Autor: Mary (---.dynamic.gprs.plus.pl)
Data: 2019-10-30 16:42
Jesteśmy małżeństwem w ciężkim kryzysie. Już kilka lat temu kiedy widziałam, że między nami jest coraz gorzej, namawiałam męża na wizytę w poradni rodzinnej lub na rekolekcje. Niestety nie chciał pracować nad nasza relacja. Próbowałam robić coś na własną rękę, ale do tanga trzeba dwojga. Teraz jest już bardzo źle, jesteśmy wrogo do siebie nastawieni i bardzo poranieni. Szkoda najbardziej w tym dzieci. Kiedy pytam męża dlaczego nie chciał pracować nad nasza relacja odpowiedział, że skonstatował, że jestem przypadkiem, który można traktować tylko twardą ręką, że nie ma sensu bawić się w psychologię relacji. Twierdzi, że kobiety są żądne tylko uczuć a nie podchodzą do świata rozumowo. Nie jestem niewolnikiem uczuć, ale brak miłości, miłosierdzia ewidentnie zaważył na tym, że nasze małżeństwo znalazło się w stanie rozkładu. Rozum bez miłości jest tyranią. Mąż ma się za przykładnego katolika, a od kilku lat traktuje mnie szorstko, twardą ręką, czuje się tak jakbym nie zasługiwała na jego miłość. Popełniłam błędy, mam wady ale kto tego nie ma. Najgorsze jest to że mąż od kilku lat bardzo mnie rani, izoluje się emocjonalnie ode mnie a jednocześnie jak twierdzi ma spokojne sumienie, bo on postępuje zgodnie z prawdą i jego obowiązkiem jest się bronić przed złoczyńca. Na ustach ma slowa: wiara rodzina tradycja. Jest zwolennikiem patriarchatu. Wyczuwam w tym jakiś fałsz, zbyt duży nacisk na rozum, brak wyobraźni miłości, może nawet problem niedojrzałości u męża. Jest bardzo oczytany, czuje się mądrzejszy od ogółu. Czy naprawdę podejście męża może być usprawiedliwione w duchu katolickim czy po prostu uczestniczę w przemocy psychicznej.
|
|
Re: A może uczestniczę w małżeńskiej przemocy psychicznej? nowy
Re: A może uczestniczę w małżeńskiej przemocy psychicznej? nowy