Bóg, miłośnik życia i piękna, postanowił stać się człowiekiem. Stał się najpiękniejszym z synów ludzkich, aby człowiek, wpatrując się w Niego, odkrył w Nim na nowo swoje pierworodne piękno, aby w Bogu-człowieku na nowo zachwycił się Bogiem, źródłem wszelkiego piękna, zachwycił się człowieczeństwem i wrócił na drogę piękna. „Słowo stało się ciałem”. Chociaż dla Żydów i świata kultury greckiej taka wiadomość brzmiała jak skandal, chrześcijaństwo weszło w świat, śmiało wyznając, że Bóg nie zawahał się zstąpić w ciało kobiety, stać się ciałem i krwią oraz podlegać czasowi. Nawet ateiści i agnostycy zachwycali się tą wiadomością. Droga do wiary otworzyła się dla wielu przez bramę piękna. Ateista Jean Paul Sartre zadziwił się Matką z Betlejem. Osadzony w obozie nazistowskim, na Boże Narodzenie napisał dla więźniów poruszający tekst, w którym usiłował wczuć się w Maryję biorącą na ręce małego Jezusa: „Nosiła Go przez dziewięć miesięcy i karmiła Go piersią, a jej mleko stało się krwią Boga. Ona czuje, że Chrystus jest jednocześnie jej synem, jej maleństwem i Bogiem. Ona patrzy na Niego i myśli: Ten Bóg jest moim synem. To Boże ciało jest moim ciałem. On powstał przeze mnie, ma moje oczy, a Jego usta mają kształt moich ust. On jest do mnie podobny. Jest Bogiem i jest do mnie podobny. Żadna kobieta nie miała nigdy swojego Boga tylko dla siebie. Maleńki Bóg, którego można wziąć w ramiona, okrywać pocałunkami, Bóg cieplutki, który się uśmiecha i oddycha, Bóg, którego można dotknąć i który żyje” ^[23]. Agnostyk Luis Borges, poeta poprzedniego stulecia, zachwycał się tajemnicą wcielenia. W jednym ze swoich utworów wkłada Jezusowi w usta wyznanie: „Żyłem zaczarowany, uwięziony w jakimś ciele i w pokorze jakiejś duszy. (…) Poznałem bezsenność, sen, sny, niewiedzę, ciało, niezdarne labirynty myśli, przyjaźń ludzi. (…) Byłem kochany, rozumiany, czczony i zawisłem na krzyżu” ^[24].

 

Wraz z Jego narodzeniem w „stajni świata”, który stawał się coraz bardziej barbarzyński, z grobu powstawało uśmiercone piękno. Rodząc się w stajni, rodził na nowo pięknych ludzi. Otwierał Pisma i zaczął je na nowo wyjaśniać. Dzisiaj, po dwóch tysiącach lat, pomimo ludzkiego grzechu, nie brakuje ludzi pięknych. Spotkać w swoim życiu pięknych ludzi to prawdziwe błogosławieństwo, to jakby przeżyć Boże narodzenie i Poranek wielkanocny. Warto wracać do kronik własnego życia i przywoływać w pamięci serca imiona, twarze, oczy, gesty, słowa ludzi pięknych. Piękne spotkania zostawiają w nas ślady piękna, a przeżywanie ich na nowo utrwala te ślady.

 

_______________________

 

^[23] J.-P. Sartre, Bariona lub syn grzmotu, cyt. za: G. Ravasi, Piękno Biblii…, s. 196.

^[24] L. Borges, Pochwała cienia. Jan 1, 14, cyt. za: G. Ravasi, Piękno Biblii…, s. 13.