większości sam sobie odpowiadał na pytania o mnie (to prawda, że dobrze mnie zna, no ale jednak). Nie przeprowadzał rozmowy o naszej wierze. W ogóle po czasie odkryłam, że ponieważ studiowałam w innym mieście przed spisaniem protokołu, to powinien on być spisany gdzie indziej, a nie w parafii pochodzenia. Tego też mi nie powiedział, choć wiedział, że studiowałam w innym mieście. I po prostu na krótko przed ślubem popadłam w obłęd. Zaczęłam czytać Dyrektorium Duszpasterstwa Rodzin, instrukcje Episkopatu, wytyczne diecezji dotyczące przygotowania do małżeństwa... No właśnie. I to wszystko co opisałam wyżej, kompletnie się nie mieści w ramach przygotowania do małżeństwa. I co, mam pouczać księdza, że powinien robić więcej nauk przedślubnych? W ogóle informacje podane w tych źródłach są ze sobą czasami niespójne... np. w Dyrektorium jest mowa, że skrócona katechizacja przedmałżeńska powinna obejmować co najmniej 10 spotkań, a w całej Polsce zaliczają nawet takie po 3 spotkania... I ci ludzie nie mają problemu. Nie myślę o tych, co biorą ślub dla białej sukienki i nie żyją w zgodzie z wiarą katolicką. Myślę o dobrych i pobożnych ludziach, którzy nie kwestionują swojego przygotowania i ważności sakramentu, nawet jeżeli nie było ono co do joty według instrukcji. A ja nie mogę się powstrzymać od myśli, że nie mogę wziąć ślubu, bo nie spełniam tych instrukcji, bo sam ksiądz nie zwraca na nie uwagi. I to nawet już nie tylko ten jeden... Ogólnie traktuje się wszystkie te normy bardzo luźno. A ja się potwornie martwię, że mój ślub będzie nieważny, bo jest jedna nauka przedślubna, a nie 3, jak chce diecezja... W diecezji narzeczonego nawet nie ma informacji na stronie, jak powinno wyglądać przygotowanie do małżeństwa. I w skrócie oddałam się od wiary, czuję, że to niemożliwe by podołać wszystkim tym normom, skoro sami księża mi to uniemożliwiają. Przecież trzeba być posłusznym biskupowi, episkopatowi, a oni tego nie robią. A jakie ja mam prawo pouczać księdza? Czuję się w pułapce. Nie mogę wziąć ślubu, na który tyle czekałam, nie umiem się modlić, moje życie straciło sens. Coś, na co Tyle czekałam, bliskość ukochanej osoby, dzięki której miałam wzrastać w wierze... Nie jest mi dane. A jak wezmę ten ślub mimo wątpliwości i całe życie będę kwestionować, czy ślub był ważnie zawarty? Nie widzę ratunku.
|
|
