Znasz doskonale sytuację biblijną, gdy Chrystus przeprowadza swoisty egzamin wśród swoich uczniów. Działo się to w okolicach Cezarei Filipowej - por. Mt 16,13-17. Mistrz rozpoczyna od niewinnego pytania: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? Apostołowie przytaczają różne opinie: są tacy, którzy mówią, że jesteś Janem Chrzcielem, inni, że Eliaszem, Jeremiaszem albo którymś z proroków. Kiedy jednak Chrystus stawia im samym to pytanie - A wy za kogo Mnie uważacie? - uczniowie milkną. Nie słyszymy licznych wypowiedzi, odzywa się tylko Szymon Piotr. Dlaczego tylko on? 

Każdy człowiek jest przez Boga powołany do odpowiedzialnych zadań w Kościele i społeczeństwie. Pan Bóg nie zawsze posyła anioła, który jasno objawia Jego wolę. Posługuje się najczęściej innymi sposobami, nieraz bardzo zawiłymi i nie od razu czytelnymi. Jego głos dociera jednak do powołanego. Bóg, powołując, czeka zawsze na odpowiedź człowieka, respektując jego relatywną wolność. Doświadczenie uczy, że człowiek podążający za głosem powołania jest zadowolony z życia mimo piętrzących się czasem trudności.

Czy tylko obietnica samorealizacji jest w stanie wywołać poruszenie serca postchrześcijan? Strona internetowa jednej z inicjatyw ewangelizacyjnych wita odwiedzających takimi słowami: „Naucz się z nami żyć na 100%. Wszystko, czego potrzebujesz, by mieć spełnione i szczęśliwe życie, jest już w Tobie. Naszą misją jest pomóc Ci odkryć to, kim jesteś naprawdę. Z nami rozwiniesz swoje skrzydła!”.

Dzisiejsza Ewangelia prezentuje nam scenę cudownego połowu i powołania pierwszych apostołów. Perykopa ta posiada wiele wspólnych elementów z tą, z którą zapoznaliśmy się w pierwszym czytaniu. Piotr słyszy od Jezusa „Wypłyń na głębię” (Łk 5, 4) i wykonuje polecenie, choć dopiero co wrócił z bezowocnego połowu. Posłuchał Jezusa, choć prawdopodobnie buntowałby się, gdyby ktoś inny kazał mu to zrobić.

Po czym poznajemy człowieka, o którym można śmiało powiedzieć, że jest osobą „na swoim miejscu”? Otóż taki człowiek nosi w sobie pokój. Jest to pokój niezwykle głęboki, który pozwala nam odpoczywać w towarzystwie tej osoby. To coś więcej niż emanujące z człowieka poczucie satysfakcji z własnego działania, ze spełnionego obowiązku czy też z zaspokojenia oczekiwań otoczenia. To coś więcej niż poczucie samorealizacji.

Są ich na świecie całe tysiące, gdy jednocześnie mówimy o kryzysie powołań. Czy Kościół potrzebuje byłych księży? Czy widzi w nich potencjał? Na horyzoncie widać być może duże zmiany. Jakiś czas temu toczyliśmy w redakcji dyskusję: a może powinniśmy mówić o Franciszku delikatniej, skoro w Polsce tak trudno go nam zrozumieć? Może powinniśmy z jego nauczania wydobywać te aspekty, którymi łatwiej przekona do siebie nieufnych?

Czy naprawdę wierzymy w to, że Bóg zna odpowiedź na wszystkie pytania? Czy wierzymy w to, że może wskazać drogę, która nam w ogóle nie przychodzi do głowy? Kiedy człowiek staje przed potrzebą rozeznania dalszej drogi, chciałby aby wszystko przebiegło prosto i łagodnie. Ale niestety nie zawsze tak jest. Rozeznanie bywa trudem. Trudności rozeznania mogą być bardzo różne, wśród nich są takie, które leżą po stronie człowieka.

Jonasz to postać, której nie trzeba przedstawiać. Większość ludzi (oczywiście, tych, którzy zetknęli się z kulturą chrześcijańską) zna opowieść o człowieku, którego połknęła wielka ryba. Historia ta, ze względu na swoją barwność – podobnie jak wieża Babel czy arka Noego – znalazła swoje miejsce w popkulturze. Kim jednak był Jonasz i czego pragnie nas nauczyć ta biblijna księga?

ażdy człowiek ma swoją drogę, swoją ścieżkę życia, w którą chce się zaangażować i to jest jego powołanie. Cała trudność polega na tym, aby odkryć, co jest tą moją drogą, w której bym się spełnił, w której byłbym szczęśliwy, w której całkiem rozwinąłbym skrzydła, w której Pan Bóg by mnie widział najlepiej. Oczywiście Pan Bóg daje mi pewną wolność w wyborze tej drogi, ale też daje mi pewne wskazówki, gdzie najbardziej bym się rozwinął, gdzie najlepiej On by mnie widział.   O duchowości pallotyńskiej i powołaniu do życia duchowego mówi ks. Krzysztof Freitag w rozmowie z Markiem Wosiem.  

Jak według metody św. Ignacego powinien zachować się człowiek, przed którym pojawią się ważne decyzje do podjęcia? Metoda zakłada kilka warunków do spełnienia. Pierwszym z nich jest założenie, że podstawowym celem człowieka jest podejmowanie takich decyzji, które będą zgodne z wolą Pana Boga. Tylko w takiej sytuacji można mieć pewność, że wybór jest naprawdę dobry. Szukanie woli Bożej jest tak naprawdę procesem wewnętrznego nawrócenia, dlatego im pełniejsze jest życie duchowe, tym większa możliwość poznania Bożej woli.