Kiedy popatrzymy na postać króla Dawida, możemy znaleźć bardzo wiele elementów, w których widać zapowiedź Mesjasza. Chociażby w dwudziestym drugim rozdziale Ewangelii Mateusza Pan Jezus konfrontuje się z faryzeuszami i pyta ich: "Czyim synem będzie Mesjasz?" (w. 42). Odpowiadają Mu z przekonaniem: "To będzie syn Dawida". Nie rozpoznają jednak, że stoi przed nimi syn Dawidowy, z pokolenia Dawida. Mesjasz ma być z rodu Dawida i ma być królem, tak jak Dawid, który dla Izraelitów jest symbolem doskonałego królowania, doskonałego królestwa, czasów świetności Izraela. Dla Żydów – mimo grzechu Dawida z Batszebą – był to król idealny – najwspanialszy, najpiękniejszy, najlepszy, dlatego szczególnie go wspominają, a miejsce Jego grobu w Jerozolimie niezmiennie jest bardzo ważnym ośrodkiem modlitewnym.

 

Ewangeliści, a szczególnie Mateusz, chcą przedstawić Chrystusa jako nowego Dawida. W Ewangelii Mateusza na początku znajduje się rodowód Chrystusa. Jest on podzielony na trzy części – od Abrahama do Dawida, od Dawida do przesiedlenia babilońskiego i od przesiedlenia babilońskiego do Chrystusa.

 

(…) Inne podobieństwa między Dawidem a Chrystusem są oczywiste. Miejsce urodzenia – Dawid urodził się i mieszkał w Betlejem – tam, gdzie potem rodzi się Pan Jezus. Dawid był pasterzem. Chrystus mówi o sobie: "Ja jestem dobrym pasterzem". Dawid jest namaszczony na króla. Greckie Christos, hebrajskie Messiah – znaczy "namaszczony". Widzimy zatem, że Chrystus jest namaszczony na króla, przez samego Boga.

 

Jest jeszcze jeden wymiar, który pokazuje szczególne podobieństwo między nimi. Meliton z Sardes wskazuje na podobieństwo między Dawidem a Jezusem w prześladowaniach. Dawid był bardzo prześladowany w swoim życiu za wierność Panu Bogu. W jego domu zdarzały się nieszczęścia przez jego grzech, ale wiele przykrych zdarzeń miało miejsce z powodu prześladowań, których doznawał jako Boży sługa.

 

(…) O pełnym prześladowań życiu Dawida w sposób szczególny mówi Psalm 22. My dzisiaj ten Psalm odczytujemy z perspektywy zapowiedzi męki naszego Pana. Wszakże to właśnie ten psalm Chrystus recytował na krzyżu – "Boże, mój Boże, czemuś mnie opuścił?" (por. Mt 27, 46). Psalm 22 jest jakby nicią spajającą prześladowanie Dawida i Jezusa, wskazując, że w Jezusie zapowiedź została wypełniona. Dawid, pisząc ten psalm, czuł opuszczenie przez Boga, samotność i beznadzieję doświadczaną w licznych prześladowaniach. Chrystus, który te słowa wypowiada na krzyżu, pokazuje, że na krzyżu przeżywa stan totalnego opuszczenia. Wchodzi w śmierć jako w zupełnie nieznaną rzeczywistość, bierze na siebie grzech, którego nienawidzi. Czuje się w tym zupełnie sam, nawet ukochany Ojciec milczy. Chrystus czuje tylko gniew Boga na cały grzech świata – grzech, który nosi teraz na swoich plecach. Jest taki niesamowity komentarz do tego fragmentu, który przeszywa człowieka tak, że aż ciarki przechodzą po plecach: "Kielich wypity, wkrótce umrzesz. Gdzie jest Ojciec? Z Twych ust wydobywa się lament Dawida: "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?". Nie ma odpowiedzi..." [12].

 

Powiązanie między Dawidem a Jezusem znaleźć można również w liczbie lat. To oczywiście nie są biblijne liczby, ale tradycyjnie mówi się o wieku Jezusowym 33 lat. Dawid 33 lata panował nad Judą i Izraelem. Kolejna niezwykła zbieżność.

 

(…) Św. Paweł będzie ciągle powtarzał: "Bóg wybrał to, co głupie w oczach świata" (1 Kor 1, 20). Słowa, które są głupstwem dla innych. Głupstwo głoszenia słowa, Ewangelii (1 Kor 1, 21). Krzyż, który jest głupstwem. Dla jednych zgorszeniem, dla drugich głupstwem (por. 1 Kor 1, 23). To, co nie jest, wyróżnił Bóg, aby unicestwić to, co jest (1 Kor 1, 28). Bóg jakby był zakochany w tym, co ubogie, małe, biedne, słabe. "Moc bowiem się w niemocy się doskonali" (...). "To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi" (1 Kor 1, 25) – spuentuje św. Paweł.

 

(…) Ile razy Dawid miał puste ręce, tyle razy był mocny, tyle razy zwyciężał, tyle razy Pan Bóg ochronił jego życie, tyle razy był gotowy do heroicznych czynów miłości. Jestem przekonany, że w życiu Dawida właśnie w tej postawie ubóstwa, pokory, służby możemy znaleźć najpiękniejszą zapowiedź Chrystusa, który dla nas stał się ubogi, który uniżył samego siebie, przyjął postać sługi, wręcz niewolnika, który nie miał gdzie położyć głowy.
 

Chrystus ciągle pokazywał, że nie ma nic swojego. "To nie ja mówię, to mówi Ojciec przeze mnie". "Kto na mnie popatrzy, widzi Ojca". "To nie ja działam, ale działa we mnie mój Ojciec". "Nie przyszedłem wam mówić o sobie, ale o moim Ojcu". Tak jakby Chrystus chciał nam powiedzieć: "Nie mam nic, a wszystko, co mam, to jest Ojciec, to jest Bóg".