Kościół nasyca się Jej pięknem od pierwszych wieków, szczególnie w liturgicznej godzinie nieszporów, gdy powtarzamy codziennie modlitwę „Magnificat”. To jedna z najstarszych i najbardziej pielęgnowanych modlitw chrześcijańskich. Kościół słyszy w tej modlitwie głos Maryi i wczuwa się w Jej przeżycia. Cały maryjny kantyk „Magnificat” utkany jest z tekstów Starego Testamentu – tak jak Jej życie całe utkane jest z wersetów świętych Pism. Oratio – „Magnificat” jest jak autoportret Maryi. Doskonale odzwierciedla Jej duszę, serce i życie. Wszystkie pory Jej duchowej istoty były otwarte jak gąbka na pełnię oceanu. Rozkwitała całym swym pięknem w podmorskich głębinach Pism. Stały się one naturalnym środowiskiem Jej życia. Na ich głębinach kontemplowała Boskie cuda (por. Ps 107, 24) ^[93]. „Biblia była tak bardzo przez Nią przemodlona i przeżywana, tak głęboko «zachowywana» w jej sercu, że w jej słowach widziała swoje życie i życie świata” ^[94].

 

W „Magnificat” Maryja opowiada o cudach, które słowo Boga uczyniło w Jej życiu. W tej modlitwie jak w lustrze odbija się Jej piękna dusza, w zwierciadle Jej duszy odbija się najpiękniejszy z synów ludzkich, wieczny wzór piękna. Prosta kobieta z najprostszego ludu wzięta, uczy nas przez całe wieki modlitwy, która nie rodzi się z ludzkich myśli i uczuć, ale z zażyłości ze słowem Boga. Jej modlitwa w każdych nieszporach strzeże Kościół przed dewocją produkującą „potoki modlitw bezbarwnych i mdłych, słodkich i powierzchownych, ubogich duchowo” ^[95]. „Magnificat” Maryi strzeże modlitw Kościoła, aby żadna z nich nie zagradzała drogi do samego źródła, którym jest słowo Boga, żyjące, i skuteczne. „Nie pozwól, Panie – szepce się pokornie zgodnie z tradycją bizantyjską – aby Twoje słowo było w moim życiu jak kościół oddzielony kratą od ulicy i domu” ^[96].

 

Nie możemy zapominać, że Łukasz tę szczególną oratio Maryi przywołał podczas odwiedzin Miriam u cioci Elżbiety „w pewnym mieście w pokoleniu Judy”, w zwyczajnym, przytulnym domu, wśród zwykłych ludzi, w surowej górskiej części Judei. Spotkanie dwóch pięknych kobiet, które zamienia się we wspólne świętowanie cudu poczęcia, w taniec dzieciątka w łonie Elżbiety, w liturgię na cześć Boga, który czyni wielkie rzeczy w swojej uniżonej Służebnicy. Z tego domu, nieznanemu światu, rozleje się radość i miłość na wszystkie narody, miłosierdzie Boga z pokolenia na pokolenie, aż do naszych czasów. Piękno jest skromne i niezwykle płodne: z serca jednej prostej kobiety potrafi wylać się jak rzeka, rozlać się na cały świat jak bezkresny ocean.

 

_____________________